de vier elementen voltooid

HST. 2. Jason

Hst 2. Jason

Op het podium staat een grote wat stevigere man, hij pakt de microfoon vast, strijkt even met zijn hand over zijn kale hoofd en begint te praten. "Beste leerlingen." Begint hij. "Mijn naam is Bernard de Groot en ik ben jullie directeur. Ik heet jullie allen welkom op onze school. Ik hoop dat jullie hier een mooie tijd hebben en veel zullen leren. Straks noem ik jullie stamklassen, krijgen jullie je rooster en de sleutel van je kamer." Nora's hart maakt een sprongetje als ze dat hoort. Ze was haast vergeten dat ze hier ook zal komen te wonen. De klassen worden opgenoemd en ze komt in klas 1B te zitten. Dan krijgt ze de sleutel van haar kamer. Zodra ze deze aanpakt kleurt de sleutel lichtblauw. Verschrikt laat ze hem vallen en stapt naar achteren, daardoor stapt ze op iemands tas en verliest haar evenwicht. Ze zet zich schrap voor de val als ze opeens twee sterke armen voelt. Met een zwaai wordt ze opgetild en al snel staat ze weer met beide benen op de grond.

Voor haar staat een jongen. Haar hart begint wat sneller te kloppen. Zijn blonde haar zit in een warrig model en hij kijkt haar aan met zijn blauwe ogen. Die ogen. Denkt ze. Dan realiseert ze zich dat ze hem loopt aan te staren. "S-sorry.'' Hakkelt ze. De vreemde maar knappe jongen grijnst. "Het geeft niet, ik moet m'n tas niet zo laten slingeren." Behendig gaat zijn voet achter haar langs, de tas vliegt de lucht in, hij vangt hem op en gooit hem over zijn schouder. Dan steekt hij zijn hand naar haar uit. "Ik ben Jason." Nora keert terug op aarde, nog steeds een beetje van slag over deze knappe verschijning. Ze steekt haar hand uit. "Ik ben Nora." Ze schudt zijn hand en voelt de warmte door haar lichaam gaan. Dan bukt Jason zich en pakt de sleutel van de grond, die nu donkerpaars kleurt. "Dank je." Ze pakt de sleutel aan die vervolgens weer lichtblauw wordt. Verbaasd staat ze ernaar te kijken. Jason ziet het en begint te grinniken. Ze kijkt naar hem, haar ogen vragen om een uitleg. "Dit is zeker je eerste jaar?" Vraagt hij. Ze knikt. Jason vertelt. Het blijkt dus dat de sleutel kleurt naar de kleur die bij je krachten past. Nora begrijpt hem. "Sorry, ik ben nogal nieuw in dit soort dingen." "Voor alles een eerste keer.'' Antwoord hij.

Nora merkt dat de groep kinderen begint te lopen. "Weet je misschien waar ik heen moet?" Vraagt ze aan Jason. Hij knikt. "Volg mij maar, moet ik ook een tas dragen?" nog voordat ze antwoord kan geven pakt hij een tas van haar schouder. "Alle slaapkamers zijn aan de rechterkant van het gebouw." Zegt hij. Ze lopen een grote trap op, bovenaan kan je twee kanten op. Omdat Nora niet weet welke blijft ze staan. Ze voelt Jasons warme hand op haar rug. "Deze kant." Gewillig gaat ze mee. Aan het einde van de gang houdt hij stil. Ze kijkt naar de deur waar hij naast staat 184 is het nummer. Ze kijkt op de sleutel, 184 geeft ook deze aan. Ze steekt hem in het slot en doet de deur open, haar mond valt open van verbazing als ze de kamer rondkijkt. In het midden van de kamer staat een groot hemelbed, de stof die over het hemelbed hangt is wit met allemaal blauwe bloemen en vlinders. De lakens zijn kraakwit met blauwe kussens. Aan elke kant van het bed staat een nachtkastje. In de andere hoek van de slaapkamer staat een grote kledingkast met daarnaast een kaptafel. Rechts van de deur staat een bureau met nog een klein kastje. In de ruimte bevindt zich nog een deur. Zou het een badkamerdeur zijn. Nee toch? Een eigen badkamer. Haar gedachten worden verstoord. "Ga je nog naar binnen? Of blijven we de hele dag hier staan?" "Sorry." Zegt ze en doet een stap naar voren. Jason komt de kamer binnen en zet haar tassen op de grond. Nora staat nog steeds de kamer te bewonderen als Jason begint te praten. "Je bent verantwoordelijk voor je eigen kamer en badkamer." Zegt hij als hij de badkamerdeur opentrekt. Het is een kleine ruimte met wastafel, wc en een douchecabine. Ze grijnst. "Bevalt het je een beetje?" vraagt hij. "Het is prachtig!" Zucht ze, en laat zich op het bed neer ploffen. Ze sluit haar ogen en ademt de lucht in. Dan realiseert ze zich dat Jason nog steeds in haar kamer staat. Ze gaat weer staan. "Heel erg bedankt." Ze glimlacht. "Graag gedaan." Zegt hij. "Als je me nog eens nodig hebt mijn kamer is 190." Ze kijkt hem verbaasd aan. "In dezelfde gang?" "Ja" Hij grijnst nog een keer voordat hij de gang oploopt en haar alleen laat.