Birini kaybedince anlarsın onun değerini....
Birini kaybedince anlarsın onun senin hayatındaki yerini...
Ve birini kaybedince anlarsın yüreğindeki yerini...
Hangi insan kaybetmeyi sever? Bunun cevabı çok basit ve bilmeyen yoktur.Hiçkimse.Ama insanoğlu ne kadar kaybetmeyi sevmese de kaybedenler mutlaka vardır. Ve bu kaybedişi kabullenenler ve kabullenmeyenler.Ben hangisinden miyim? Tabikide kabullenmeyenlerden ve pes etmeyenlerden.
Tam tamına 2 gündür bu hastahane koridorlarında babamdan bir haber gelmesini annem, ben ve kardeşim bekliyorduk. O eve gittiğimize 2 gündür lanet ediyordum. O günden sonrada ne yüzlerini gördüm ne bir haber aldım.Zaten bizden uzak Allaha yakın olsunlar.
İki günde ailecek çökmüştük. Ben artık babamın iyileşmesini ailemin yeniden birarada olmasını, her sabah kahvaltıda yaptığımız şakalaşmayı özledim. Şu 2 gün bana 2 ay gibi geliyordu. Doktorun babamın kalp kirizi geçirdiğini ve bunun nasıl sonuçlar getirdiğini babam uyanınca bize bildireceğini söylemişti.
Bu zamana kadar babamın durumunda değişiklik olmadığını, bununda ardında kötü sonuçlar getirdiğini hepimiz biliyorduk. Ama hiçkimse cesaret edipte söylemiyordu.
Artık bir haftadır bu hastahanedeydik ve babamın durumu hiç iyiye gitmiyordu. Doktorun
" Hasta çok büyük stres yaşamış ve bunun sonucudur ki yaşam mücadelesi vermiyor" demişti.
O gün ne kadar ağlamıştımsa sabah gözlerimin şişmesinden dolayı göz kapaklarımı açamıyordum. Kendimi o kadar suçluyordum ki ne var sanki kabul etseydim. Şimdide babam bu durumda olmayacaktı.Zaten bir iyileşsin sözünden bir daha asla çıkmayacaktım.
Doktorun babamın odasından çıktığını gördüğümde hemen yanına koşup
- Babam nasıl?
- Durumu günü günden daha da kötüleşiyor. Korkarım böyle giderse eğer.
Dedi ve duraksama yaşadı.
- Anneniz nerde?
- Annem biraz kendini iyi hissetmediğinden kardeşimle hava almaları için hastahanenin bahçesine gönderdim de.Siz annemi niye sordunuz?
- Onunla konuşursam daha iyi olur
Biliyordum bir şeylerin yolunda gitmediğini
- Lütfen doktor bey ne söyleyecekseniz bana söyleyin annem zaten kendini iyi hissetmiyor. Lütfen.
Doktor bana bakıp kafasıyla onayladığında, tuttuğum nefesi bırakmıştım
- Odamda konuşalım
- Tamam
Odaya gidene kadar Allaha dualar etmeye başlamıştım. Ona bir şey olursa eğer ailecek eskisi gibi olmayacağımızı bir daha hiçbir şekilde toparlanamayacağımızı biliyordum. Biz babamı kaybetmeye hazır değildik. Ve zatende kaybetmeyecektik. Bunun için ne gerekiyorsa yapacaktım.
- Buyurun doktor bey sizi dinliyorum
- Bildiğiniz gibi babanızın durumu günü günden kötüleşiyor, artık kalbi bunu kaldırmıyor. Ve eğer acil ameliyat olmazsa korkarım onu kaybedeceğiz
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Beni de sever misin?
General FictionSizden bir bebek isteniyor... Hem de 12 yaş sizden büyük bir adamdan... Cevabınız her ne olursa olsun hayatınız yokuşa hızlı adımlarla düşmeğe başlayacak... Soru basit... Yanıtlaması.... ZOR... Ya kendi hayatınızdan vazgeçecek.... Ya da canınızdan...
