For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016

▪43▪Hell and Paradise▪

Sophie's POV

Ψίθυροι. Είναι το μόνο που ακούω. Οι ψίθυροι μετατρέπονται σιγά σιγά σε ομιλίες οι οποίες δυναμώνουν όλο και περισσότερο καθώς οι αισθήσεις μου μπαίνουν σε λειτουργία. Ένα ρυθμικό μπιπ ακούγεται στον χώρο. Σφίγγω τα μάτια μου προτού τα ανοίξω και οι ομιλίες διακόπτονται απευθείας ενώ ο ένας ήχος σαν μια πόρτα που κλείνει ακούγεται. Τα ανοίγω σιγά σιγά και το άσπρο φως από την λάμπα με κάνει να κοιτάξω χαμηλά ώστε να συνηθίσω στο φως που φωτίζει το δωμάτιο. Όταν όλα γίνονται καθαρά ψάχνω τον χώρο με τα μάτια χωρίς να κουνιέμαι.

«Soph!» μια γνώριμη γλυκιά φωνή ηχεί στα αυτιά μου. Η Εύα! Η φιγούρα της εμφανίζεται στα δεξιά μου, μου πιάνει τρυφερά το χέρι και μου χαμογελάει. «Πως νιώθεις;» συνεχίζει και της χαμογελάω.

«Καλά... υποθέτω. Τι συνέβη;» ρωτάω προσπαθώντας να θυμηθώ το γιατι είμαι σε αυτό το δωμάτιο... που έχω αρχίσει να μισώ, εφόσον από αυτό το ηλίθιο δωμάτιο άρχισαν όλα!

«Εσύ... Εσύ και ο Louis είχατε ατύχημα με το αυτοκίνητο...» αναστενάζει πράγμα που κάνει το χαμόγελό της να γίνει αδύναμο.
Η σκηνή διαδραματίζεται σαν ταινία στο μυαλό μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να την διώξω. Νιώθω κάτι να κυλάει στο μάγουλό μου αφήνοντας ένα είδος ψύχρας πίσω του. Ένα δάκρυ. Σηκώνω το αριστερό χέρι μου για να το σκουπίσω. Μορφάζω. Νιώθω τόσο αδύναμη. Σαν... σαν η δύναμη που όλοι έχουμε για να κινούμε το σώμα μας, να έχει εξαφανιστεί. Κάποιος να μου την έκλεψε. Ο κλέφτης εδώ πέρα, είναι ο πόνος. Πονάω, παντού. Τα ουρλιαχτά μου όταν συνέβαινε, τριγυρνάνε στο μυαλό μου σαν μια ηχώ. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα τόσο πολύ... Ήταν τρομακτικό. Και το αστείο είναι ότι δεν φοβήθηκα πως θα πεθάνω ή αν θα πεθάνω. Αλλά φοβήθηκα το γεγονος του να χάσω τον Loui ξανά. Ο Louis!

«Είναι καλά; Χτύπησε πολύ; Είναι καλά έτσι;» ρωτάω γρήγορα αρπάζοντας το χέρι της και σφίγγοντας το με όση δύναμη έχω αυτή τη στιγμή.

«Ναι... είναι μια χαρά!» λέει.

«Λες ψέματα! Το βλέπω στα μάτια σου! Πες μου! Τι έχει; Είναι σοβαρά;» την κοιτάζω στα μάτια ενώ μιλάω δυνατά. «Εύα... ζει;» ρωτάω βουρκωμένη πλέον. «Πες μου!» ένας λυγμός φεύγει από τα χείλη μου.

«Ηρέμησε! Ζει...» χαϊδεύει τα μαλλιά μου. Κοιτάζει εμένα. Το σώμα μου, τα μάτια μου και κάνει μάταιες προσπάθειες να χαμογελάσει. «Είναι όμως σοβαρή η κατάστασή του. Έχει σοβαρά εγκαύματα και πολλές πληγές... Ο γιατρός είπε ότι έχασε πολύ αίμα. Ο Zayn του έδωσε μιας και η ομάδες αίματος τους είναι συμβατές. Αυτά ξέρω... Δεν είχαμε νεότερα. Χθες το απόγευμα βγήκε από το χειρουργείο. Κοιμάται από τότε.» λέει αργά. Ένας πόνος στην κοιλιά, δέκα κόμποι στο στομάχι, και αμέτρητες μαχαιριές στην καρδιά. Ο οργανισμός μου δημιουργεί νέα δάκρυα στέλνοντας τα έξω. Φορτώνει τον πόνο που ειναι φυλακισμένος μέσα μου σε αυτά, και τους δίνει διαταγή να βγουν έξω. Το πρόβλημα είναι, πως ο πόνος αυτή τη στιγμη δεν μετριέται με καμία μονάδα μέτρησης και ούτε με ποσοστά.