1: Valse belofte

De ring

Sorry dat het zo lang duurde. Jullie hebben vast wel gemerkt dat ik de laatste tijd minder update (geldt ook voor de mensen die mijn andere verhalen lezen), maar dat komt omdat ik me de laatste tijd niet zo lekker voel, en omdat school een totale bitch is met last minute toetsen en CITO's.

Ik probeer te blijven schrijven, maar schrik niet als het stil blijft.

Lots of Love.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het is midden in de nacht als ik met de vioolkoffer in mijn handen in de eetzaal sta. Iedereen ligt al te slapen, maar ik kan geen oog dichtdoen. De koffer roept me al sinds de koning het in mijn handen heeft gedrukt. 

Mijn handen aarzelen boven de koperen sloten. Iets zegt me dat dit geen normale viool is. Ik voel de magie door het leer van de kist heen, maar ik weet niet wat het is, waarom mijn handen meer pijn gaan doen hoe langer ik wacht. Bas had toch gezegt dat hij de viool van een mens had gekocht?

Ik laat mezelf niet langer wachten en klik de koffer open. De donkerhouten viool die in de kist ligt, lijkt me toe te zingen als ik de deksel open doe. Verbaasd haal ik het instrument uit de koffer en houd het dicht tegen me aan.

De magie zweeft langs me heen, laat mijn hoofd overlopen met verhalen en legendes. Ik sper mijn ogen open. Folklores. Ierland. Mijn vingers glijden over de groene bekleding van de kist. De viool is gemaakt met verhalen. Is dat mogelijk?

Het verlangen om erop te spelen is groot, maar ik wil niemand wakker maken. Ik laat een van de snaren klinken en een zangerig, helder geluid komt uit de klankkast. Het voelt als een eeuwigheid geleden sinds ik een viool heb vastgehouden.

De viool ligt makkelijk op mijn schouder, alsof het gemaakt is voor de vorm van mijn kin. De strijkstok voelt licht aan in mijn hand en ik kan gemakkelijk mijn vingers erom heen vouwen. Ik sluit mijn ogen en open ze weer.

Nog voordat ik een noot kan spelen, merk ik een kleine schaduw in de hoek op. Het sist naar me, maar ik kan geen gezicht onderscheiden van de duisternis. Als ik dichterbij komt, duikt het weg, om daarna weer in een andere hoek tevoorschijn te komen.

Ik doe de viool en de boog weer terug in de koffer en druk mijn enigste bezit tegen me aan terwijl ik de eetzaal uit haast. Ik vloek in stilte. Wat als de koning merkt dat ik 's nachts in mijn eentje op pad ga? Hij zal vast denken dat ik een plan tegen hem verzin, en me weer vastzetten in de cel die ik nou niet bepaald mis.

En wat zouden ze dan doen met Bruno? Ik moet voorzichtig zijn, of ze onthoofden iedereen waarmee ik de afgelopen dagen mee gepraat heb. Ik vraag me af of de koning zijn eigen zoon zou vermoorden. Vast niet, het was zijn idee om ons aan elkaar te koppelen.

De schaduw flitst langs me heen als ik naar de deuren loop, en verdwijnt weer. Er loopt een rilling over mijn rug en snel laat ik de eetzaal achter me. Ik gaap, vermoeid door de laatste paar dagen. Ik hoef me nog niet te voeden, maar toch zeurt mijn lichaam vervelend. 

Ik klem mijn kaken inspannend op elkaar als ik de krakende deur van mijn slaapkamer voorzichtig probeer open te doen. Bruno ligt te slapen, en hij nu wakker schrikt, zal hij de hele nacht opblijven. Hij is ongelovelijk gevoelig, zegt geen woord en duikt het liefst in een hoekje als er een Vleermuis voorbij komt.

Maar sinds eergisteren is hij driftiger, eet amper meer en slaapt licht. Ik weet niet waardoor het komt, en wil hem zo veel mogelijk op zijn gemak te stellen, maar soms begint hij zo hard te schreeuwen dat de koning me persoonlijk komt opzoeken om te dreigen dat hij Bruno in een isoleercel gooit als hij niet ophoud.