Amor Vincit Omnia VOLTOOID

29 - I don't want to stay

'Als je het niet meer aankan, maak het dan uit.'

Mijn mond valt open en mijn ogen worden groot. Ook de andere jongens kijken Niall geschokt aan. Heeft hij dit nu echt gezegd? Heb ik dit nu letterlijk gehoord?

Niall lijkt eindelijk eindelijk te beseffen en zijn gezicht valt. Zijn mond gaat open om iets te zeggen, maar ik hou mijn hand op. 'Ik kan niet geloven dat je dat gezegd hebt', zeg ik. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden, maar ik hou ze tegen met alles wat ik heb.

Op dat moment roept Paul dat we er zijn en duwt Liam de deur meteen open. Ze stappen uit en zo vlug als ik kan kruip ik er ook uit. Ik zonder me meteen af en laat de tranen de vrije loop. Even later voel ik twee handen op mijn schouders en draaien me om.

'Stil maar, Liv. Het komt wel goed', probeert Louis me te kalmeren. De snikken blijven maar komen. 'Nee, Louis, het komt niet meer goed. Niall is nog niet over zijn ex en... Ik wil hier niet meer zijn. Ik wil naar huis, Louis', snik ik. Louis houdt me steviger vast, maar alle gebroken stukken blijven gebroken.

Wanneer we in het vliegtuig zitten, ga ik naast Liam zitten. Hij kijkt me met een blik vol medelijden aan, maar ik negeer het en stop gewoon mijn oortjes in. Ik voel me in de gaten gehouden en wanneer ik opkijk, zie ik Niall me staren. Ik rol mijn ogen als ik de tranen weer voel prikken. Als afleiding begin ik een gesprek met Liam.

'Dus... Hoe gaat het met jou?', vraag ik. Hij kijkt me eerst verward aan, maar antwoord toch mijn vraag. 'Ik vind het erg voor jou, het spijt me', zegt hij bijna fluisterend. 'Ik wil er niet over praten, Liam. Ik wil over iets anders praten', zucht ik. 'Ooit moet je erover kunnen praten, Olivia. Je kan niet altijd je gevoelens opkroppen', zegt hij.

Hij heeft gelijk. Ik kan niet altijd mijn gevoelens voor mezelf houden, ik moet erover praten. Maar met Liam? In een vliegtuig? Met Niall op minder dan vijf meter van mij? Op weg naar Parijs? Ik zucht.

'Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen', zeg ik. Ik voel de tranen alweer opkomen en deze keer doe ik de moeite niet meer om ze tegen te houden. 'Ik kan je begrijpen, Olivia. Het moet allemaal heel moeilijk zijn voor je', zegt hij. 'Dat is nog maar zachtjes uitgedrukt', lach ik zachtjes terwijl de eerste traan al van mijn wang rolt. 'Kijk, ik hou van Niall. Maar hij gaat vreemd met zijn ex en hij... Ik... Ugh, waarom?', snik ik.

Het kan me niet meer schelen dat Niall op minder dan vijf meter van me afzit en me aankijkt. Ik moet het kwijt. 'Misschien zijn we te vroeg begonnen en waren we er niet klaar voor. Maar ik wil het niet uitmaken, niet nog eens', ga ik verder. Liam zegt niks meer en dat vind ik nu juist zo leuk aan praten met Liam.

Hij luistert. Hij zegt niks, er is geen emotie van zijn gezicht af te lezen, hij luistert gewoon. Geen aanrakingen, geen lieve woorden zoals Ik ben er voor je , gewoon een luisterend oor.

'Maar als het niet anders kan... Ik bedoel, ik wil mezelf niet meer zo kwellen. Hij kwetst me voortdurend! Oké, hij kan ook heel romantisch zijn en hij laat me het gelukkigste meisje ooit voelen. Of toch in het begin.' Dat laatste zeg ik zachtjes.

Liam beweegt naast me en ik knijp mijn ogen toe. 'Misschien moet je eens kijken naar Selena. Misschien is Niall niet zo schuldig als dat je denkt', fluistert hij. Ik kijk hem verward aan voor ik naar Niall kijk. En weer naar Liam. Weet hij meer over dit?

De vrouw roept af dat we gaan landen dus doe ik mijn gordel aan. Liam doet hetzelfde en ik probeer oogcontact te maken met hem, maar hij negeert me gewoon. Hij weet meer. Ik ben er zeker van. Wat houden ze voor mij verborgen? Weten Louis en Harry hier ook van?

Wanneer we zijn geland, pakt iedereen zijn bagage. We rijden naar het zoveelste hotel waar iedereen apart een kamer neemt. Niemand heeft een woord gezegd, waarschijnlijk weten ze niet hoe ze zich moeten gedragen. Zouden ze er zo erg mee inzitten?

Ik kom de kamer binnen en gooi mijn koffer gewoon op het bed. Ik doe de moeite niet om alles uit te halen, maar ik haal gewoon mijn laptop boven. Ik open Skype en ik hoop dat mam online is. Tot mijn opluchting is ze online.

'Olivia! Dat is lang geleden. Hoe is het met je, meid?', vraagt ze. Haar enthousiasme laat me nog verdrietiger voelen. Zij weet niks van mijn situatie hier. 'Alles gaat goed, mam. Ze hebben vandaag nog een concert in Parijs en dan hebben ze een dagje vrij, geloof ik', zeg ik zo normaal mogelijk. Ik wil niet dat mam zich zorgen gaat maken om me.

'Ouh, in Parijs. Dan kan je met je vriendje wat rondhangen in de stad van romantiek', giechelt mam. Ik lach zachtjes. 'Ja, dat zou leuk zijn', mompel ik. 'Goed, ik hoop dat je de tijd van je leven beleefd daar! Ik moet gaan nu. Dag, Olivia! Ik hou van je', zegt ze. Ik zwaai in de camera en leg dan af. Ik zucht en sla de laptop toe.

Ik laat me achterover op het bed vallen. Wat nu gedaan? Moet ik het nu uitmaken met Niall? Of moet ik het eens naar Selena kijken, zoals Liam me zei? Wat bedoelde hij trouwens met misschien is Niall niet zo schuldig als dat je denkt? Waarom is het zo ingewikkeld? Ugh!

Ik hoor geklop op mijn deur. Ik roep dat hij binnenkan, ik hoop dat het niet Niall is. Ik heb geen zin om nu een keuze te maken, ik kan het niet. 'Hey, princess.' Ja, het is hij.

'Wat is er, Niall?' Ik ga met mijn rug naar hem liggen. Ik hoor hem zuchten. 'Ik had dat niet mogen zeggen, princess. Maar je moet begrijpen dat het ook moeilijk is voor mij. En natuurlijk hou ik van je, twijfel daar niet aan, alsjeblieft.'

'Geef me dan geen reden om te kunnen twijfen', zeg ik bot. 'Ik... Het spijt me, princess', zegt hij. Ik hoor zijn stem kraken en ikzelf begin het ook moeilijk te krijgen. 'Wat bedoelde Liam in het vliegtuig?', vraag ik. 'Wat?', vraagt hij terug. 'Kom op, Niall. Je moet het wel gehoord hebben, want één: je zat op minder dan vijf meten van ons en twee: je keek me niet meer aan toen Liam het zei. Terwijl je me de hele tijd aan het aanstaren was', zeg ik. Ik draai me naar hem om en het beeld dat ik te zien krijg, breekt mijn hart nog een duizend keer zo hard.

Zijn ogen zijn helemaal rood en zijn wangen helemaal nat. Zijn haren zitten plat op zijn hoofd, wat hem nog maar een schattig maakt.

'Oké, ik heb het gehoord', geeft hij dan toe. 'Ik kan het je niet uitleggen, want het gaat lijken als een excuus. Ik weet dat ik een slecht vriendje ben', zegt hij met krakende stem. Ik frons, waar komt dat plots vandaan?

'We hebben ook mooie momenten meegemaakt', zeg ik dan voorzichtig. Hij lacht en kijkt me dan recht in de ogen aan. 'Ik heb je meer gekwetst dan gelukkig gemaakt, wees eerlijk. Dat maakt me een slecht vriendje', zegt hij. Ik slik.

Hij heeft gelijk, hij heeft me meer gekwetst dan gelukkig gemaakt, maar we kunnen eraan werken. Denk ik. Wil ik dat wel?

'Het spijt me, princess. Maar ik denk dat het beter is als we even onze eigen wegen opgaan', zegt hij dan zachtjes. Ik slik en knik. Misschien is dit wel de beste oplossing. Hij slikt en knikt. 'Oké... Dan scheiden hier onze wegen.'

Hij loopt mijn kamer uit en laat me alleen en gebroken achter. Nog nooit heb ik me zo ellendig gevoeld.

Ik wil naar huis.