1: Valse belofte

Het monsterbal

Ik steek mijn kin in de lucht en doe alsof de wereld me niet klein kan krijgen, terwijl de groep monsters om me heen me meer angst aan jaagt dan ik eerst had gedacht. Diep ademhalen. Ze kunnen je angst ruiken.

    Ik klamp me vast aan Riley, die even snel opzij kijkt. Hij glimlacht een beetje geamuseerd. Tandenknarsend kijk ik voor me uit. Ik moet Riley eens laten zien dat ik het prima red hier.

     Zo gauw Riley me loslaat keer ik hem de rug toe en loop naar het kleine ronde podium dat ik neergezet naast Rileys troon. 

       Het is doodstil in de zaal als ik mijn viool van mijn rug haal. De strijkstok laat ik een paar rondjes draaien tussen mijn vingers voordat ik het tegen de snaren aanleg. Ik wacht even, laat mijn ogen door de zaal glijden, voor ik mijn ogen sluit en begin.

       De zaal hapt hoorbaar naar adem, maar ik ben me er nauwelijks bewust van. Mijn vingers glijden handig over de snaren alsof ze er gemaakt voor zijn. Ik vergeet de wereld, ik vergeet Riley en ik vergeet de groep monsters die zich voor het podium dringen. 

       Het moment is veels te snel voorbij en ik laat mijn viool zakken. Iedereen kijkt me emotieloos aan, voordat ze enthousiast beginnen te klappen. Riley glimlacht aansporend en ik zet mijn viool weer op mijn schouder.

       Zo speel ik tot de wezens in de zaal zich op hun gemak voelen. Zelfs de "vrienden" van Riley's vader glimlachen goedkeurend. Sommige swingen zelfs mee, ook al stelt dat niets anders voor dan heel beschaafd je heupen van links naar rechts bewegen.

        Als Riley na een liedje het podium opkomt om te zeggen dat hij heel blij is dat ik voor hem wou optreden laat ik mijn schouders wat hangen. Voor hem spelen? Ik werd gedwongen. Maar natuurlijk mag niemand dat weten. Dat zou Rileys gevoelige status kunnen verpesten. 

        Samantha, die opeens naast me verschijnt en me weer de stuipen van het lijf jaagt, pakt mijn viool over en verdwijnt dan weer. Riley haakt zijn arm door de mijne en trekt me het podium af. Daarna volgt een slaapverwekkend rondje van ontmoetingen en koninklijke manieren. De meeste kijken me vol lof aan en prijzen me om mijn optreden. Een klein groepje glimlacht hun vlijmscherpe tanden bloot en laten subtiel weten dat ze wel eens een hapje van me zouden willen proeven, wat hun een boze blik van Riley oplevert.

        Langzaam word ik bewust van de mensen die me in de gaten houden. Niet alleen de gasten, maar Rona en Rano bewegen zich geluidloos door de schaduwen en zelfs Ralph staat in een pak tussen de butlers langs de muren. Hoe fatsoenlijk de meeste gasten er ook uitzien, die extra beveiliginsmaatregelen herinneren me eraan dat deze mensen mijn been eraf kunnen bijten voordat ik kan zien aankomen.

      Gelukkig blijft Riley in mijn buurt en werpt iedere gast die ook maar een beetje verdacht kijkt een waarschuwende blik toe. Ondanks dat hij een ongelovelijke klootzak is, zonder hem zou ik al op mijn eerste dag dood zijn gegaan.

       Ik slaak een kreetje van verbazing als Riley me in zijn armen trekt en me rondzwierd. Onhandig probeer ik zijn bewegingen bij te houden, maar hij trekt me praktisch achter zich aan. Hulpeloos klamp ik me aan hem vast.

     Riley grinnikt geamuseerd en tilt me moeiteloos van de grond, zodat ik een paar centimeter boven de grond zweef. Zo dansen we verder. Niemand lijkt te merken dat Riley me draagt, dankzij de vele lagen tule die over de grond slepen. 

    Bang om te vallen druk ik me dicht tegen Riley, die voor het eerst sinds ik hem ken warm aanvoelt. Voor ik het weet ligt mijn wang tegen mijn borst en zucht ik tevreden. Riley legt aarzelend zijn kin op mijn kruin. De spieren onder zijn pak staan strak.

      Ik wil me al beschaamd terugtrekken als ik hoor in zijn borst. Ik druk mijn oor ertegen aan. Zijn hart... Het klopt. Verbaast kijk ik op naar Riley. 'Verbaast het je?' Hij klinkt nogal gepikeerd. Iets verteld me dat ik het beter niet had kunnen opmerken.