TADHANA (COMPLETED)

CHAPTER 23

Chapter 23 – My other half

I'm staring the picture on my phone. It's been almost eight months and no news about Azul, my tears are starting to fall again. I am like this for the past seven months, I'm wondering why my tears not gone dry. Hindi ito nauubos, my brother's with me and he is not reporting on his business, he said what's the purpose of having people working for him, hindi nalang ako umapila pa.

I cried again... ang sakit ng puso ko, I missed him so much, sabi niya saakin babalik siya, sabi niya hindi niya ako iiwan, sabi niya we were growing old together, sabi niya hindi niya ako sasaktan, pero ang sakit sakit sa damdamin na gusto ko nalang mamatay.

Mas masakit pa ito sa pang iipot sa ulo na ginawa ni James noon saakin at sa pagpapaalis saakin ni dad sa bahay. I love him too much it hurts. Sinabi ko naman kasi sa kanya na wag nalang siyang umalis, ang tigas kasi ng ulo niya.

Hindi pa rin ako umaalis sa bahay ni Azul, and I don't have any plan on leaving his place. I talked to his father and step mom, they are happy sabi nila na nakahanap daw ng katulad ko si Azul. Hindi ko na inisip kung magiging masaya ba ako o kung ano, ang iniisip ko lang ay si Azul.

I lied down and cried again, ganito naman ako pag nag iisa. I feel the half of me is missing. Wala pa ngang isang buwan kaming magkasintahan ni Azul pero yung epekto niya saakin ay parang buong buhay namin ay magkasama kami. Sana bumalik na siya at sana mahanap na siya.

"Baby girl..."

Tinignan ko si kuya, nag aalala talaga ito saakin, pati na rin naman ako nag aalala saaking sarili. This is not me anymore, this weak and a cry baby.

"Tama na yan, diba sinabi ko naman sayo na ginagawa namin ang lahat para mahanap siya. Stop crying, nangangayayat ka na." malambing na pangaral nito. Umupo ito sa kama, hinila ako paupo. Niyakap ko naman ito agad at umiyak ng malakas, it feels good to have a big brother.

"I'll kill that Hamilton when he gets back. Sinabihan ko iyon na hindi ka sasaktan at papaiyakin." Bulong ni kuya saakin. Humagulhol lang ako ng todo.

"This is the last I'll cry kuya. Mag mo-move on na ako." sabi ko pagkatapos kong umiyak ng todo at pinahid ang aking mga luha, halos hindi ko na makita si kuya, ang singkit ng mga mata ko.

Nagtaka naman ito pero nginitian ko lang.

"Mag mo-move on na ako sa kakaiyak!" sabay tawa ko. Mas lalo itong nagtaka.

"What? What's with that face?" I asked and smiled again.

"You, you just smile! And you laugh!" he accused. I laughed again.

"Baby, kailangan ko na bang tumawag na doctor? You are insane!" tumayo pa ito at nanlaki ang mga mata.

Tumayo din ako "Kuya, habang umiiyak ako sayo, naisip ko, hindi matutuwa si Azul pag nalaman niyang hindi ko inaalagaan ang sarili ko. At bakit ganyan ka maka react? Diba sabi mo tumigil na ako sa kakaiyak? Ito na to! Agad-agad! Tawagan mo si Agatha at sasabay ako sa pag-gagala niya." mataas na turan ko at dumiretso sa banyo.

"Saan ka pupunta?" tanong nito, napatawa talaga ako, his face is priceless!

"Maliligo! So better call the girl you love and we're going shopping! And tell helena to come with me, opsss... wag nalang, dumating na ang asawa niya." may pait na dumaan sa dila ko. I smiled in my brother at pumasok na ng tuluyan sa loob ng banyo.

Tinignan ko ang aking sarili sa salamin, I've lost weight indeed. I said I will move on, pero niloloko ko lang ang sarili ko. How can I move on sa kakaiyak kung hindi ako buo. I am a messed I know, hindi ko lang mapigilan ang nararamdam ko, it controlled me, and I'm struggling from what I feel. I want to be strong but the strength I want is not here. Napabuntong hininga ako.