The most inportant thing in her life (NL)

Hoofdstuk 7

Sanne pov

Eenmaal beneden gaan Eva en ik weer op de bank zitten. Ik leg mijn hoofd tegen Eva's schouder aan en begin zachtjes te snikken. Eva merkt het al snel op en trekt me dicht tegen zich aan. 'Was... Was Alex... bij haar?' vraag ik heel zacht tussen mijn tranen door. Eva legt haar kin op mijn hoofd. 'Ja... Het spijt me, Sanne,' zegt ze heel zacht. 'Ik dacht dat ze dood was... Ilse werd maar heel soms bij mij in de kamer waarin jij me vond, opgesloten. Als ze al bij mij werd opgesloten werd ze gedwongen om mij te slaan. Als ze dat niet deed werd of zij geslagen of ik. Toen ik werd bevrijd door jou had ik Ilse al een aantal weken niet meer gezien. Alex vertelde me dat ze dood was. Ik wist niet dat hij loog, maar misschien had ik het wel moeten weten. Hij loog over alles. Wie weet wat Jake en Alex haar wel niet hebben aangedaan...' Bij die gedachte begin ik weer te huilen. 'Sst... Stil maar... Je moet echt niet denken dat het jouw schuld is, want dat is het niet. Niks van wat er in jouw verleden is gebeurd, is jou schuld. Niks is jou schuld,' zegt Eva zacht. Ik kijk op en zie dat ook zij tranen in haar ogen heeft gekregen. 'Het is wel mijn schuld! Als ik...' verder kom ik niet want Eva kapt mijn zin af. 'Niks is jou schuld. Dat moet je niet denken, geloof me,' zegt Eva zacht. Ik knik en leg mijn hoofd weer tegen haar schouder aan. Wolfs komt aanlopen met 2 glazen chocomel. Hij geeft er één aan Eva en wil de andere een mij geven. 'Ik heb geen dorst.' Snel kijk ik een andere kant op. Ik heb wel dorst, maar dat zeg ik niet. Het zit me teveel dwars dat ik Ilse heb achtergelaten. Hoe kon ik dat doen?!

-------------------------------------

Sanne voelt zich echt heel erg schuldig...

Wat vinden jullie? Is het echt haar schuld? Of niet?

Laat het weten in de comments ;)