«Τι να σας πω κυρία;» ρωτάω ενώ ακουμπάω πίσω στην καρέκλα κοιτάζοντας την με ειρωνεία...
«Sophie το ξέρω ότι το κάνεις επίτηδες αυτό. Απλά κοφ' το και απάντησε μου» λέει προσπαθώντας να ηρεμήσει αφού εδώ και δέκα λεπτά την παιδεύω για μια απάντηση που αλήθεια δεν ξέρω.
«Τι δεν καταλαβαίνεις κυρά μου; Δεν γνωρίζω την απάντηση γιαυτό παράτα με και ρώτα καλύτερα την Maddie από 'κει που είναι σπασίκλα» ρίχνω ένα βλέμμα πίσω στο θρανίο του Loui ο οποίος γελάει μαζί με την υπόλοιπη τάξη.
Πρώτη φορά τον κάνω να γελάσει με τις βλακίες μου και αυτό αλήθεια μου δίνει θάρρος... για κάποιο λόγο. Το βλέμμα του πέφτει πάνω μου και σοβαρεύει. Γυρνάω γρήγορα μπροστά και κοιτάζω την καθηγήτρια η οποία είναι έτοιμη να μας σκοτώσει όλους εδώ μέσα.
«Πφφφ... Maddie, πες την απάντηση χρυσό μου» αναστενάζει δίνοντας την άδεια στο βλαμμένο με τα γυαλιά από το πρώτο θρανίο...
«Ω, χρυσό της» ψιθυρίζω αλλά μάλλον με άκουσε αφού με κοίταξε θυμωμένη.
Και αυτή είμαι εγώ... δηλαδή... περίπου εγώ.
Την ειρωνεία την είχα από πάντα, πιστεύω... Απλά δεν την χρησιμοποιούσα συχνά. Τώρα για την υπόλοιπη συμπεριφορά... Ναι παραδέχομαι ότι δεν είναι δική μου. Εννοώ ότι... δεν είμαι εγώ. Εγώ δεν είχα τέτοια συμπεριφορά. Αναγκάστηκα να αποκτήσω. Το ίδιο και με το στυλ μου.
Για όλα αυτά, ευθύνεται ο Loui.
Άλλαξα με την ελπίδα ότι οι κοροϊδίες του, εκείνου και της παρέας του, θα σταματήσουν να με χτυπούν. Βέβαια, δεν τα έχω καταφέρει και πολύ, αλλά προσπαθώ. Είναι ενοχλητικό. Δεν με γνωρίζει καν και λέει πράγματα για εμένα που δεν είναι καν αλήθεια.
Πριν έρθει στην πόλη μας, ήμουν... Ναι ήμουν σπασικλάκι. Είχα καλούς βαθμούς και πολλά ενδιαφέροντα τα οποία και κράτησα. Μόνο οι βαθμοί έπεσαν λίγο... πολύ. Πφφφ τεσπα, τα λέω λίγο μπερδεμένα αλλά ποιος νοιάζεται;
Το κουδούνι χτυπάει για διάλειμμα. Μαζεύω γρήγορα τα πράγματα μου και πάω να βγω από την τάξη, όταν μια φωνή με κάνει να σταματήσω και να κοιτάξω πίσω μου.
«Πιστεύεις ότι με εντυπωσίασες;» ρωτάει ειρωνικά ενώ κάνει νόημα στους άλλους να βγουν από την τάξη και έτσι μένουμε μόνοι.
«Δεν το πίστεψα αυτό... Ποτέ δεν θα το πίστευα. Είσαι ο τύπος που δεν εντυπωσιάζεται εύκολα» λέω ενώ γυρνάω για να φύγω...
«Ίσως λίγο...» η φωνή του ακούγεται πίσω μου.
«Εε;» γυρνάω και τον κοιτάζω με απορία...
«Λέω, ίσως να εντυπωσιάστηκα λίγο» λέει ενώ δείχνει σκεπτικός.
«Έλα; Έγινε τέτοιο πράγμα;» λέω ειρωνικά, μου χαμογελάει...
«Ξέρεις Sophie... Είναι κανόνας» με πλησιάζει.
«Ποιο πράμα;» σμίγω τα φρύδια μου περνώντας ένα ύφος απορίας.
«Δεν ειρωνεύεσαι ποτέ τον Loui» λέει. "Ποτέ".
«Μάλιστα...» λέω ενώ περιμένω να απαντήσει για να τον εκπλήξω.
«Έτσι μπρ-»
«Δεν με ενδιαφέρει. Θα σε ειρωνεύομαι όσο γουστάρω Tomlinson» τον διακόπτω, γυρνάω και φεύγω... Στην πόρτα στέκονται οι υπόλοιποι τέσσερις οι οποίοι γελάνε με την φάτσα του Loui...
«Ρε φίλε, νόμιζα ότι δεν θα σε ειρονευόταν ποτέ αυτή»
«Σου την είπε κανονικά βλάκα...»
«Σκάστε ρε» τους ακούω να λένε καθώς απομακρύνομαι.
Πηγαίνω στο συνηθισμένο μέρος που κάθομαι κάθε διάλειμμα.
Κάθομαι πλάγια στο παγκάκι και απλώνω τα πόδια μου ενώ η πλάτη μου ακουμπάει στο "χέρι" του. Βάζω τα ακούστηκα και βγάζω το ημερολόγιο μου ενώ αρχίζω να γράφω για το ότι έγινε μέχρι τώρα.
Ναι... βασικά αυτό κάνω σχεδόν κάθε διάλειμμα, αφού όλοι με κοροϊδεύουν εξαιτίας του Loui και έτσι είμαι μόνη...
Ξαφνικά νιώθω το ένα ακουστικό να βγαίνει από το αυτί μου και κοιτάζω πάνω για να δω τα δύο πιο δημοφιλή κορίτσια του σχολείου...
ВЫ ЧИТАЕТЕ
For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016
Фанфик•Η αγάπη μπορεί να καλύψει το μίσος όπως ένα tattoo μπορεί να καλύψει σημάδια "πόνου" στο σώμα...• •Sophie▪ Ένα καλό γλυκό κορίτσι που πέφτει θύμα bulling από τους συμμαθητές της από την 3η Γυμνασίου. Προσπάθησε να αλλάξει τον εαυτό της για τους άλλ...
