For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016

▪15▪Τσακωμοί▪

«Τι σε νοιάζει εσένα πως τα πέρασα με τον Harry;» σταυρώνω τα χέρια και τον κοιτάζω στα μάτια.

«Είχαμε κανονίσει να βγούμε όλη η παρέα κι αυτός μας το ακύρωσε για να βγει μαζί σου» λέει και τα μάτια του παίρνουν ένα βαθύ γαλάζιο χρώμα.

«Ε μάλλον είμαι πιο σημαντική και πιο καλή από εσάς» λέω ενώ αρχίζω να προχωράω με προορισμό την πόρτα. Νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από τον καρπό μου γυρίζοντας με να τον κοιτάξω. Τα μάτια του κοιτάνε βαθιά μέσα στα δικά μου.

«Μην τολμίσεις και το ξαναπείς αυτό γιατί δεν υσχίει. Είμαι ο κολλητός του και σίγουρα είμαι καλύτερος από εσένα. Εσύ δεν είσαι τίποτα το συμαντικό στην ζωή του. Ένας απλός ενθουσιασμός μόνο. Δεν σε αγαπάει. Κανείς δεν το κάνει» η κρύα του ανάσα χτυπάει το πρώσοπό μου μαζί με τις λέξεις που μου μαχαιρώνουν την καρδιά μια προς μια.

«Δεν το ξέρεις αυτό!» λέω προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τραβάω το χέρι μου από το δικό του και κάνω δύο βήματα προς τα πίσω κοιτάζοντας τον ακόμη στα μάτια.

«Ωωω μα φυσικά και το ξέρω. Πότε πρόλαβε να σε αγαπήσει; Μέσα σε λίγες ώρες; Είναι αδύνατο. Και αν σκέφτεσαι πως μπορεί να σε αγαπούσε από πιο πριν, νομίζεις πως δεν θα σ' το έλεγε; Ο Harry δεν είναι ο τύπος που ντρέπεται να μιλήσει. Ελπίζω να το καταλαβαίνεις τώρα. Δεν- σε- α-γα-πά-ει. Δέξου το και άσε τον ελεύθερο να βρει μια κοπέλα που να του αξίζει. Όχι να έχει εσένα δίπλα του και να ντρέπεται να βγαίνει μαζί σου» αουτς. Αυτό με πόνεσε πολύ.

«Ει- είσαι ένας ηλίθιος! Μαλάκας! Πληγώνεις τους πάντες!» φωνάζω.

«Όχι, μόνο εσένα» λέει ανασηκώνοντας τους ώμους

«Γιατί;! Απλά πες μου έναν λόγο! Τι σου έχω κάνει; Γιατί με μησείς;» ρωτάω χωρίς να περιμένω απάντηση. Ξέρω πως δεν θα μου απαντήσει.

«Ξέρεις γιατί. Σίγουρα ξέρεις» λέει απότομα. Με κοιτάζει με το μίσος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

«Αν ήξερα πιστεύεις πως θα σε ρωτούσα; Και δεν είμαι ούτε κάνα μέντιουμ οπότε πες μου» απαιτώ και το μόνο που κάνει είναι να με κοιτάζει ξεφυσώντας. Δεν απαντάει. Όπως το περίμενα.

«Καληνύχτα Loui» λέω και πηγαίνω στην πόρτα. Ξεκλειδώνω και μπαίνω μέσα κλέινοντας την πόρτα.

Τι ήταν όλα αυτά που είπε; Λέει αλήθεια ή είναι ένα ακόμη σχέδιό του να με πληγώσει; Πφφ δεν ξέρω. Και... ο Harry δεν φαινόταν να με κοροϊδεύει. Φαινόταν σαν να τα εννοούσε όλα όσα είπε.

Κλειδώνω ξανά την πόρτα και κατευθύνομαι προς τις σκάλες. Ανεβαίνω με αργά και προσεκτικά για να μην ξυπνήσω την μαμά μου που τώρα το πιο πιθανό είναι ότι θα είναι στο χιλιοστό της όνειρο.

«Sophie;» ακούω την φωνή της όταν πάω να ανοίξω την πόρτα του δωματίου μου.

«Ναι μαμά» λέω και πλησιάζω το δωμάτιο της. Ανοίγω την πόρτα και την βλέπω να κάθεται στο κρεβάτι της με την πλάτη της ακουμπημένη στο κεφαλάρι του κρεβατιού και έχει ένα βιβλίο στα χέρια της.

«Που ήσουν;» ρωτάει ενώ υψώνει το κεφάλι της για να με κοιτάξει.

«Πήγα... πήγα βόλτα με την Εύα και κάποιους φίλους... Υπάρχει πρόβλημα;» ρωτάω ενώ μπαίνω στο δωμάτιο.

«Sophie καταλαβαίνεις τι ώρα είναι; Είναι μιαμισή το πρωί. Εσύ ποτέ δεν ήσουν μέχρι τόσο αργά έξω. Λοιπόν, δεν θα το ξανακάνεις. Γιατί αλλιώς θα πρέπει να πεις αντίο στους καινούργιους σου φίλους» λέει και την κοιτάζω σοκαρισμένη

«Μαμά τι λες; Γιατί να τους πω αντίο; Δεν σε καταλαβαίνω. Εσύ πάντα με ήθελες χαρούμενη! Μου έλεγες πως θα βρω φίλους και τους βρήκα. Και τώρα μου λες να τους πω αντίο; Με ποια λογική να το κάνω αυτό;» πλέον φωνάζω.

«Ακόμη δεν τους βρήκες και βγαίνεις μέχρι αργά μαζί τους, δηλαδή θες κι άλλα; Δεν είναι σωστοί φίλοι αυτοί. Εσύ δεν θα βγαίνεις τα βράδια. Και αν βγαίνεις, μέχρι τις δέκα θα είσαι πίσω! Κατάλαβες;» λέει με αυστηρό τόνο. Δεν ξέρω, ίσως και να έχει δίκιο.

«Μάλιστα» ξεφυσάω χαμηλόφωνα και κοιτάζω κάτω.

«Άντε στο κρεβάτι σου τώρα» λέει και ανοίγω την πόρτα για να βγω από το δωμάτιο της.

«Sophie... Αυτό σ' το λέω για το καλό σου» λέει απαλά και την κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα.

«Το ξέρω μαμά... Καληνύχτα» λέω και βγαίνω από το δωμάτιο της κλέινοντας την πόρτα.

Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και μπαίνω μέσα. Ανοίγω το φως κλείνω την πόρτα πίσω μου και ακουμπάω με την πλάτη μου πάνω της. Έχει όντως δίκιο;

"Sophie ξύπνα! Είσαι δεκαέξι χρονών! Σχεδόν επιβάλλεται να το κάνεις"

Έχει δίκιο. Ποιος; Το υποσυνείδητο μου. Πφφ... Τέλεια. Αυτή η μέρα είναι τόσο μπερδεμένη. Από την μία είναι υπέροχη και από την άλλη, είναι απαίσια. Μέσα σε αυτή τη μέρα, έγιναν τόσα πολλά που θα πίστευα πως πέρασε μια ολόκληρη βδομάδα. Οι εικόνες με τους τσακωμούς μου με τον Loui έρχονται στο μυαλό μου. Όλα τα λόγια που του είπα. Είπα τόσα πολλά. Και για όλα είναι εκείνος ο υπαίτιος. Του τα είπα και συνέχιζε να με κοιτάζει με αυτό το ίδιο κενό βλέμμα. Σαν να μην τον επηρέασαν καθόλου. Κάθε μέρα απορώ, αν αυτός ο άνθρωπος έχει συναισθήματα. Έστω και λίγα.

Κουνάω το κεφάλι μου και πηγαίνω στην ντουλάπα. Παίρνω τις πιτζάμες μου και αφού αλλάξω ξαπλώνω στο κρεβάτι κοιτάζοντας το ταβάνι μέχρι που με παίρνει ο ύπνος.