[EPILOGUE]
Ethan is a prince. Everyone adored him. Gwapo. Mabait. And siguro nasa kanya na ang lahat. But I... I rather have a beast that will make me happy than a Prince that makes me feel alone. Minsan hindi ko maintindihan... Hindi na naga ako naniniwala sa mga pangako eh. Ang mga pangako ay dapat pinapangatawan at hindi kinakain. Hindi sapat na magsabi ka lang na amhal mo siya; kailangan mo rin yung patunayan at iparamdam. Siguro ganun lang talaga ang takbo ng buhay ko.
No, I never planted a rain cloud over my head. Like raindrops, questions started to fill my head. Ano bang lugar ng isang boyfriend sa buhay ng partner nila? Is it not to feel comfortable by their side? Palagi kong naririnig yung kwento tungkol sa pagbabayad. Yung hinihingan pa tayo ng sobra para masuklian tayo ng buo. Teka, kung sa lagay ko lang eh. Hindi lang barya ang binigay ko, ATM Card, cheke, credit card... OO lahat na ang pwedeng maibigay.... Pero hindi naman buo yung natanggap ko eh. Kalahati nga lang eh.... Sa pagbibigay ko ng sobra sa kanya. Wala nang natira sa akin. And I became so independent. Tung halaga na binigay ko s akanya na kasama yung para sa akin, kaya ngayon when I look at myself, punong-puno na ako ng insecurities. Kaya ngayon, isa lang naman ang kahilingan ko.... Ang dumating ang isang tao na makakakita sa tunay kong halaga. Yung hindi ipaparamdam sa akin na I'm just no greater than a doll or a toy. Yung maramdaman ko rin na atakot siyang mawala ako. Yung hindi ako kayang bitawan kasi pakiramdam niya malaking parte ng pagkatao niya ang mawawala... But I guess these are all just mere imaginations.... Just unjust qualifications. Kung meeon man, iilan lang. Kasi sa una, sasabihin at ipaparamdam sa'yo na hinding-hindi ka sasakatan pero pagtagal, para ka na lang basura na walang interes sa'yo o parang aso lang na kung kailangan ng lambing eh, aalisin sa pagkakatali and when satisfied, ibabalik sa kulangan at hindi an naman papansinin.
Mahigit apat na buwan... Ganun katagal kong pinasikapan na I-reset ang buhay ko. Sana ganun na alang kadali eh. Yung bumalik ka sa starting point at iwasan na lang para hindi na ako nasaktan. And how I wish I never met Ethan. How I wish I never ran into him sa hallway. How I wish I never came back from Dublin. Comfortable na ako sa pag-iisa. I'm used to it pero nabago na naman yun nung nakilala ko siya. How I wish na mas naging mahalaga ako sa kanya. How I wish I never felt this way. Nahihirapan na akong pagkatiwalaan siya. In fact, nahihirapan na akong magtiwala pa sa mga sinasabi ng iba. And I am completely convinced that I was never good enough.... Wait, will I ever be good enough? Natatakot ako na I might be running towards someone again and beg for someone's affection. Indeed, I love being spoiled, but not with gifts or money. I JUST WANT attention and time.
After four months, kamusta kami ni Ethan? Sinusubukan niya ngang suyuin muli ako. All of his roses went to the trash bins. The university corridors are splattered by cakes as his gifts. Nasasayangan nga ang mga kaibigan ko but I don't give a damn. And everytime na tinatawag niya ang pangalan ko, isa lang naman ang nagiging sagot ko; "Ayy, kilala mo pa pala ako?" Tapos hindi siya makakatingin ng deretso sa akin. Minsan, dumadalaw siya sa bahay namin pero hindi ko siya hinaharap kaya madalas si Mommy ang kumakausap sa kanya. Ewan ko ba, dumating din sa punto na tinutulungan na siya ni AJ para magkaayos kami pero mas lalo eh. Well, I'm just traumatized kaya one time lang nangyari yun.
Speaking of AJ and EJ, tahimik na kaming lahat. Hindi na sila nanggulo pa. Though we are in the process of reuniting. But I know it will be a very long process. Sa ngayon, I am striving to become happy. Sa ngayon kailangan ko ulit buuin ang sinira ng iba. Kailangan ko munang mahalin ang sarili ko bago ako makapagmahal ng iba. I need to give myself some time. At kung buo na ulit ako, I might give anyone or even si Ethan to handle my heart.
-FIN-
Please do, leave a feedback. Hahaha. _EJ
