The most inportant thing in her life (NL)

Hoofdstuk 25

Eva pov

'Maar dan...' Ik kijk van Sarah naar Sanne. Enige vergelijking kan ik wel maken. Ze lijken op elkaar. Ik kijk Elena aan en ze knikt.

'We hebben het er thuis nog wel over. Laten we nu maar met Sarah en Sanne meegaan in de ambulance,' zegt Elena en ik knik. Ik ga op de stoel naast het bed van de brancard zitten waar Sanne opligt. Elena loopt naar de andere ambulance waar Sarah in ligt. 

'Wolfs, ik ga mee met de ambulance. Kom jij zo naar het ziekenhuis of ga je naar de Ponti?' vraag ik aan Wolfs als ik zie dat hij naar mij kijkt.

'Ik ga wel alvast naar de Ponti,' zegt hij en ik knik. Dan wend ik me weer tot Sanne en leg mijn hand op haar hand. Zachtjes wrijf ik met mijn duim over haar rode handen. Ze kijkt op en kijkt me lief aan.

Na een kwartier rijden komen we aan bij het ziekenhuis. Sanne word naar een aparte kamer gebracht. Zo snel als ik kan loop ik erachteraan. Ik laat haar niet nog een keer in de steek. Sarah word naar de kamer naast die van Sanne gereden. Ik kan nog steeds niet geloven dat we eindelijk onze moeder weer terughebben. Ze leeft dus toch nog. Ik heb alleen geen idee hoe ik Sanne moet uitleggen dat we een moeder hebben. Ik ga op de stoel naast het bed van Sanne zitten en pak haar hand vast.

'Kijk maar even niet, lieverd,' zeg ik zacht als ik haar zie kijken naar Amy die een naald aan het klaarmaken is om een infuus te maken in Sanne's hand. Direct draait Sanne haar hoofd weg. Ze knijpt in mijn hand als de naald in haar dunne huid komt. Amy doet even later het verband om Sanne's hand.

'Willen jullie wat eten?' vraagt ze aan ons. Ik schud mijn hoofd.

'Hebben jullie ook bami?' vraag ik aan haar. Ik heb zelf geen honger, maar ik weet dat Sanne wel honger heeft maar dat niet durft te vragen.

'Ja dat hebben we,' glimlacht Amy.

'Doe maar voor haar bami en chocomel,' glimlach ik en Amy knikt. Dan loopt ze de kamer uit.