For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016

▪44▪Sensitive▪

Louis' POV

Ένα βουητό κάνει το κεφάλι μου να πονάει, πολύ. Προσπαθώ να κουνηθώ όμως ο πόνος κάνει το σώμα μου αδύνατο, δεν μπορώ ούτε τα δάχτυλα μου να κουνήσω. Ωστόσο, οι αισθήσεις μου λειτουργούν πλήρως... νομίζω. Νιώθω σαν να με ακουμπάει κάποιος... σαν κάποιος να μου κρατάει το χέρι.

«Lou...» ένας αναστεναγμός ηχεί απαλά στα αυτιά μου. Αυτή η φωνή... τόσο γνώριμη,,, τόσο γλυκιά...

«Sophie; Εσύ... εσύ είσαι;» ρωτάω καθώς ανοίγω ελάχιστα τα μάτια μου. Κοιτάζω στο χέρι μου όπου νιώθω το άγγιγμα. Το θέαμα που αντικρίζω με σοκάρει. Η Sophie κάθεται σε μια καρέκλα ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι, το κεφάλι της είναι ακουμπισμένο στο στρώμα και τα χερια της αγκαλιάζουν το δικό μου χέρι. Κοιμάται. Είναι ήρεμη. Ρίχνω το βλέμμα μου στα χέρια της, οι αρθρώσεις των δαχτύλων της είναι κατακόκκινες, με γρατζουνιές. Στρέψω ξανά το βλέμμα μου στο πρόσωπο της και την παρατηρώ καλύτερα. Έχει μελανιές, γδαρσίματα και δείχνει να πονάει. Ναι, κοιμάται ήρεμα, όμως, το παράπονο φαίνεται στην έκφραση του προσώπου της. Πονάει... δεν θέλω να πονάει! Ψάχνω τον χώρο για να αποφύγω το να την βλέπω έτσι. Το βλέμμα μου πέφτει στο κομοδίνο δίπλα μου. Ένας ορός βρίσκεται πάνω... μα αυτός δεν είναι δικός μου! Ο δικός μου κρέμεται πάνω...
Τότε... ποιανού...
Ακολουθώ το μικρο σωληνάκι. Καταλήγει στο χέρι της Sophie. Να, αν έχει ορό... σημαίνει πως χτύπησε σοβαρά! Γιατί είναι εδώ; Γιατί δεν ξαπλώνει στο κρεβάτι της; Πρέπει να ξεκουραστεί!
Να την ξυπνήσω;
Όχι... κοίτα την πως κοιμάται! Πφφφφ...
Ακούω την πόρτα να ανοίγει και κοιτάζω εκεί. Ο Zayn μπαίνει στο δωμάτιο με ένα τεράστιο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο του.

«Louis!» λέει χαρούμενος και με πλησιάζει.

«Zayn... τι κάνεις εσύ εδώ;» τον ρωτάω.

«Χευ, ειμαι φίλος σου, σωστά; Γιατί να μην ειμαι εδώ;» με ρωτάει ρητορικά. Ο Zayn, πιστεύω, είναι ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσα να έχω. Δεν κατηγορώ τους άλλους φυσικά. Κι εκείνοι είναι φίλοι! Όμως ο Zayn, είναι ο άνθρωπος ο οποίος ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς και πως δεν θα σε πρόδιδε για τίποτα, άμα σε αγαπάει βέβαια. Είναι πάντα ειλικρινής με τον άλλο, δεν ντρέπεται ούτε φοβάται να πει την αλήθεια, ακόμη κι αν τον πληγώσει. Είναι λιγάκι ντροπαλός όμως, αν του δώσεις θάρρος, θα φέρεται λες και σε γνωρίζει χρόνια. Δεν βγάζει τα συναισθήματα του στην φόρα, ούτε θα κλάψει μπροστά σε άλλους Γιατί λέει ότι δεν θέλει να τον κοροϊδεύουν ή να χαλάσει την διάθεσή μας. Μαλακίες. Όπως και να 'χει, ειμαι τυχερός που έχω έναν τέτοιο φίλο. «Βλέπω έχεις παρέα...» λέει βγάζοντας με απο τις σκέψεις μου. Κοιτάζω την Sophie η οποία αναστενάζει.