1: Valse belofte

Door Riley's ogen II

Met een flink tempo, ijsbeer ik door mijn studeerkamer. Mijn spieren zijn zo gespannen dat ik bang ben dat ze uit elkaar scheuren. Het is al bijna twee weken sinds Violet weg is, en elke seconde is een seconde te lang.

Hoe had ik zo stom kunnen zijn om Samhain te vieren, terwijl ik wist dat er mensen achter Violet aan zaten? Mijn trots was uiteindelijk een fataal punt, en ik kon haar niet helpen. Daar voel ik me nog het meest schuldig om, ik was niet op tijd.

Ik ken de Vleermuizen heel goed, we hebben wel eens eerder tegenover elkaar gestaan, en ik weet maar al te goed dat ze me van de troon af willen hebben. Een eeuw eerder probeerde ze het ook, maar zorgde ze voor een revolutie onder het volk.

Dat was makkelijk op te lossen, maar ik weet niet hoe ik dit gaan aanpakken. Ik los alles op met woede en angst, alleen maar omdat vriendelijkheid niet werkt. Maar ik wil Violet niet bang maken, niet weer. Ik heb het eerder gedaan, en ze verdient het niet.

Gefrustreerd gooi ik mijn bureau om. Het hout kraakt en alles valt op de grond. Een inktflesje dat onder het tafelblad ligt knapt en de blauwzwarte vloeistof lekt op het tapijt. Verslagen kijk ik naar het patroon dat verschijnt in het tapijt.

Ik word gek zonder haar, alsof ik niet meer kan ademen. Ik had nooit gedacht dat ik van haar zou houden toen ik haar jaren geleden in de tunnel vond, alleen en verward. Ik had haar moeten laten gaan, je mag de dood niet bedriegen, zelfs niet als je de Dood zelf bent, maar ik kon het niet. Ze was aan het lijden, zweefde tussen dood en levend in.

Ze lag in coma in de echte wereld, terwijl haar familie naast haar zat. Ondertussen moest ik mijn volk ervan overtuigen dat Violet nuttig was. Ze was nog jong en bang, maar ze had goed door dat haar leven afhing van ons. Ze bewees zichzelf, en dat heeft haar leven gered, maar ook afgenomen.

Nadat ze weer wakker werd in haar wereld, bleef ik maar aan haar denken. Het was geen liefde dat ik voelde, of sympathie toen haar broer ziek werd na het ongeluk, maar interesse. Violet had iets dat niemand anders had, en dat werd uiteindelijk mijn grootste zwakte.

Ik heb veel ruzie gehad met mijn vader over haar. Met Elizabeth was hetzelfde liedje. Mijn vader vond haar een aanhankelijk keukenwijf met oogkleppen op. Elizabeth was inderdaad nooit geïntresseerd in het koninkrijk, alleen in haar sieraden, maar ze deed haar best om erbij te horen.

Ik weet niet of Violet geïntresseerd is in de verantwoordelijkheid over Ergens, ik weet niet eens of ze echt van me houd. Een ding weet ik wel, ik zou haar graag naast me op de troon hebben. Violet zou veel beter met het volk om kunnen gaan als ik.

Maar zou ze me ooit vergeven? Ik heb haar ontvoerd, haar broertje laten dood gaan alleen maar omdat ik bang was dat ze iets zou hebben dat haar in de stervelijke wereld zou houden, en haar tegen haar wil hier gehouden. 

En nu is ze weer ontvoerd, en weer is het mijn schuld. Violet is sterk en koppig, maar ik vraag me af hoe lang het duurt voordat de Vleermuizen door haar schild heen prikken en haar hersenspoelen. Ze zullen haar niet doden, nog niet, maar martelen staat op hun lijstje met favoriete bezigheden.

Vleermuizen zijn over het algemeen erg manipulatief, en ik weet dat ze niet bang zijn om mensen te breken. Ze zullen Violet uithongeren totdat ze niet meer weet wie ze is, en dan zullen ze haar loslaten om mij te vermoorden.

Ik ben niet bang om op te lossen in het niets, zoals met alle wezens in Ergens gebeurt als ze dood gaan, maar ik wil niet sterven terwijl zij toekijkt, terwijl zij het mes vasthoud dat me heen stuurt. Ik wil eerst leven met haar voordat ik klaar ben om te gaan.

Wat als haar liefde een leugen was, en ze me met alle liefde wilt vermoorden? Misschien verlangt ze nog naar thuis, en heb ik hoop gehouden voor niks. Met een diepe zucht laat ik me tegen de muur naar beneden glijden en knijp mijn ogen dicht. Dit gaat allemaal verkeerd, waar ging het mis? Het is alsof ik in stukjes word gehakt.