Amor Vincit Omnia VOLTOOID

33 - I can't handle this

NIALL POV

Ik adem eens diep in en uit voor ik samen met de andere jongens het podium oploop. Ik heb me zo veel mogelijk proberen kalmeren en het is me een beetje gelukt. Lou heeft me aangeraden om nu zo weinig mogelijk aan Olivia te denken, maar ze blijft altijd in mijn achterhoofd.

Alle fans gillen van zodra ze ons te zien krijgen. Ik tover een glimlach op mijn gezicht en wonder boven wonder verdwijnt Olivia stilletjes uit mijn gedachten en kan ik me laten gaan op podium zoals ik altijd doe. Zoals de fans het leuk vinden.

Liedje na liedje zingen we en voor we het goed en wel beseffen, mogen we al afscheid nemen van onze fans. Harry voert het woord en Liam en Louis zitten weer wat met elkaar te spelen. Ik grinnik, het is altijd leuk om deze twee bezig te zien.

Harry zijn speech is afgelopen en allemaal zwaaien we ze uit en lopen we het podium af. Als ik het podium helemaal ben afgelopen, spring ik een paar keer in de lucht. Optreden voor fans maakt me altijd zo blij.

Maar ik mis iets. Als ik Lou een knuffel heb gegeven, wou ik doorgaan naar Olivia. Maar ze is hier niet. Ik zucht en draai me weer om. Ik probeer weer zo enthousiast te zijn als eerst, maar het lukt me niet.

'Ik vind dat je het goed gedaan hebt, Niall', zegt Liam trots tegen me. 'Louis ook', zeg ik daarop. De jongens kijken alleen maar naar mij, alsof Louis niet afziet van deze situatie. Louis kijkt me dankbaar aan en ik geef hem een knikje.

's Avonds zitten we buiten aan het kampvuur. Kortbij het hotel is een bos en we wouden allemaal onze gedachten eens leegmaken voor we gingen slapen. Harry is dan op het idee gekomen om een kampvuur op te zetten, waar we allemaal mee akkoord gingen.

'Wie wil eerst aan het woord?', vraagt Harry. Louis steekt zijn hand op en begint te praten. We luisteren aandachtig naar wat hij te zeggen heeft. Daar zijn vrienden voor. Luisteren naar elkaar en elkaar steunen in situaties zoals deze. 'Ik weet zeker dat ze er weer bovenop komt, ik bedoel... Ze is een Tomlinson', zegt Louis zachtjes lachend. We lachen zachtjes mee.

'Ik heb alleen mams nog niet verteld wat er is gebeurd', zegt hij dan met een spijtige stem. 'We kunnen het allemaal samen doen?', stelt Harry voor. Louis knikt. 'Oké. Morgen?' Iedereen knikt instemmend.

'Ik wil ook wel een woordje doen', zegt Liam dan. 'Ik vind dat de laatste tijd wat chaotisch is geweest. Met Selena enzo... Ik vind het heel spijtig dat het zo is moeten aflopen', zegt hij. Ik sla mijn ogen neer. 'Wat als ze wakker word en verward is? Dan gaat ze niet weten of jij nu haar vriendje bent of niet.' Ik zucht.

'Ik heb haar gezegd dat ik haar ex-vriendje ben', zeg ik dan. 'Dat is toch duidelijk?' Tranen komen weer op en ik bijt op mijn lip om ze niet te laten gaan. 'Laat ze gaan, Niall', zegt Harry maar ik schud mijn hoofd. 'Je hoeft je niet sterk voor te doen voor ons, Niall', zegt Louis dan.

'Nee! Stop allemaal! Ik heb er genoeg van! Laat me allemaal met rust!', schreeuw ik. De tranen lopen al van mijn wangen en woest veeg ik ze weg. Liam wil opstaan, maar ik hou hem tegen. 'Nee. Laat me allemaal gewoon met rust. Ik ben het beu om me altijd sterk voor te doen! Waarom nemen we geen pauze? Ik kan het niet aan', snik ik. Nog enkele snikken verlaten mijn mond voor ik wegloop van het kampvuur.

In het hotel aangekomen, loop ik meteen door naar mijn kamer. Ik duw de deur open en gooi ze met een smak dicht. Ik laat me vallen op het bed en laat al mijn tranen gaan. Nooit gedacht dat ik zoveel kon wenen om een meisje. Het meisje van mijn dromen.

'Niall?' Ik voel twee handen op mijn schouders die me wakker schudden. Met een zucht open ik mijn ogen. 'Princess!', roep ik opgelucht en ik knuffel haar. Maar ik voel haar niet.

Met een schok word ik wakker. Ik kijk de kamer rond en mijn droom blijft zich afspelen. God, wat mis ik haar. En het ergste van al is: het is mijn fout dat ze in een coma ligt, ik heb hiervoor gezorgd.

Ik merk dat mijn ademhaling enorm snel gaat. Mijn hart slaat een slag over wanneer er iemand bonkt op de deur. Zonder iets gezegd te hebben, komt die persoon mijn kamer binnen. 'We hebben beslist, Niall. We nemen een pauze', mededeelt Liam. Ik zucht opgelucht. 'Hoelang?', vraag ik. 'Een maand of... Achttien', antwoordt hij. 'Achttien?! Zoveel maanden heb ik nu ook weer niet nodig', mompel ik.

Liam grinnikt. 'Het is voor ons allemaal. Wij zouden ook die pauze goed kunnen gebruiken', legt hij uit. Ik geef hem een kleine glimlach. 'Dank jullie. Al is het niet alleen voor mij', zeg ik. Hij knikt naar me en loopt dan naar de badkamer.

'Ik ga al slapen', zegt hij als hij de badkamer uitkomt en zich laat neerploffen in zijn bed. Ik knik, al kan hij me niet horen en ik maak me klaar om ook te gaan slapen.

De volgende morgend word ik heel laat wakker. Het is 12u als ik me bij de rest zet. Zo te zien zijn zij ook nog maar net uit hun bed. 'Hallo', begroet ik ze. Ze begroeten me terug. 'We hebben natuurlijk nog heel wat interviews, in verband met onze pauze', zegt Harry. Ik knik. 'Achttien maanden is echt lang. Ik bedoel, dat is meer dan een jaar!', zeg ik eerlijk.

'Ja, we weten het. Maar het leek ons het beste zo', antwoordt Harry. Ik knik weer. 'Hebben we vandaag een interview? Ik zou graag naar Olivia gaan', zeg ik. 'Uhm, vandaag hebben we niks. Behalve vanavond, dus als je wil--'

Ik knik hevig. 'Kom, we gaan!', onderbreek ik Liam. Meteen maakt iedereen zich klaar om te gaan en nog geen kwartier later zijn we op weg naar het ziekenhuis.

We lopen allemaal naar binnen en gaan meteen door naar Olivia haar kamer. Ik ben de eerste die de deur mag opendoen en zachtjes stap ik naar binnen.

Ze ligt nog altijd in dezelfde positie. Haar ogen gesloten, haar mooie armen naast haar prachtige lichaam dat nu bedekt is door een wit laken. Wat me nu wel opvalt, is dat ze geen machiending heeft dat haar doet ademen. Kan ze al zelfstandig ademen?

'Jongens, kijk', fluister ik. De jongens zien het ook en beginnen zachtjes en opgelucht te lachen. 'Ze kan zelfstandig ademen!', zegt Louis blij. Ik ga terug zitten in de stoel naast haar bed en neem haar hand vast.

'Zou ze ons nu horen?', vraag ik zachtjes. De jongens halen hun schouders op.

En dan voel ik het.

De zachte kneep in mijn hand.

Met een ruk kijk ik naar onze handen. 'Mijn god, ze heeft geknepen! Ze hoort ons!', roep ik zo zacht mogelijk. 'Ben je zeker dat het echt zo was? Ik zag geen beweging', zegt Harry voorzichtig. 'Maar ja! Ik heb het echt gevoeld!', ga ik in de tegenaanval.

'Niall... Kan iemand zo vlug uit een coma ontwaken?', vraagt Liam bezorgd. Op dat moment komt de verpleger binnen. 'Verpleger!', spreek ik hem meteen aan. Ik laat Olivia haar hand los en loop naar de vepleger toe. 'Ze kneep in mijn hand!'

De verpleger kijkt me bedenkelijk aan. 'Dat zou heel snel zijn, maar ik ga eens checken', zegt hij. Hij loopt naar Olivia en pakt haar hand vast. Ongeduldig kijk ik toe. 'Olivia, als je me hoort, knijp dan zo hard als je kan in mijn hand', zegt hij. In stilte kijken we allemaal toe.

'Het spijt me, jongeheer. Ik voel geen beweging', zegt hij dan. 'Wat? Nee, nee! Ik ben er zeker van, ze kneep in mijn hand!', zeg ik meteen. 'Kom op, princess! Knijp in zijn hand, doe het voor mij!', roep ik. De verpleger laat haar hand los en draait zich naar mij toe.

'Het is zeer normaal dat jij denkt dat ze in jouw hand kneep, meneer Horan. Je--'

'Nee! Ik wil het niet horen! Ze kneep in mijn hand, ik ben er zeker van!' Maar hoe meer ik zeg dat ik er zeker van ben, hoe minder ik het zelf geloof. Misschien was het niet zo, misschien was het gewoon een waanbeeld. Ik zucht.

Tranen springen weer in mijn ogen. Wat is er toch mis met me? Ben ik dan zo wanhopig?

Ja.

Ja, Niall. Je bent zo wanhopig.

Maar ik wil gewoon dat mijn meisje er bovenop komt, ik wil haar niet verliezen. Niet nu, wanneer ik nog zoveel te zeggen heb tegen haar. Niet nu, wanneer ik haar nog zoveel keren moet zeggen dat ik van haar hou. Niet nu, niet in de toekomst, nooit. Ik wil haar voor altijd bij me.

Zij is mijn princess.