Chapter 2 - Thoughts

100 8 3
                                    

Isabelle's POV

I'm wondering, if they did really considered me as their friend. If he really loved me.

Andaming bumabagabag sa isip ko ngayon. The memory is still fresh. The pain? I still feel it. Parang napapaisip nga ako kung bakit sariwa pa rin yung sugat na ginawa nila sa akin eh halos almost one year nang nakalipas. I don't understand myself on why do I keep on living for something that ain't worth living for. Bwisit yung box na yun sana hindi ko na binuksan.

"Hello? Isabelle? Isabella? Issay? Ate? Kuya? Gusto ko kape?" biglang natigil yung pag-iisip ko nang napansin ko na kinakausap pala ako ni Dawn

"Hoy! Ano bang nangyayari sayo? Kanina ka pa diyan tulala. Hindi mo pa nga ginalaw yang pagkain mo eh. Kanina pa ako dito daldal ng daldal eh hindi ka naman nakikinig." pagsermon sa akin ni Dawn. I felt sorry for her. Hindi pala ako nakikinig. Well, I can't blame myself about that

"Sorry, my mind was pre-occupied." I said then I chuckled para naman madala na rin siya

Ganyan talaga si Dawn, madaldal. That's also one of the reasons why I like her, kasi yun nga, hindi siya boring kasama.

"Okay ka lang ba? Ba't ang lalim ng iniisip mo kanina?" she added up looking confused

"Okay lang ako. Don't worry. Kain na muna tayo." I said then planted a smile

Alam na alam niya talaga kung may problema ako, same goes for me. Because we have a special bond that could never be broken. Minsan nga lang napapaisip ako, kung paano ko ba matago sa kanya yung nararamdaman ko, dahil ayoko siyang madamay eh. Each time na malungkot ako, nalulungkot din siya. Pero the positive side is that, kung masaya ako masaya din siya. Yun yung gusto kong makita sa kanya yung pagiging masiyahin niya, and I don't want her to lose that. Not how I lose mine.

Matapos naming kumain ay umalis na kami agad ni Dawn sa table namin at bumalik na kaagad sa room.

I quickly went to my sit then class started.

"Hi Issay." someone said. Tumingin ako sa nagsalita. Oh well it's HIM. Wait---

"Excuse me?" sabi ko. Paano niya nalaman yung nickname ko?

"You're excused, Issay." sagot niya sabay tawa. Ang hilig niyang tumawa, and it irritates me. And by saying that I mean, A LOT.

"Wag mo akong pilosopohin, Mr. Burris. Don't call me by that name. Hindi tayo close!" I kept my gaze on him.

Nagulat ako ng bigla niyang nilapit yung mukha niya sakin. So close that I can feel his breath. Mint. I pushed him hard

"Woah. Chill Issay." he said and put his hands up like he's surrendering or something

"I said don't call me by that name!" sigaw ko sa kanya at napatayo ako. I don't care kung tinitignan na kami ngayon.

"Ms. Monteclaro and Mr. Burris. What's going on?" I quickly sat on my chair at tumingin sa labas. I know they're all looking at me right now. Nakakainis.

"Okay class. I have a well assignment for all of you." groans and moans filled the room. As if naman gagawin nila yun huh

First day na first day assignment kaagad.

Hindi na ako nakinig sa sinabi ng adviser namin. Sumalampak ako sa desk at pinikit ang mga mata ko. I want to sleep. Forever

Zachary's POV

I never expected her to act like that just because I called her by her nickname. Siguro mali nga yung ginawa ko

"Hey hey. Hindi ito mahirap. So here it is. On a one whole sheet of paper isulat niyo ang mga bagay na ayaw at gusto ng katabi mo. So obviously it's a paired work and I want na pair niyo yung seatmate niyo. All of you must submit it next week so you have one week para makilala ang isa't-isa. Because your seating arrangement now will not gonna change until the end of the school year. If you will not do this assignment well let's just meet at the principal's office. Is that clear?" sabi ng adviser namin. Ang haba naman. This will be a tough year for both us. I mean parang hindi talaga kami magkakasundo ni Issa--- Isabelle.

Concealed Seventh HeavenTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon