The most inportant thing in her life (NL)

Hoofdstuk 17

Eva pov

Die nacht word ik schreeuwend wakker uit een nachtmerrie over vroeger. Het is lang geleden dat ik een nachtmerrie heb gehad, het is ook alweer een klein poosje geleden dat Sanne werd ontvoerd... Ik sta op uit bed en loop naar beneden. Een blik op de klok zegt genoeg. Het is pas half elf. Zo lang heb ik dus niet geslapen. Of lijkt het maar zo dat ik wel heb geslapen? Ik weet het niet... Elena zit aan de keukentafel. Ik ga tegenover haar zitten.

'Hoe gaat het?' vraagt ze bezorgd bij het zien van mijn, waarschijnlijk, vermoeide gezicht.

'Slecht, heel slecht... Sanne is weer weg...' Elena's ogen worden groot. Waarschijnlijk denkt ze nu aan haar zus. Ze krijgt een bedenkelijke blik in haar ogen.

'Ik hoop echt dat jullie haar snel weer vinden...' zucht ze. Medelijden is te zien in haar ogen. 

'Ik hoop het ook. Ik kan gewoon niet zonder haar. Ze is mijn zusje... Ze hoort dit niet mee te maken, nooit. Nooit hoorde ze dit mee te maken, maar doordat ik 13 jaar geleden niet op Sanne heb gelet kwam deze ellende. Door mij is ze ontvoerd. Door mij is ze bijna haar hele leven lang verkracht...' Tranen springen in mijn ogen. Ik voel me nog steeds schuldig over wat ik haar heb aangedaan. Het is mijn schuld dat Sanne werd ontvoerd, 13 jaar geleden. Ze was 1. Ik had haar nooit als één jarige alleen moeten laten. Ik had op haar moeten letten als een goede, volwassen zus. Ook al was ik toen zelf nog niet eens zo heel oud.