For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016

▪06▪Ψεύτικη συγγνώμη▪

Στρέφω το βλέμμα μου ξανά στον διευθυντή.

«Εγώ... να πηγαίνω...» λέω ενώ πάω να σηκωθώ από την καρέκλα...

«Όχι, μείνε. Σας θέλω και τους δύο και για ένα άλλο θέμα» κοιταζόμαστε με τον Loui και κάθομαι χωρίς να πω τίποτα...

«Κχμ κχμ. Λοιπόν... τι έγινε Tomlinson; Βλέπω δεν πήραμε το μάθημά μας» λέει κοιτάζοντας τον Loui.

«Καταρχάς, με ξέρεις πολύ καλά και ξέρεις επίσης ότι δεν πρόκειται να αλλάξω την συμπεριφορά μου για κανέναν, οπότε έγιναν τα γνωστά. Και... γιατί την θες κι αυτή εδώ;» του μιλάει λες και είναι φίλος του. Τι στο; Πολύ αγενής μας βγήκε τελικά.

«Loui! Αυτό το συζητάμε σχεδόν κάθε μέρα. Απλά γίνε πιο ευγενικός τέλος πάντων. Και θα μάθεις γιατί» λέει. Κάθε μέρα; Ε βέβαια αφού τα θέλει ο κώλος του με τις βλακείες που κάνει.

«Δεν πρόκειται να αλλάξω καθόλου. Άκου εκεί να γίνω πιο ευγενικός. Η ευγένεια δεν είναι καλό χαρακτηριστικό ξέρεις» λέει ενώ σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του και ακουμπάει πίσω στην καρέκλα.

«Γιατί όχι;» ρωτάει ο διευθυντής... Ναι... βασικά δεν έχω ιδέα πώς τον λένε. Δεν ενδιαφέρθηκα κιόλας για να μάθω.

«Γιατί, Peter, το να είσαι ευγενικός μειώνει την επίθεση σου προς τον άλλο και την δύναμη να αντεπιτεθείς» λέει. Μες το μυαλό μου είναι. Οκευ...

«Αν δεν σε ήξερα καλά Loui θα έλεγα ότι διαβάζεις λογοτεχνικά βιβλία» λέει ο δι-... ο Peter και ο Louis γελάει.

«Ναι, το βρήκες. Κάτι άλλο;» λέει ειρωνικά και χαμογελάει ενώ μετά σοβαρεύει απευθείας -με κάτι που θυμήθηκε, μάλλον.

«Ναι, λοιπόν... αυτή τη φορά θα σου την χαρίσ-»

«Σχεδόν πάντα αυτό λες» τον διακόπτει ανασηκώνοντας τους ώμους του. Κάτσε, σχεδόν πάντα; Αυτό εξηγεί το ότι δεν έχει μείνει ίδια τάξη.

«Πάμε στο άλλο θέμα» αναστενάζει και τον κοιτάζουμε και οι δύο σοβαροί.

«Ξέρω, ότι κάτι τρέχει μεταξύ σας. Και ξέρω επίσης ότι ο Louis ευθύνεται γιαυτό» λέει και παίρνω εγώ τον λόγο

«Συγγνώμη, μετά από δύο ολόκληρα χρόνια θυμηθήκατε να το συζητήσετε αυτό;» ρωτάω με παράπονο.

«Ναι κλάψε εσύ τώρα» λέει ο Louis και τον κοιτάζω θυμωμένη.

«Loui! Πφφ τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να σας μιλήσω και τους δύο αφού οπότε σας φώναζα και συναντιόσασταν έξω έφευγε ο ένας από τους δύο» λέει και στο μυαλό μου έρχονται όλες οι εικόνες του Loui να με κάνει ρεζίλι έξω από το γραφείο.

«Ναι, το θυμάμαι...» λέω ψιθυριστά.

«Γιαυτό ακούστε. Απλά θέλω να μου εξηγήσετε γιατί όλο αυτό μεταξύ σας» λέει και κοιτάζω τον Loui ο οποίος κοιτάζει ανέκφραστος έξω από το παράθυρο.

«Να σας πει ο Louis. Σίγουρα θα ξέρει εκείνος τον λόγο. Μάλλον, μόνο ο Louis ξέρει τον λόγο» λέω και ο Louis στρέφει το βλέμμα του πάνω μου και μετά στον κ. Peter.

«Δικοί μου λόγοι. Το πρόβλημα σου τώρα ποιο είναι;» ρωτάει απότομα και το βλέμμα του γίνεται σκληρό.

«Πες μας έναν» του απαντάει αλλά δεν υπάρχει συνέχεια. Απλά μένει να τον κοιτάζει θυμωμένος.

«Τουλάχιστον ζήτησε της ένα συγγνώμη» λέει χάνοντας τις ελπίδες του πως θα του έλεγε κάτι.

«Της ζήτησα.» λέει ενώ σηκώνεται από την καρέκλα. Ναι, με το ειρωνικό ύφος του... Ωραία συγγνώμη ρε φίλε. Φίλε; Ναι καλά.

«Δεν σε πιστεύω» λέει και κοιτάζει εμένα ενώ του γνέφω αρνητικά.

«Βλέπεις; Για να σας δω!» λέει και μου κάνει νόημα να σηκωθώ.

«Γιατί διάολο μου το κάνεις αυτό;» ψιθυρίζει και του κλείνω το μάτι ενώ με κοιτάζει θυμωμένα.

«Συγγνώμη Sophie» λέει και μου δίνει το χέρι του για χειραψία.
Το δίνω διστακτικά και μου το σφίγγει. Αουτς.

«Μαλάκα» ψιθυρίζω και το τραβάω ενώ το κοιτάζω. Μου άφησε σημάδι. Τον κοιτάζω θυμωμένη και φεύγω από το γραφείο ενώ κατευθύνομαι γρήγορα προς την τάξη.

Louis' POV

«Τόσο δύσκολο ήταν;» ρωτάει όταν βγαίνει η άλλη έξω.

«Ε, πάρτα κι εσύ!» τον μουτζώνω και βγαίνω από το γραφείο. Τα μάτια μου ψάχνουν την Sophie.

Την βλέπω να περπατάει γρήγορα γεμάτη νεύρα προς την τάξη και γελάω πνιχτά ενώ εγώ περπατάω αργά.