Tylko ty i więcej nikt! Michael Clifford FF

Rozdział.29 Ashton

To co zastaliśmy, gdy weszliśmy do domu Mike'a, było chyba najgłupszą rzeczą, jaką można było zrobić. Pobiegłem do niego najszybciej jak potrafiłem, wziąłem pierwszy lepszy ręcznik i Ścisnąłem na wysokości łokcia, jednoczesnie próbując zatamować krwawienie z ran. Spojrzałem na Julie. Stała i patrzyła na wszystko z przerażeniem w oczach.
- Na co czekasz?! Dzwoń na pogotowie!!- krzyknąłem w jej stronę, a ona natychmiast się ogarnęła i wyszła z łazienki, wyciągając z kieszeni telefon. Spojrzałem na Michaela. Był nieprzytomny i blady jak kreda. Ale czego miałem się spodziewać? Że się potnie i jeszcze będzie skakał z tego powodu że szczęścia? Raczej nie. Oparłem nie czoło o jego, i starałem się uspokoić oddech.
- Mike.. stary, trzymaj się. Nie możesz nas zostawić, nie możesz zostawić Julii. Ona bez ciebie nie wytrzyma. Kocha cię, widać to. A ty kochasz ją. I będziecie razem. Będziecie mieli gromadke dzieci i domek nad morzem, tylko proszę trzymaj się. Kurwa, Mike nie umieraj. Nie rób mi tego. Proszę, nie zostawiaj mnie samego.. Przyjaciele nie opuszczają nikogo w potrzebie!- krzyknąłem przez płacz, który wyleciał ze mnie jął powietrze. Jeśli karetka zaraz nie przyjedzie, on umrze.
Nie.
On musi żyć.
Musi.
Chwilę później do łazienki wpadli dwaj średniego wieku mężczyźni i odciagneli mnie od Michaela. Ne protestowałem. Zebrałem się do kupy i poszłam szybko po Julie. Jak się okazało siedziała w pokoju Michaela i płakała. Była oparta o ramę łóżka, a głowę miała schowaną między kolanami. Podeszłem do niej i przytuliłem mocno.
- Julia, chodź pojedziemy za karetką do szpitala. Nie płacz, wszystko będzie OK.- powiedziałem i wstałem, a ona razem że mną. Wyszliśmy szybko z domu Michaela, poszliśmy po motocykl Juli i chwilę później byliśmy w drodze do szpitala. Przed nami jechała karetka, w której był Mike.
Stary trzymaj się- pomyślałem.

Po 15 minutach byliśmy w szpitalu. Podeszliśmy do recepcji i zapytaliśmy o Mike'a. Pielęgniarka Odrazu powiedziała nam gdzie jest. Pobiegliśmy tam szybko i chwilę później zobaczyliśmy lekarza. Podeszliśmy do niego, spodziewając się najgorszego.
- Panie doktorze co z nim?- zapytałem.
- Nie najlepiej. Chłopak stracił wiele krwi, rany są do szycia, a co najgorze jest w śpiączce. Szanse że się obudzi, są niewielkie. Przykro mi. Jeśli możecie zadzwońcie po jego rodziców.- powiedział i odszedł. Julią podeszła do stołków stojących pod ścianą i usiadła na jednym, krzycząc na całe gardło.
A ja stałem.
Po moich policzkach spływały wodospady łez. Mój najlepszy przjaciel jest w śpiączce, mogę go stracić. Ja i Julia. Podeszłem dos ściany i osunąłem się po niej, krzycząc.
STRACĘ GO!
NIE MOGE GO STRACIĆ!!
NIE MOGĘ!
Płakałem jeszcze dobre pół godziny, ale w końcu się opanowałem i spojrzałem na Julie. Siedziała prosto i patrzyła w jeden punkt przed sobą.
- Idę kupić coś do picia. Chcesz też?- zapytałem, ale ona pokręciła przecząco głową. Wstałem więc i skierowałem się do automatu z napojami po drodze wyciągając telefon. Zadzwoniłem do wszystkich. Do rodziców Michaela, do Luke'a i Calum'a. Do Kate, Aleksy i Becci. Na końcu zadzwoniłem do Suzanny.
- Halo?- zapytała, odbierając pi dwóch sygnałach.
- Suz? To ja Ashton. Posłuchaj jest źle. Jestem w szpitalu. Michael podciął sobie żyły. Julia nie kontaktuje, a ja sobie nie radzę. Proszę przyjedź jeśli możesz.- powiedziałem do słuchawki, a po moich policzkach znowu pociekły łzy.
- Ashton, kochanie, zaraz się zbieram. Dasz radę. Jestem z tobą. Pamiętaj. Przyjadę gdzieś w środku nocy, prosto do twojego domu. Kocham cię.- powiedziała, a w tle słychać było szum. Czyli zaczęła się pakować. Usmiechnąłem się przez łzy.
- Ja ciebie też, skarbie. Czekam.- powiedziałem.
- Do zobaczenia.- powiedziała i się rozłączyła. Wstałem szybko i poszłem spowrotem do Juli. Ale nie tylko ją tam zastałem. Byli tam też Chłopcy. Calum siedział i trzymał się za głowę, a Luke przytulał Julie, która nie płakała tylko szlochała i krzyczała z rozpaczy. Tak bardzo bolał mnie jej ból. Nie wiem czemu, ale traktowałem ją jak swoją siostrę, choć jedną już mam. Podeszłem powoli do nich. Nagle wszystkie spojrzenia utkwiły we mnie.
- Jutro będą tu Aleksa, Becca Kate i Suzanna.- powiedziałem do nich, a oni kiwneli tylko głowami. Usiadłem obok Calum'a i patrzyłem na drzwi od sali Michaela. Chwilę później otworzyły się i wyszli z nich rodzice Michaela. Karen była cała rozmazana i napuchnieta od płaczu. Daryl, wyglądał na osupiałego jak nigdy. Podeszli do nas, patrząc na wszystkich po kolei, zatrzymując się w końcu na Juli. Dziewczyna odwzajemniła spojrzenie i chwilę później razem z karen szlochały sobie w ramię. Daryl położył tylko ręce na ich ramionach, próbując je wesprzeć.
- Jula, chodź odwieziemy cię do domu.- powiedział Tata Michaela.
- Ale motocykl...
- Suz się tym jutro zajmie. Jedź do domu i uspokuj się.- powiedziałem szybko, na co dziewczyna się Usmiechneła i spojrzała jeszcze na Karen.
- Czy mogę tylko nas chwilkę..?- zapytałam spojrzała na drzwi sali Michaela. Karen kiwneła potwierdzająco głową, pociągając nosem. Julia podeszła powoli do drzwi, otworzyla je i powoli posuwała się do środka. Wszyscy spojrzeliśmy o środka. Brunetka podeszła do Michaela, cały czas płacąc. Dotknęła jego policzka opuszkami palców. I zrobiła coś co mnie złamało. Nachylila się i pocałowała go czule w usta. Odsuwając się Usmiechneła się i powiedziała.
- Kocham cię, Michael.
I wyszła razem z rodzicami Mike'a, kierując się w stronę domu. Chwilę później ja także byłem w domu. Nie kąpałem się, tylko w ubraniu wskoczyłem do łóżka i nawet nie wiadomo kiedy odpłynąłem.

Xxxxxxxxxx
Dramat time trwa! !
Jak myślicie mike się wyliże?
Czytać czytać!