▪17▪Τι θα φορέσω;▪

497 60 6
                                    

Περπατάω με γρήγορο βήμα και έτσι φτάνω στο σπίτι. Διασχίζω την αυλή και πηγαίνω στην πίσω πόρτα της κουζίνας που σίγουρα θα είναι ανοιχτή. Μπαίνω μέσα και προχωράω προς τις σκάλες.

«Επ! Πολυ γρήγορα επέστρεψες» ακούω την φωνή της μαμάς μου από το σαλόνι.

«Αυτο δεν ήθελες;» την ρωτάω απότομα και χωρίς να περιμένω απάντηση ανεβαίνω τα σκαλιά.
Εντάξει... δεν ήθελα να της μιλήσω έτσι αλλά είμαι νευρική αυτή τη στιγμή και δεν θα μπορούσα να αντιδράσω αλλιώς.

Πφφ πρέπει... Πρέπει να στείλω μήνυμα στην Εύα. Μάλλον... θα την πάρω. Ανοίγω το κινητό μου και την καλώ. Απαντάει στον δεύτερο χτύπο.

«Έλα Sophie» λέει

«Εμ... τελικά θα έρθω στο πάρτυ...» λέω

«Μην τολμήσεις» ακούγεται ή φωνή του Loui από πίσω.

«Σκασε Loui. Τέλεια! Ξέρεις τι θα φορέσεις;» ρωτάει. Προχωραω γρήγορα στην ντουλάπα μου και την ανοίγω κοιτάζοντας με απογοήτευση τα ρούχα μου. Δεν έχω τίποτα κατάλληλο για πάρτυ.

«Εμ... βασικά... ήλπιζα να με βοηθήσεις εσύ με αυτό το θέμα» απαντάω κλείνοντας την ντουλαπα μου.

«Ναι! Θα το ήθελα πολύ! Έρχομαι από 'κει!» λέει ενθουσιασμένη και γελάω με αυτή της την αντίδραση.

«Σε περιμένω» λεω και το κλείνουμε. Πετάω το κινητό στο κρεβάτι και ανακατεύω τα μαλλιά μου. Είμαι αγχωμένη. Πολύ αγχωμένη. Πότε δεν πήγα σε πάρτυ και θα είναι κάπως. Δεν θα έχω θέμα με τους συμμαθητές μου. Νομίζω. Εκτός και αν η Diana σχεδιάζει με τον Loui να μου καταστρέψουν την βραδιά.

"Δεν θα τους αφήσεις να το κάνουν αυτό Sophie!" μου υπενθυμίζει το υποσυνείδητό μου. Σωστά. Δεν θα αφήσω κανέναν να μου χαλάσει την βραδιά και κυρίως τον Loui.

«Sophie! Έχεις επισκέψεις!» η μαμά μου φωνάζει από τον κάτω όροφο και πηγαίνω στις σκάλες.

«Πως κι από 'δω γλυκιά μου;» ακούω την μαμά μου να ρωτάει την Εύα.

«Εμ... ηρθα να βοηθησω την Sophie με-»

«Ευααααα» λεω και τρέχω καταπάνω της. Πφφ την πρόλαβα. Ευτυχώς! Αν έλεγε στην μάνα μου ότι θα με βοηθούσε να βρω φόρεμα για το πάρτυ θα γινόταν της Πόπης εδώ μέσα.

«Εε ήρεμα. Τι έγινε ρε; Έχει πολύ καιρό να με δεις;» ρωτάει και γελάω βαριαναστενάζοντας.

«Ναι! Δεκαπέντε ολόκληρα λεπτά! Αν δεν είναι αυτό πολύ ώρα τότε...» λέω διακόπτοντας τον εαυτό μου. Και οι δύο με κοιτάζουν λες και ήρθα από άλλον πλανήτη.

For Your Eyes Only » L.T.   Wattys2016Où les histoires vivent. Découvrez maintenant