For Your Eyes Only » L.T. Wattys2016

▪46▪Surprise?!▪

«Και... Πότε θα βγει;» ο Zayn ρωτάει τον γιατρό. Ηρεμώ λίγο και δίνω βάση στα λόγια που θα πει ο γιατρός.

«Σε δύο μέρες μάλλον. Αύριο θα του κάνουμε τις τελευταίες εξετάσεις για να σιγουρευτούμε πως όλα είναι εντάξει. Στο μεταξύ, θα χρειαστεί αναπηρικό καροτσάκι.» προσπαθώ να κρατήσω τους λυγμούς μου. Τα δάκρυά όμως μόνα τους, δεν βοηθάνε.

«Σας ευχαριστούμε γιατρέ.» λέει ήρεμα, ο γιατρός γνέφει χαμογελώντας μελαγχολικά και αρχίζει να απομακρύνεται. «Σκούπισε τα δάκρυά σου και χαμόγελα Soph...» μου λέει σφίγγοντας με στην αγκαλιά του.

«Να χαμογελάσω; Zayn δεν μπορώ να το κανω όλο αυτό! Δεν έχω τέτοια δύναμη!» λέω έντονα κοιτάζοντάς τον.

«Είσαι το πιο δυνατό κορίτσι που γνωρίζω. Μπορείς να το κάνεις.» μου χαμογελάει ελάχιστα σκουπίζοντας τα δάκρυά μου.

«Λοιπόν αυτό το δυνατό κορίτσι, αυτή τη στιγμη, αγνοείται.» λέω και χώνω το κεφάλι μου στον στέρνο του. «Σκέψου το όταν θα μπούμε, σε δύο μέρες, μέσα στο δωμάτιο... Και... θα δει το καροτσάκι... Πως θα αντιδράσει Zayn;» ρωτάω ρητορικά προσπαθώντας να φανταστώ τη σκηνή. «Δεν είναι ήρεμος χαρακτήρας ο Louis... Θα είναι... σαν να φυλακίζουμε έναν αετό, σε ενα μικροσκοπικό κλουβί. Δεν θα το αντέχει... Μπορώ να τον φανταστώ, να φωνάζει και... να ζητάει να τον αφήσουμε να περπατήσει... Δεν θα μπορεί να το αποδεχτεί...» κλαίω. Δεν μπορώ να σταματήσω.

«Το ξέρω. Θα του είναι δύσκολο όμως... Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Σωστα; Θα το αποδεχτεί θέλει δεν θέλει.»

«Ή απλά θα πρέπει να το συνηθίσει...» λέω σιγανά. Απομακρύνομαι και τον κοιτάζω. Ένα ψεύτικο μικρό χαμόγελο είναι σχηματισμένο στα χείλη του. Δεν μου δίνει θάρρος αυτή η κίνηση του... Αναστενάζω. «Πάμε μέσα...» λέω. Ανοίγω την πόρτα πίσω μου και μπαίνω στο δωμάτιο. Ο Zayn με ακολουθεί.

«Sophie!» αναφωνεί ο Louis και χαμογελάω, ψεύτικα.

«Γειά σου Lou...» πηγαίνω κοντά του. Μου πιάνει το χέρι καθώς με κοιτάζει. «Πως νιώθεις;» ρωτάω. Εκείνος αναστενάζει.

«Για ένα παράξενο λόγο, δεν νιώθω τα πόδια μου...» λέει κοιτάζοντάς τον εαυτό του. «Τι σας είπε ο γιατρός;» παγώνω. Κοιτάζω τον Zayn ανήσυχα, με κοιτάζει το ίδιο.

«Εμ... όλα καλά! Θα βγεις σε δύο μέρες!» λέω χαμογελώντας όσο πιο αληθινά θα μπορούσα να χαμογελάσω αυτή τη στιγμή.

«Μα αν είναι όλα καλά... Τότε γιατί όχι σήμερα;» ρωτάει.

«Θα σου κάνουν κάποιες εξετάσεις αύριο... για να σιγουρευτούν πως όντως όλα είναι okay.» απαντάω ειλικρινά. Χαμογελάει. Πφφφ... θα είναι τόσο τρελά άσχημη η στιγμή που θα το μάθει... «Zayn, που είναι η Εύα;» ρωτάω αλλάζοντας θέμα. Είχα προσέξει ότι λείπει μα τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να ρωτήσω.