▪32▪Αμνησία▪

395 57 22
                                    

Sophie's POV

Εϊ!!!

Κουρτίνες δεν υπάρχουν; Όχι ε; Καλά...
Που βρίσκομαι;

«Sophie...» ακούω μια γυναικεία φωνή δίπλα μου και γυρνάω να κοιτάξω.

«Μα...μαμά;» ρωτάω αβέβαιη για το ποια ειναι. Αυτή γνέφει και πιάνει το χέρι μου ανάμεσα στις παλάμες της.

«Ναι μωρό μου, εγώ είμαι» λέει γλυκά και της χαμογελάω στραβά.

«Τι μου συνέβη; Γιατί είμαι εδώ; Τι... τι είναι εδώ;» ρωτάω όλες τις απορίες που μου δημιουργήθηκαν μόλις αντίκρισα αυτό το δωμάτιο.

«Πφφφ είχες... Ένα ατύχημα, έπεσες στην άσφαλτο και χτυπήσεις δυνατά στο κεφάλι... Είσαι στο νοσοκομείο και... οι γιατροί μας είπαν ότι έχεις απώλεια μνήμης η οποία δεν ξέρουν πόσο θα κρατήσει» λέει αργά. Τα ματια της με κοιτάνε γεμάτα παρηγοριά και παίρνουμε ταυτόχρονα μια βαθιά ανάσα.

«Μα αν όπως λες εχω απώλεια μνήμης... Τότε πως σε θυμάμαι;» ρωτάω μπερδεμένη.

«Θυμάσαι μόνο τα βασικά και αυτά όχι πολύ καλά... Δηλαδή... Όταν βλέπεις κάποιον ή κάτι που έχει βασικό ρόλο στη ζωή σου, τον θυμάσαι. Όμως, μόνο όταν τον δεις» εξηγεί. Μοιάζει λες και ζω μέσα σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Γίνεται να υπάρχει τέτοιο πράγμα; Αλλά θα μου πεις, επιστήμη είναι κι εγώ δεν γνωρίζω τίποτα από επιστήμη οπότε... ας το βουλώσω καλύτερα.

«Αα... και... πως χτύπησα; Εννοώ... τι έγινε και χτύπησα;» ρωτάω εφόσον δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα από ότι έγινε.

Ε τι περίμενες βλαμμενο; Αφού έχεις απώλεια μνήμης!

Σκάσε εσύ.
Τέλεια. Μιλάω μόνη μου... δηλαδή... Δεν θα μπορούσα να ήμουν καλύτερα!

«Σε έσπρωξε καταλάθος ο Louis-»

«Κάτσε! Τι;! Ο Louis;!» ρωτάω απότομα και θυμωμένα. Είναι ο Louis που θυμήθηκα;! Γιατί αν είναι αυτός σίγουρα δεν θα με έσπρωξε καταλάθος!

«Ναι...;» το κάνει να ακούγεται σαν ερώτηση και με κοιτάζει γεμάτη απορία.

«Κι εσύ τον πίστεψες;! Σιγά μην το έκανε καταλάθος! Αλλά τι περιμένω κι εγώ; Είναι ένας μαλάκας που λέει ότι τον συμφέρει!» σχεδόν φωνάζω.

«Όχι! Δεν είναι έτσι! Όταν χτυπήσεις παράτησε το σχολείο και σε πήγε σπίτι του και σε φρόντισε! Όταν όμως έφυγες από 'κει, φωνάζεις σαν τρελή. Μου είπε ότι είχες ξυπνήσει με την αμνησία αυτή και δεν αναγνώριζες ποιος ήταν και πως μετά έφυγες απ2ο το σπίτι του. Όταν σε είδα εγώ έξω στο πεζοδρόμιο να κοιτάζεις τριγύρω βγήκα έξω και σου φώναξα, ήρθες κοντα μου και τότε... άρχισες να αιμορραγείς ξανά και λυποθύμησες. Ο Louis με βοηθησε να σε κουβάλησε σπίτι και τότε καλέσαμε ασθενοφόρο» λέει κάπως θυμωμένη.

For Your Eyes Only » L.T.   Wattys2016Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin