1: Valse belofte

Het leren leger

Als ik mijn ogen open doe, staat de koning voor me. Ergens weet ik dat het een droom is, maar ik heb geen behoefte om wakker te worden. Hier ben ik niet bang voor de grote Vleermuis die minachtend op me neer kijkt. Het is de enigste plek waar ik me veilig voel.

Ik zucht en ga verzitten tegen de koude celmuur. 'Is het zo moeilijk om een beetje rust te krijgen hier?' mompel ik. De vermoeidheid die mijn spieren voorheen zwaar maakten, is helemaal verdwenen, weggezogen door de aanwezigheid van de Vleermuizen koning.

Ik verlang terug naar de slaap, maar ik zal geen rust krijgen totdat hij met me klaar is. 'Als dit allemaal voorbij is, mag je zoveel slapen als je wilt. Misschien wel in je eigen bed in de sterfelijke wereld.' Hij glimlacht overtuigend.

Ondanks dat het veelbelovend klinkt, en mijn lichaam verlangend reageert op zijn aanbod, weet ik dat het een valse belofte is. Hij zou me nooit terug laten gaan naar huis. Iemand moet over Ergens heersen, en sinds Riley zijn ogen op me gelegt had, ben ik de aangewezen persoon om dat te doen.

Maar ik heb beloofd dat als ik koningin word, ik het goed zal doen. Of ik nou koningin word van Bas of van Riley, ze doen het allebei op de verkeerde manier en iemand moet ze in de gaten houden. Ik voel me verplicht, dit is allemaal mijn schuld, en wat moet ik dan doen? Naar huis is geen optie.

De koning laat me opschrikken uit mijn gedachtes door zijn vleugels uit te slaan. Leren vliezen lijken uit zijn armen te klappen en zijn nagels worden langer. Een deel van het licht wordt door zijn vleugels geblokkeerd. Ik kijk omhoog naar het raam. Ik had niet eens door dat het al dag was.

Hij kijkt nieuwsgierig op me neer, maar het is niet de nieuwsgierigheid die je belangrijk laat voelen, zoals wanneer een tante vraagt hoe het op school gaat en je trots je rapport kan laten zien. Het is de soort nieuwsgierigheid die je weinig opties geeft. 'Wat heeft die Riley dat mijn zoon niet heeft.' Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar de koning is nog niet klaar. 'Ik weet dat je niet echt van Barnabas houdt.' 

Ik moet even nadenken over zijn vraag. Ik heb er nooit over nagedacht wat ik leuk vind aan Riley. Het kwam altijd... natuurlijk. Ik had nooit het gevoel alsof ik werd aangetrokken door zijn ogen, of zijn stem. Ik hield altijd van hem, gewoon van hem.

De koning ziet er niet uit alsof hij een antwoord verwacht, maar toch geef ik hem er eentje. 'Omdat, om een of andere reden, Riley en ik hetzelfde zijn. We zijn verbonden op een manier waarop alleen een reflectie in de spiegel verbonden kan worden. Bas en ik hebben die connectie niet, en daarom kan ik niet van hem houden.'

Zijn ogen lichtten op alsof iemand een heel bos in de brand heeft gestoken. 'Een connectie? Die jongen manipuleert je! Hij houdt niet van je, want de Dood kan van niemand houden. Kijk maar wat er is gebeurt met zijn eerste vrouw. Toen ze eindelijk in de gaten had dat hij haar had gehersenspoelt, zat ze al opgesloten in de toren.'

Ik schiet overeind, en de Honger laait in alle hevigheid op. Ik had gehoopt dat het weg zou blijven in mijn dromen. 'Elizabeth heeft zichzelf al die pijn aangedaan. Riley hield van haar, maar ze was ongelukkig.'

'Maar wie faalde erin om er voor haar te zijn? Zijzelf?' Ik open mijn mond, maar mijn kaken klappen even snel weer op elkaar. De koning legt een hand op mijn schouder, als een troostend gebaar. 'Het zou je misschien verbazen, maar ik wil je niet dood hebben. Bas lijkt echt van je te houden, en ik weet zeker dat jij over een tijdje ook van hem zal houden. Je moet Riley alleen vergeten.'

Het sentimentele moment is verdwenen zodra hij uitgepraat is en hij haalt zijn hand van mijn schouder. 'Zijn dood zal iedereen helpen. Mijn volk, zijn volk, en vooral jou.' Hij steekt zijn vleugel naar me uit.

Ik staar naar zijn klauw terwijl mijn hoofd alle mogelijke scenario's afgaat. Zal ik echt gelukkig zijn zonder Riley. Hij was jarenlang degene die ik verafgode, mijn reddende engel. Ik had altijd het gevoel dat ik hem iets schuldig was voor het redden van mijn leven.