Amor Vincit Omnia VOLTOOID

41 - Een jaar later

OLIVIA POV

'Ik moet vertekken, Liv!', roept Louis van beneden. Ik storm naar beneden en geef hem een dikke knuffel. Hij gaat weer op tour met One Direction.

'Ik ga je missen, mijn zusje', zegt hij lachend. Ik lach en geef hem nog een knuffel. 'Ik jou ook, Louis', zeg ik. 'Ik beloof dat ik je deze keer thuis laat', grinnikt hij. Een teleurstellend gevoel bekruipt me, maar ik probeer het weg te duwen.

Ik heb het afgelopen jaar niet meer met Niall gepraat. Ik mis hem wel een beetje. Enkele keren had ik de plotse drang om hem op te bellen en alles op te biechten. Maar ik heb het niet gedaan.

Louis draait zich om en stapt in de auto waar mam al stond te wachten. Zij brengt hem naar het vliegveld.

Niet alles is uitgepraat tussen mij en mijn moeder, maar ik heb geen zin meer om erover te praten. Het verleden is geweest en dat moet ik achter me laten.

Mam vertrekt en ik zwaai ze uit. Louis zwaait naar me terug en ik veeg een traan van mijn wang. Ik ga niet huilen nu. Als ze de straat uitgereden zijn en ik ze niet meer zie, stap ik terug naar binnen en sluit ik de deur achter me.

Ik loop naar mijn kamer en haal mijn gsm boven. Ik scroll door Instagram. Wat mijn moeder niet weet, is dat ik Niall volg. Al een tijdje, want toen ik hem opzocht, volgde ik hem al. Ik heb hem alleen nooit ontvolgd.

Zijn instastory staat vol met hijzelf dat danst in de auto terwijl hij rijdt. Ik besluit erop te reageren.

Eyes on the road, Horan!

En voor ik het weet, is het verzonden. Even had ik een spijtgevoel, maar de gedachten dat hij het niet eens zal zien, troost me en ik scroll verder. Ik like nog enkele andere foto's voor ik de app afsluit.

Even later open ik mijn gsm weer omdat ik zag dat ik een notificatie heb. Niall. Op Instagram. Hij heeft mijn bericht dus wel gezien.

Hahah! Wees gerust, ik leef nog. We gaan nu instappen in het vliegtuig.

Onbewust glimlach ik en typ ik een bericht terug.

Veel plezier! En zorg goed voor mijn broertje ;)

Ik ontgrendel mijn telefoon weer en ga naar beneden. Ik pak een muffin uit de keukenkast en ga naar buiten. Het is mooi weer vandaag. Dat hebben we niet vaak, dus beter profiteren we hiervan.

Ik zet me neer in het gras en eet mijn muffin op. De buren zitten ook buiten en we zeggen elkaar gedag. 'Ha, Olivia! Je komt eens buiten!', lacht Jake. Hij is ongeveer even oud als mij. Hij heeft bruin haar in een kuif en bruine ogen.

Ik lach. 'Nu het eindelijk eens goed weer is mag dat, hé?', antwoord ik. Hij lacht en draait zijn hoofd dan naar zijn huis. 'Ik moet gaan. Ik spreek je nog wel! Dag, Olivia!', roept hij en hij verdwijnt al. 'Dag, Jake!', roep ik terug wetend dat hij me toch nog zal horen.

Na een tijdje wordt het zitten verveeld en besluit ik om weer naar binnen te gaan. 'Oh hey, mam', zeg ik als ik ze zie zitten in de sofa. Ze draait zich naar me om. 'Hey, liefje', zegt ze zacht. 'Heb je nog gesproken met Niall?'

Mijn ogen worden groot. Waarom vraagt ze die vraag altijd als ik diezelfde dag nog met hem heb gesproken? Heeft ze daar een extra zintuig voor ofzo?

'Uhm, heel even maar', zeg ik dan eerlijk. 'Oh. Ik kon het zien aan zijn gezicht', zegt ze dan. 'Hij was daar?', vraag ik. Ze knikt. 'Ja, hij was eerst heel somber, maar toen keek hij op zijn scherm en lachtte hij plots', vertelt ze. Veel kan ik niet zeggen. Hij lachtte omdat ik hem had gestuurd?

Maar ergens is dat niet zo vreemd. Ik lachte toch ook onbewust wanneer hij had geantwoord? Mijn lippen vormen een 'o' en verder zeg ik niks. Wat moet ik hierop antwoorden?

Ik besluit mijn gsm te halen op mijn kamer, omdat ik me lichtjes verveel. Zonder Louis is het hier toch niet altijd hetzelfde.

Tussen mij en Louis is het al helemaal uitgepraat. Niet dat er conflicten waren, maar ik moest het hem uitleggen van dat met Niall. Hij geloofde me en net zoals ik had gevraagd, heeft hij er geen woord over gerept tegen Niall.

Natuurlijk. Kom je naar één van onze concerten?

Ik loop met mijn gsm terug naar beneden en ga naar buiten, waar ik weer in het gras ga zitten.

Nee, sorry. Misschien kan ik nog tickets bemachtigen?

Onbewust glimlach ik weer. Wat doet die jongen toch met me?

Dat kan je proberen, haha. Ik denk niet dat er nog veel plaatsen vrij zijn. Tenzij je het ziet zitten om naar het buitenland te gaan.

Nee, bedankt. Ik blijf wel mooi thuis. Wie weet hoe het deze keer zal aflopen.

Niall leest het, maar reageert er niet meer op. Ik durf wedden dat ik een gevoelige snaar geraakt heb.

Hey, waarom kunnen we dat alles gewoon niet vergeten?

Deze keer typt Niall wel terug.

Omdat het in mijn geheugen staat gebrand. En ik dacht dat jij geen contact meer met me wou?

Deze keer ben ik degene die geen antwoord weet en het gewoon zo laat. Wat moet ik hierop nu antwoorden? Moet ik het hem opbiechten?

Dat was door mijn moeder. Als jij nooit een kaartje had gestuurd, dan hadden we nooit moeten breken!

Hoe kon ik nu weten dat je moeder als eerste dat kaartje zou lezen? En ik dacht wel dat je het leuk zou vinden!

Je had er rekening mee kunnen houden. En natuurlijk vond ik het leuk! Maar je had het niet moeten doen. Je weet nu hoe het is afgelopen!

O, dus het is mijn fout? Oke, ik zal nooit meer een kaartje versturen!

Alsof ik dat wil van je!

Gefrustreerd gooi ik mijn gsm in het gras naast mij. Hoe kon dat gesprek zo snel zijn overgegaan in een ruzie?

En toen knakte er plots iets in me. Al even snel als ik mijn gsm had weggegooid, had ik het nu in mijn handen.

Ik mis je, Niall.

En net op datzelfde moment krijg ik een bericht van hem.

Ik mis je, Olivia.

Ik voel de tranen branden, maar ik laat ze niet gaan. Mijn glimlach daarintegen laat ik wel gaan.

Het spijt me dat ik boos werd. Ik denk dat ik gewoon nog kwaad ben op mijn moeder daarvoor.

Het is oke, ik was ook nog gefrustreerd omdat jij met me brak en ik er niks aan kon doen. Ik stond helemaal machteloos en ik kon er niet tegen.

Zijn we terug vrienden?

We zijn terug vrienden.

Ik hou van je, Niall.

En voor ik het goed en wel besef, is het al verstuurd. Maar ik voel me niet schuldig of paniekerig. Nee, ik heb hem zojuist de waarheid vertelt.

Want het is zo.

Ik hou van hem.

-------

DAT WAS HET!

Ik ben blij dat het klaar is. Ik bedoel, ik heb dit graag geschreven maar ik verloor heel vaak inspiratie en eindelijk heb ik het toch nog tot een goed einde gebracht! Vind ik toch.

Hoe vonden jullie het boek?

Oh ja! Niet te vergeten:

BEDANKT om mijn boek te lezen en te stemmen. Ik weet dat ik een heeeeeeeele lange tijd niet meer hen geupload. En toch zijn er sommige van jullie dit boek blijven lezen, ondanks mijn trage uploads. BEDANKT!

Ik hou van jullie!💚

Groetjes, ik