For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016

▪39▪Ζωντανή-νεκρή▪

Sophie's POV

Ξυπνάω ταραγμένη και ιδρωμένη. Εκείνος ο εφιάλτης... είναι ίδιος με εκείνον που είχα δει χθες όταν ξύπνησα και ήμουν... στον Loui. Ναι, είδα... τον Loui σε μια προσπάθειά του να με... βιάσει; Γιατί όμως; Γιατί να δω κάτι τέτοιο;! Ο Louis ποτέ μα ΠΟΤΈ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο! Είμαι σίγουρη γι'αυτό! Όσο... όσο βλάκας, ηλίθιος κι αν είναι... ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο! Όχι! Όσο κι αν μισούμε ο ένας τον άλλο, δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο για να με πληγώσει. Ποτέ.

Και πως το ξέρω αυτο; Γιατί είμαι τόσο σίγουρη;

Αλήθεια, δεν ξέρω. Όμως, θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά γι'αυτό. Ναι, ποτέ δεν υπήρξα σίγουρη, και μάλιστα... τόσο πολύ σίγουρη, για κάτι. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον Loui να κάνει κάτι τέτοιο.

Το είδα όμως σε εφιάλτη... κι αυτό φαντασία είναι.

Ναι, είναι αλήθεια. Είδα ακριβώς τον ίδιο εφιάλτη δύο φορές μέχρι τώρα όμως, αλήθεια, αν με έβαζες τώρα να το φανταστώ... Στο μυαλό μου θα ερχόντουσαν οι εικόνες από τον εφιάλτη και όχι η δική μου φαντασία όταν είμαι ξύπνια.
Είναι τόσο παράξενο... πφφφ... είμαι τόσο μπερδεμένη... και όχι μόνο εγώ, αλλά και τα συναισθήματα μου. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω πλέον.
Μέσα σε μια μέρα χτύπησα στο κεφάλι, έπαθα αμνησία, ο Jacob λέει πως είναι το αγόρι μου αν και... δεν ξέρω... δεν νιώθω τίποτα όταν είμαι μαζί του... Βασικά, νιώθω. Τα πόδια μου θέλουν να τρέξουν μακριά, το μυαλό μου είναι τόσο μπερδεμένο ειδικά όταν είμαι μαζί του... Και τα συναισθήματα μου... Δεν ξέρω... πάντως σίγουρα, μέσα σε αυτά δεν υπάρχει η λέξη "έρωτας" ή "αγάπη" ή ακόμη και το "πάθος". Όχι... Δεν υπάρχουν. Όταν όμως το λέω αυτό στον εαυτό μου, "εκείνος" μου απαντάει με την σκέψη του ότι... μπορεί απλά η αμνησία να επηρέασε το πως νιώθω απέναντι του αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι σκατά μου γίνεται.
Και το άλλο; Η αγκαλιά του Loui; Ήταν τόσο παράξενο το συναίσθημα μου εκείνη τη στιγμή... και... όλος ο κόσμος μου είχε αναστατωθεί. Γιατί όμως; Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι σκατά νιώθω, δεν ξέρω ποιον στον διάολο να πιστέψω και δεν ξερω καν τι μου γίνεται!
Όμως... εκείνη τη στιγμή ήξερα... Όσο κι αν το μυαλό μου παρακαλούσε να τρέξω μακριά του, τα πόδια μου δεν υπάκουαν στις εντολές του. Το σώμα μου ένιωθε ασφάλεια και... η καρδιά μου... ήταν έτοιμη να σπάσει. Ο τρόπος που με αγκάλιασε, που με κρατούσε σφιχτά πάνω του λες και... με είχε χάσει από τη ζωή του ενώ δεν έχω ιδέα γιατί, ο τρόπος που με παρακάλεσε να του πω πως... όλο αυτο ήταν ένα άνοστο αστείο... και... η όψη των όμορφων ματιών του να βουρκώνουν πριν με αγκαλιάσει... Έδωσαν στην καρδιά μου ένα τόσο δυνατό χτύπημα...
Γιατί πόνεσα; Τι με νοιάζει το πως ένιωσε; Υποτίθεται πως... τον μισώ.