For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016

▪36▪Τι μου συμβαίνει;▪

Sophie's POV

«Εμ... Peter... Gage...» μου λέει με το ίδιο μπερδεμένο ύφος.

«Sophie... τι συμβαίνει;» με ρωτάει ο Jacob... Δε... Δεν γίνεται αυτό! Πως γινεται γαμώτο;!

«Ε... έχουμε... τον ίδιο πατέρα...» λέω. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω... Δεν ξέρω καν τι νιώθω. Όμως... σίγουρα ειμαι μπερδεμένη. Πολυ μπερδεμένη.

«Κάτσε... τι;» ρωτάει μπερδεμένος. Ακριβώς όπως κι εγώ.

«Peter Gage... είναι... ο πατέρας μου... Sean... τι παίζει εδώ;» ρωτάω κοιταζοντας τριγύρω και μετά εκείνον.

«Πόσο είσαι;» με ρωτάει ενώ σφίγγει τα χέρια του σε γροθιές.

«Δεκαεπτά σχεδόν... γιατί;» ρωτάω. Τι την θέλει την ηλικία μου;

«Είσαι... πιο μικρή από μένα... Μας παράτησε όταν ήμουν έξι...» λέει και σκύβει για λίγο το κεφάλι του.

«Κάτσε... στα έξι σου; Πόσο χρονών είσαι;» τον ρωτάω γρήγορα, με κοιτάζει στα μάτια. Έχει θυμώσει. Ναι, είναι θυμωμένος. Πολύ. Σε σημείο που να με τρομάζει έτσι όπως με κοιτάει.

«Μας παράτησε για εσάς. Εσύ φταις!» λέει δυνατά και κάνει ένα βήμα πίσω.

«Όχι! Sean, κι εμάς μας παράτησε!» λέω κάνοντας τον να με κοιτάξει.

«Τι;!» ρωτάει ξαφνιασμένος και αναστενάζω.

«Ναι... Όταν... όταν ήμουν πέντε...» σκύβω το κεφάλι.

«Sophie...» λέει σκεπτικός.

«Πες μου» τον κοιτάζω.

«Μας... μας παράτησε τον ίδιο χρόνο... μπορεί... και την ίδια μέρα» λέει.

Ήταν έξι, εγώ πέντε. Είμαι δεκαέξι... Αυτός... Κλείνει σήμερα τα δεκαοκτώ... νομίζω.
Όχι, δεν μπορεί...

«Όχι δεν... Δεν γίνεται! Πόσο... πόσο μαλάκας παίζει να είναι;!» λέω. Ανασαίνω βαριά, τα χέρια μου στο κεφάλι μου. Η όραση μου θολή από τα δάκρυά που έχουν συσσωρευτεί στα μάτια μου.
Δάκρυα; Ναι, δάκρυα θυμού αλλά και θλίψης... Όχι για μένα, όχι, ποτέ δεν θα στεναχωριόμουν που μας παράτησε εφόσον δεν θα ήταν καλός πατέρας όμως, θλίψη γιατί... άφησε δύο γυναίκες να... μεγαλώσουν τα παιδιά τους μόνες τους. Τα παιδιά τους που... εκείνος βοήθησε στο να γεννηθούν... Βοήθησε στο να έρθουν δύο ζωές στον κόσμο και εκείνος... απλά... τις παράτησε. Μας παράτησε. Γιατί να το κάνει αυτό;! Γιατί να μας παρατήσει;! Δεν του αρέσουν τα παιδιά;! Γιατί όχι;! Κι αν δεν του αρέσουν υπάρχουν και οι προφυλάξεις! Με ποια ηλίθια γαμημένη λογική να μας φέρει στον κόσμο και να μας παρατήσει μετά από πέντε- έξι χρόνια;! Τόσο άκαρδος; Αλήθεια... Είναι τόσο άκαρδος ώστε να αφήσει της μαμάδες μας να μας μεγαλώσουν μόνες;! Και... τόσο... τόσο κόπανος και μαλάκας ώστε να είναι με δύο μαζί ταυτόχρονα;! Και τώρα; Είναι με κάποια άλλη; Και... τι κάνει μαζί της; Σκέφτηκε ποτέ να μας δει ή έστω... του λείψαμε; Είμαστε παιδιά του γαμώτο! Δεν γίνεται να μην τον νοιάζει καθόλου! Γίνεται; Τόσο αναίσθητος είναι;!