Louis' POV
«Τι εννοείτε έφυγε;!» ρωτάω αναστατωμένος την μαμά της.
«Πήγε στην θεία της... και μάλλον θα μείνει εκεί μέχρι να τελειώσει το λύκειο...» μου απαντάει. Νομίζω πως θα πάθω κρίση πανικού.
«Τι;! Γιατί;! Πρέπει να την σταματήσω! Μπορώ να της-»
«Έχει ήδη φτάσει Loui...» πετάγεται η μαμά μου από δίπλα.
«Όχι, όχι! Όχι γαμώτο μου όχι!!!» φωνάζω. Τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα. Έχω κλείσει το πρόσωπο μου στις παλάμες μου. «Γιατί;! Γιατί να το κάνει αυτό;! Γιατί να φύγει;!» ρωτάω σχεδόν φωνάζοντας και κοιτάζοντας και τις δύο.
«Loui έχει περάσει αρκετά αυτές τις μέρες και... δεν ξέρω... Θεώρησε καλύτερο να φύγει...» λέει η μαμά της με ήρεμο τόνο.
«Καλύτερο να φύγει;! Να φύγει μακριά μου;! Την χρειάζομαι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή κι εκείνη με εγκατέλειψε! Μάλλον δεν με αγαπάει οπως μου έλεγε. Μάλλον εγω ήμουν το κορόιδο σε όλο αυτό! Την αγαπώ γαμώτο μου!» λεω περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε εκείνες. Το ότι είναι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι δεν βοηθάει την κατάσταση. Και επίσης, το οτι δεν μου το είπε, το οτι με παράτησε τώρα, το οτι μάλλον δεν με αγάπησε ποτέ, πονάνε τόσο γαμημένα πολύ.
«Αγάπη μου ηρέμησε...» η μαμά μου με πλησιάζει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Μουγκρίζω. Βάζω τα χέρια μου στους τροχούς και τους σπρώχνω ώστε να πάω στο δωμάτιο που ετοίμασαν για μένα στον κάτω όροφο.
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και ύστερα από επίπονη προσπάθεια βρίσκομαι στο κρεβάτι. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Μάταια. Αυτό που συνέβη είναι τόσο απίστευτο. Με εγκατέλειψε.
Είναι σαν το φεγγάρι να εγκατέλειψε τον ουρανό. Χωρίς αυτό, ο ουρανός είναι κατάμαυρος, χωρίς ίχνος φωτός και χαράς. Είναι απλά μουντός και σκοτεινός.
Είναι σαν το φεγγάρι να έφυγε, και η μπάλα φωτός, ο ήλιος, να έσβησε και η γη να βυθίστηκε στο αιώνιο σκοτάδι.
Θα ξαναγυρίσει; Ναι.
Όμως... πόσο αργά θα είναι τότε; Πολύ.
Γιατί απλά δεν την παίρνεις τηλέφωνο; Ζήτησε της εξηγήσεις.
Θα το κάνω.
Πιάνω το κινητό μου από δίπλα και πληκτρολογώ το νούμερο της.
Πρώτος χτύπος...
Δεύτερος χτύπος...
Τρίτος... ακολούθησε ο τέταρτος και ο πέμπτος... περίμενα με το άγχος να γεμίζει κάθε εκατοστό μου... τίποτα. Δεν το σηκώνει. Τέλεια!
Μπορεί να μην το ακούει...
Μπορεί όμως να μην θέλει να μου μιλήσει.
CITEȘTI
For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016
Fanfiction•Η αγάπη μπορεί να καλύψει το μίσος όπως ένα tattoo μπορεί να καλύψει σημάδια "πόνου" στο σώμα...• •Sophie▪ Ένα καλό γλυκό κορίτσι που πέφτει θύμα bulling από τους συμμαθητές της από την 3η Γυμνασίου. Προσπάθησε να αλλάξει τον εαυτό της για τους άλλ...
