«Τι θες ρε Εύα;» την κοιτάζω. Δείχνει... λυπημένη...; Μα, γιατί;
«Συγγνώμη. Αλήθεια συγγνώμη! Δεν... δεν φανταζόμουν ποτέ πόσο χάλια ένιωθες. Είναι φρικτό...» λέει ενώ ακουμπάει το χέρι της στον ώμο μου.
«Το έχω συνηθίσει» λέω σκουπίζοντας τα δάκρυα μου...
«Sophie... Πρέπει... πρέπει να σου ομολογήσω κάτι» μου λέει και την κοιτάζω στα μάτια. Μου μιλάει λες και είναι κολλητή μου...
«Σε εμένα να ομολογήσεις;»
«Ναι... Πφφ άκου. Μπορεί να μην με πιστεύεις, και θα έχεις και δίκιο, αλλά πάντα σε υπερασπιζόμουν...»
«Τι; Κοίτα, αν όλο αυτό είναι για να με κάνετε για χιλιοστή φορά ρεζίλι στο σχολείο, απλά φύγε»
«Όχι! Είναι αλήθεια! Ρώτα όποιον θες. Απλά... δεν στο έλεγα ή δεν σου μιλούσα επειδή... ο Loui θα με έδιωχνε από την παρέα... και απλά ήμουν χαζή και-»
«Εϊ εϊ! Ήρεμα! Βασικά... σε πιστεύω. Ο Loui είναι μαλακας και τον έχω ικανό. Και επίσης... κι εγώ αν ήμουν στη θέση σου... Ούτε εγώ θα σου μιλούσα... πιστεύω» λέω νιώθοντας μια μικρή ενοχή που το είπα αυτό.
«Χευ, ξέρεις κάτι; Ποιος χέστηκε για εκείνους; Τώρα πλέον έχεις εμένα για φίλη. Και σου υπόσχομαι ότι δεν θα σε απογοητεύσω» μου λέει χαμογελώντας...
«Δεν... πφφ θα σε μισήσουν όλοι. Δεν θέλω να το περάσεις εσύ όλο αυτό. Δεν σου αξίζει» της χαμογελάω στραβά. Αλήθεια, είναι καλή. Είναι πολύ καλή κοπέλα και δεν θα ηθελα να γίνει σαν εμένα... εξαιτίας μου.
«Μην λες βλακίες! Ας πουν ότι θέλουν για εμένα. Εγώ κατάλαβα ότι εσύ είσαι καλύτερη από εκείνους και είσαι αληθινή. Όχι σαν εκείνους. Εκεί πέρα όλοι το παίζουν κάποιοι»
«Ναι αυτό το κατάλαβα» γελάμε ελαφρά...
«Μπα μπα μπα... τι έχουμε εδώ;» η φωνή του Loui ακούγεται και γυρνάμε να τον κοιτάξουμε...
«Loui φύγε» λέει η Εύα.
«Θα φύγω... Απλά ήρθα να ζητήσω συγγνώμη στην Sophie» λέει και τον κοιτάζω περίεργα.
«Ωραία, πες το και φύγε» του λέει δείχνοντας πίσω του την παρέα του που τον κοιτάζει από την άλλη άκρη...
«Συγγνώμη Sophie» λέει με ένα ειρωνικό ύφος και ένα χαμόγελο που μου την δίνει.
«Να το βάλεις εκεί που ξέρεις» του χαμογελάω και το δικό του χαμόγελο εξαφανίζεται.
«Κάποια πράγματα Loui δεν τα 'σώζεις' με ένα απλό συγγνώμη» προσθέτω, πιάνω την Εύα από το χέρι και την "τραβάω". Περνάμε από δίπλα του και τον σπρώχνω με τον ώμο μου ενώ συνεχίζουμε να περπατάμε προς το προαύλιο. Βρίσκουμε ένα άδειο παγκάκι και βάζουμε τις τσάντες μας πάνω.
«Ξέρεις... θα μπορούσα να σου ζητώ συγγνώμη για πάντα αλλά όπως είπες και στον Loui... δεν αρκεί ένα συγγνώμη για κάποια πράγματα» κατσουφιάζει.
«Δεν περιμένω αλλά συγγνώμη από εσένα Εύα. Ξεκαθάρισες την θέση σου και αυτό το εκτιμώ» της χαμογελάω και ανταποδίδει...
«Πάντα ήθελα να σε γνωρίσω. Και να γνωρίσω την αληθινή Sophie»
«Δεν... Αυτή η Sophie μάλλον δεν υπάρχει πια...» αναστενάζω κοιτάζοντας κάτω.
«Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει. Αλλά βαθιά μέσα σου»
«Είσαι γλυκιά. Σ' ευχαριστώ» της λέω κοιτάζοντας την.
«Για ποιο πράγμα;»
«Για όλα όσα έκανες σήμερα. Ήρθες και μου μίλησες... Πράγμα που κανείς δεν θα έκανε ποτέ. Με πήρες στην παρέα και αναγκάστηκα να πω όλα αυτά που ένιωθα τόσο καιρό και ένιωσα καλύτερα. Και τώρα...είσαι εδώ μαζί μου. Είναι κάτι που ειλικρινά το εκτιμώ. Μπορεί να σου φαίνεται χαζό... αλλά ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε για εμένα... είσαι η μόνη που το έκανε» της λέω και νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν στις αναμνήσεις που περνάνε αστραπιαία μπροστά στα μάτια μου.
«Αωω γλυκιά μου... δεν θα αφήσω να ξανασυμβεί αυτό. Σου το υπόσχομαι» λέει και με αγκαλιάζει. Με ξαφνιάζει με αυτή την κίνηση αλλά ανταποδίδω.
«Κολλητές;» ρωτάει και χαμογελάω ενώ απομακρύνομαι από την αγκαλιά της.
«Κολλητές.» λέω και γελάμε που είμαστε έτοιμες να κλάψουμε χωρίς λόγο.
VOCÊ ESTÁ LENDO
For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016
Fanfic•Η αγάπη μπορεί να καλύψει το μίσος όπως ένα tattoo μπορεί να καλύψει σημάδια "πόνου" στο σώμα...• •Sophie▪ Ένα καλό γλυκό κορίτσι που πέφτει θύμα bulling από τους συμμαθητές της από την 3η Γυμνασίου. Προσπάθησε να αλλάξει τον εαυτό της για τους άλλ...
