1: Valse belofte

In het voordeel

Nee, nee dat kon niet. Nog voordat de andere zijn opgesprongen sta ik al op de trap. Simon. Niet Simon. In mijn broertjes kamer vind ik mijn moeder, op haar knieën bij het bed. Ze houd een bleke hand tussen haar vuist. Het is Simons hand. 

   'Simon!' schreeuw ik, maar hij reageerd niet. Ruw duw ik mijn moeder opzij en grijp hem bij zijn schouders. 'Word wakker, idioot! Je bent niet grappig!' Ik schud hem door elkaar, maar het mag niet baten. Zijn oogleden blijven gesloten, voor eeuwig. 'SIMON!' De vertrouwde handen van mijn vader sluiten zich om mijn middel en trekken me bij het koude lichaam van mijn broertje vandaan. 'SIMON!' Huilend probeer ik me uit de greep van mijn vader te ontsnappen. 

  'Violet. Hij is dood.' Ik schud mijn hoofd. Mijn oom moet mijn andere arm vastgrijpen om te voorkomen dat ik los schiet. Alsjeblieft word wakker! 'HIJ IS DOOD!' schreeuwt mijn vader in mijn oor, voordat hij zelf huilend op de grond valt. 

     'Vioolmeisje...' Een donkere stem dringt mijn hoofd binnen. Ik verstijf. Riley. Ik begin weer te spartelen in de greep van mijn oom, maar deze keer gevoed door doodangst. Hij mag me niet te pakken krijgen. 

    Mijn oom is helaas niet van plan me te laten gaan. Van wat ik nu ga doen zal ik vast spijt krijgen, maar het kan misschien mijn leven redden. Met alle kracht die ik op dit moment kan opbrengen geef ik een trap naar achter, recht onder de gordel. Met een kreun van pijn laat hij me los. 'Violet!' roept mijn tante geschrokken, maar ik ben de slaapkamer al uit. 

     Ik struikel bijna over mijn eigen voeten als ik de trap af storm. Hij krijgt me niet, hij krijgt me niet. Mijn lichaam blijft doorzeuren dat ik een kans tegen Lucifers zoon heb, maar mijn hoofd is al in Ergens. Ren, Violet, ren. En dat doe ik ook.

      Een midzomerzon verwelkomt me als ik de voordeur opengooi. Even ben ik verblind. Ik hou van de zon, maar dit is niet het goede moment! Mijn blote voeten razen over het grasveld in de voortuin. Tot mijn ergenis, en angst, zie ik dat het hek om ons huis dicht is. Vast op slot. Ik blijf staan, op zoek naar een andere uitweg. Het enigste wat ik kan verzinnen is kruipen door de heg naar de buren, zoals ik als kind altijd deed. Maar het was een risico. In de schaduw, zelfs al is dat in de struiken, is hij in zijn voordeel. 

      Toch is het enigste plan wat ik kan verzinnen. Op handen en voeten kruip ik door de stekelige takken van de heg. Mijn favoriete shirt kan ik wel vaarwel zeggen, hij is helemaal aan stukken gescheurd. Achter me klinkt geritsel. Ik kijk om maar er is niks. 'Je kan niet vluchten.' Ik onderdruk een gil als zijn gezicht naast me verschijnt. 

      'Dat kan ik wel.' Met die woorden grijp ik een stam en trek mezelf uit de heg. Gelijk begin ik te rennen. Langs de sproeiers van de buurman, om de auto heen, de tuin uit. Op straat blijf ik staan. Waar moet ik heen? De kerk. antwoord mijn verstand. Natuurlijk. Helige grond. 

       Ik sla de hoek om, naar het kerkhof. De route erheen is niet lang, dat is het probleem niet, maar de kerk en het kerkhof worden omsingelt door een veld vol oude eiken. Veel schaduwen dus. 

       Omstanders op het stadsplein kijken me raar aan als ik onder de klokkentoren heen ren alsof ik word achtervolgt door de Duivel. Nou dames en heren, sorry dat ik jullie moet teleurstellen, het is zijn onuitstaanbare zoon Riley, die me na het vermoorden van mijn broertje wil meesleuren naar Ergens als vermaak. 

     Het zou fantastisch zijn om even te rusten, want mijn voeten beginnen pijn te doen van het rennen zonder schoenen, maar na het plein, waar de enigste schaduwen afkomstig is van de lage huizen en de klokkentoren, komen nu alleen nog maar smalle steegjes met de wat hogere huizen. 

      Het zachte geplof van mijn voeten op het steen kalmeert me een beetje. Ik kijk omhoog. Waarom is de hemel zo blauw? Mijn opa zei vroeger altijd dat er onheil kwam als de hemel donkerder werd. Waarom is dat nu niet? Omdat hij niet echt is. Hou je mond, als hij niet zou bestaan had Simon misschien nog geleeft.