Amor Vincit Omnia VOLTOOID

7 - Leaving

'Niall'

Haar antwoord blijft door mijn hoofd spoken. Ze is erna meteen weggelopen. Mijn moeder kwam nog vragen wat er is, maar ik kon niets antwoorden. Ik kan er niet over praten met mijn moeder, maar wel met Louis. Zou ik het hem zeggen? Later wel, als ik ben aangekomen in Ierland. Momenteel zit ik in het vliegtuig. Ik ben zo zenuwachtig! Eindelijk kan ik mijn broer terugzien! Ik vind het wel erg voor mijn moeder dat ze niet mee kan door haar werk. 'Zo is het leven nu eenmaal', zei ze nog voor ik ging inchecken. En toch is het oneerlijk. Ze bleef wel lachen en zeggen dat ze blij is voor mij, maar je kon in haar ogen zien dat ze pijn had. Om mij te verlaten? Of omdat ze niet meekan? Ik zucht lichtjes van zenuwachtigheid als er wordt afgeroepen dat we gaan landen. Spannend!

'Olivia!' Een bekende stem vult mijn oren. 'Louis!', roep ik als ik hem eindelijk zie staan tussen al dat volk. Ik loop op hem af en spring in zijn armen. 'Ik heb je gemist, zusje', zegt hij en houdt me stevig vast. 'Ik jou ook, Lou', zeg ik. Na een tijdje laat hij me los en lopen we naar de geblindeerde auto. Even was ik vergeten dat Louis in een heel beroemde boyband zit. Paul doet de deur open en Louis laat me er als eerste inkruipen. 'Niall! Liam! Harry!', roep ik als ik hen zie. Ze lachen en groeten me terug. Louis komt naast me zitten en sluit de deur. Paul gaat voorin zitten en start de auto. Ik sta te popelen van geluk en Niall merkt het, want hij begint te lachen. 'Er zijn wel enkele dingen waar je rekening mee moet houden', begint Louis opeens. Ik knik en draai me naar hem om te laten zien dat ik luister. 'In het begin kan je best de paparazzi ontwijken. Ze stellen je van alle vragen, zoals: wie ben jij of draai eens naar de camera. Niet doen. Nog niet', zegt hij. Ik knik alweer en draai me dan naar Liam, die nu ook iets zegt. 'Misschien is het ook best dat je social media afzet. Je weet nooit met onze fans', zegt hij voorzichtig, het laatste zinnetje meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik knik. 'Je gaat in die twee maanden niet naar school moeten gaan, omdat we niet op dezelfde plek blijven', zegt Louis. Ik knik voor de verandering. 'Ga je shool niet missen?', grapt Niall. 'Nee, niet echt', zeg ik eerlijk. Hij wil erop ingaan, maar ik zie in mijn ooghoek dat Louis hem tegenhoudt met een blik. Ik negeer het en kijk door het raam naar buiten. Ierland is zo mooi!

'Hier is je kamer, Liv', zegt Louis terwijl hij de kamerdeur opent. We logeren in een hotel. Vier sterren dan nog wel. Alle luxe inbegrepen. Ik wist wel dat ze zich veel konden permitteren, maar zó veel? Dat verbaast me. 'Wat vind je ervan?', vraagt hij. 'Het is... Wauw', zeg ik met mond open. Het is echt prachtig. Ik hoor Louis achter me grinniken. 'Als je iets nodig hebt, mijn kamer is naast de jouwe. Aan de rechterkant', zegt hij. Hij draait zich om en wilt weglopen. 'Wiens kamer is aan de linkerkant?', vraag ik zonder nadenken. Hij lacht even en loopt dan weg. Ik draai me om en kijk naar de deuropening. Nu weet ik niet wiens kamer het is. Ik lach en schud mijn hoofd. Die Louis toch. Ik neem mijn koffer en ik begin uit te pakken. Ik zie straks wel van wie die kamer is. Ik open de deur van de kast en leg mijn kleren er mooi in. Ik sluit die deur weer en schrik me dan een bult. 'Niall! Moest ik een hartaanval krijgen?', roep ik buiten adem en half lachend. Hij lacht zich te pletter en valt bijna om. Zijn lach is zo... Ik heb er geen woorden voor. Het is wel aanstekelijk. Ik lach even mee en dan komt Niall bij. 'Is je lachbui gedaan?', vraag ik lachend. Hij knikt en lacht nog even na. 'Dus jij bent de persoon die de kamer naast de mijne in beslag neemt', zegt ie dan. Dus Niall slaapt aan de andere kant? 'Ja, blijkbaar', zeg ik. Hij lacht. 'Wel heel toevallig', zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Hoe bedoel je?', vraag ik verward. Hij kijkt me aan. Zijn heldere blauwe ogen die nu alleen maar naar mij kijken. Maar lang duurt het niet. Hij kijkt weer weg en hij loopt mijn kamer uit. Wat gebeurde er net?

Ik lig op mijn bed, starend naar het plafond. Vandaag was echt raar. Niall deed anders. Heel anders. Wat is er met hem? Misschien zit Selena hem nog dwars. Ik weet het niet. 'Olivia? Mag ik binnenkomen?' Dat was Niall. Ik knik en merk dan dat Niall me niet kan zien. 'Ja, kom maar', zeg ik er dan vlug achter. Ik staar nog steeds naar het plafond als hij de kamer binnenkomt. 'Waar staar je naar?', vraagt hij terwijl hij dicher bij mijn bed komt te staan en ook naar het plafond kijkt. Zoekend naar het punt waarnaar ik staar. 'Ik staar nergens naar. Ik denk gewoon', zeg ik neutraal, nog steeds in gedachten verzonken. Ik voel hem naar mij kijken, maar ik blijf naar het plafond kijken. 'Kom ik ongelegen?' 'Nee, hoor', zeg ik terwijl ik nu ook naar Niall kijk. Ik glimlach en die verdwijnt alweer meteen als ik aan Floor denk. Waarom moet ik uitgerekend nu aan haar denken? 'Wat is er?', vraagt Niall bezorgd. 'Er steekt me iets tegen', floept er uit mijn mond. Zou ik het wel vertellen? 'Wat dan? Wil je erover praten met mij? Of met iemand anders? Louis ofzo?' Ik schudt mijn hoofd: ik wil met jou praten. Hij knikt en komt dichter. Ik klop op mijn bed en hij gaat zitten. Hij straalt nog steeds bezorgdheid uit. 'Je kent dat ene meisje wel, Floor?', begin ik. Hij knikt. 'Wel... Gisteren ben ik erachter gekomen dat..' Ik slik even. 'Dat ze verliefd is op jou', zeg ik vlug. Ik slaag mijn ogen neer en ik hoor Niall zuchten. 'Floor? Ze is op mij?', vraagt hij ongelovig. Ik knik. 'Maar ik niet op haar', zegt hij dan. Plots voel ik twee vingers onder mijn kin die mijn hoofd omhoog duwen. Ik kijk hem aan. 'Ik ben verliefd op een ander meisje', zegt hij, diep in mijn ogen kijkend. Ik voel mijn wangen rood worden en ik wil weg kijken, maar de vingers waren te sterk. 'Wil je weten op wie?', vraagt Niall. Ik knik en hij haalt adem. Nog steeds is zijn blik gevestigd op mij. 'Ik ben al lang op een speciaal meisje', begint hij. 'Maar, ik weet niet of zij ook op mij is' Hij haalt zijn vingers van onder mijn kin en kijkt weg van mij. Ik blijf hem aankijken. Wat me opvalt, is dat zijn profiel ongelooflijk mooi is. 'Misschien ken ik haar?', vraag ik om de stilte een beetje te doden. 'Nee', zegt hij kortaf en loopt, vlucht bijna, de kamer uit. Raar wezen dat die Niall is. Ik draai me op mijn zij en ik probeer mijn ogen dicht te doen, maar het lukt niet. Het vreemd gesprek met Niall blijft maar door mijn hoofd spoken. Zou ik erover praten met Louis? Ik draai me terug op mijn rug en staar weer naar het plafond. Op wie zou hij zijn? Ik zal er nooit achter komen, want ik ken het meisje niet. Zegt Niall dan. Misschien ken ik haar wel, maar wilt hij het niet zeggen tegen mij? Ik zucht eens luid en diep. 'Kan je niet slapen?', hoor ik plots een stem zeggen. Ik kijk naar de deuropening en daar staat degene die ik nodig had: Louis.

'Dat is wel vreemd, ja', zegt hij als ik mijn verhaal heb gedaan. 'Maar ergens ook niet' Ik kijk hem niet-begrijpend aan. 'Hoe bedoel je?', vraag ik. Hij legt een hand op mijn been en zucht. 'Dat kan ik niet zeggen, zusje. Dat moet Niall zelf doen' Hij klopt een drietal keer op mijn been en staat dan recht. 'Wat doen?', vraag ik verward. Nu ben ik echt verward. 'Kan ik niet zeggen, Liv. Dat moet Niall maar doen' 'Maar waarom?', schreeuw ik bijna. 'Ik wil niet dat Niall boos op me wordt', zegt hij nog rustig en verlaat dan de kamer. Hij doet de deur achter zich en als dat gebeurt is, laat ik me met een diepe zucht op mijn rug vallen in bed.

Dit begint goed. Gaat het zo twee maanden lang duren? Laten we hopen van niet.