1: Valse belofte

De harige Boeman

Riley draagt me door de gangen naar mijn kamer. Zijn gezicht is bleek, waardoor ik het idee krijg dat hij bezorgt om me is. Ik slik een giechel in. Hij kijkt naar me omlaag, tussen zijn wenkbrauwen zit een rimpel. Ik kijk snel weg en richt mijn blik op de paarse vloer die glanst in het doffe kaarslicht. Zijn armen verstrakken zich om mijn lichaam en met een donkere blik op mijn gezicht mompeld hij iets in het Latijn. 

  De gordijnen in mijn kamer zijn een stukje dichtgeschoven als we binnenkomen. Ik verwacht Samantha, maar ze is nergens te bekennen. Teleurgesteld leun ik tegen Riley aan.

    Riley laat me op het bed vallen en wil zich weer omdraaien als ik zijn arm grijp. 'Ik wil praten.' Mijn stem klinkt zwakjes. Ik trek hem omlaag zodat hij de vastberaden blik in mijn ogen ziet. 'Alsjeblieft.'

     Met een kleine zucht gaat hij op de stoel in de hoek van de kamer zitten. Ik rol met mijn ogen en druk mezelf overeind. 'Vertel op, wat zit je dwars.'

    'Waarom ik?' Hij kijkt niet begrijpend op. 'Waarom zit ik hier en niet ieder ander meisje met een beetje talent die aan je voeten ligt?' 

     Zijn zwarte ogen staan emotieloos als hij mij moeders ketting uit zijn zak vist en hem openklikt. 'Je overgrootoma.' Hij strijkt over de binnenkant voordat hij zijn arm strekt en de ketting op het bed legt. 'Toen ik haar leerde kennen had ze haar eerste harples. Het was prachtig, niet perfect, maar wel prachtig. Ze had talent en ik wou haar hebben. Ik ontvoerde haar.' Ik hap naar adem. 'Ja ik weet het, dom van me. Ik had moeten weten dat haar familie heel koppig was, en nog steeds is.' Een geamuseerd lachje speelt om zijn mond.

    'In iedergeval, ze wist te ontsnappen met wat hulp van Celien. Daarna heeft ze geen snaar meer aangeraakt. Ze verbood haar kinderen om muziek te maken, om op te vallen.' Hij staat op en loopt naar het bed, waar hij aan het voeteneind gaat zitten. 'Maar je overgrootoma maakte ze een fout, ze vertelde haar kinderen niet waarom ze niet mochten spelen. Je moeder ging op saxofoonles en alweer werd mijn aandacht naar jouw familie getrokken. Toch hield ik me koest, omdat ik wist dat ze niet zou meegaan.'

     Hij schuift het medaillon naar me toe. Ik pak het op en bekijk de foto aan de binnenkant. Het is een zwart witte foto van slechte kwaliteit, maar toch goed genoeg om te zien wat er op staat. De mooiste vrouw die ik ook heb gezien glimlacht in de camera, omringt door lagen stof en gaas. Ze heeft het gezicht van een topmodel uit de jaren dertig. Ze draagt een bruidsjurk met mouwen, die opbollen naast haar gezicht. Ze straalt, maar ze straalt waakzaamheid uit, alsof ze opzoek is naar een dreiging. 

      Ik strijk over de foto, over het lachende gezicht van mijn overgrootoma. 'Maar waarom heb je mij wel meegenomen?' Mijn hoofd begint zachtjes te gonzen. De asprines zijn uitgewerkt geloof ik.

   Riley haalt een hand door zijn zwarte haar. Kleine streepjes zwak zonlicht dansen op zijn jeukbeenderen. Je kan er niet omheen, Riley is knap, voor de Dood dan. 'Ik wachtte tot je een fout maakte. Sinds je geboorte hou ik je al in de gaten, wachtend om aan de oppervlakte te verschenen. En daar was je dan, in mijn rijk na een auto-ongeluk. Ik schrok me dood toen ik hoorde dat je tijd erop zat.' zei hij grimmig. 'Je vroeg me, nee je smeekte me om je te laten leven omdat je broertje ziek was en je nodig had. Ik liet je gaan.'

     Ik kijk niet op als hij het medaillon uit mijn handen trekt en hem terug in zijn zak stopt. 'En bijna drie jaar later kwam ik terug voor een deal.' maak ik zijn zin af. Riley knikt. 'Je wist dat ik zou komen. hé?'

     Weer een knik. 'Ik hoopte het tenminste.' Hij pakt mijn hand. 'Je gave is zeldzaam, Violet. Ik ga niet zeggen dat ik je liever niet had meegenomen naar Ergens als het anders kon, want ik heb er helemaal geen spijt van.' Goh, daar was ik nog niet achter. 'Jouw muziek maakt me gelukkig, maakt heel Ergens gelukkig. Je geeft mijn hofhouding het gevoel alsof ze een ziel hebben.'