de vier elementen voltooid

hst. 25.

Hst. 25. Levensverhaal.

De wekker vult de kamer met muziek en maken Jason en Nora wakker. Kreunend draait Nora zich om, geen zin om vandaag de lessen te gaan volgen. "Nora." Klinkt Jasons ochtend stem. "Ik wil niet naar school." Mompelt ze. "Het is zaterdag lieverd. Ik wou vragen of je de wekker uitzette." Met moeite kruipt Nora naar de zijkant van het bed en op de tast zet ze de wekker uit. De stilte keert terug in de kamer en Nora gaat weer liggen. "Nu je toch wakker bent." Jasons brede lichaam belandt op die van haar. "Uhg, wil je me pletten ofzo?" Hij lacht. "Nee hoor." Hij drukt een kus op haar mond en laat zich terugvallen. Even is het stil en net als Nora denkt dat ze weer kan gaan slapen gaat Jason rechtovereind zitten en trekt een bedenkelijk gezicht. "Wat is er?" Ze komt naast hem zitten en trekt de dekens over haar lichaam heen. "Gisteren hé." Nora denkt terug aan gisteren en het geluksgevoel bespringt haar weer, dan herinnerd ze wat de aanleiding was dat ze bleef slapen en haar gezicht trekt even wit weg. "Ze moeten mij hebben." Zegt ze zacht. "Ja maar dat weten hun niet." Hij slaat zijn arm om haar heen. "Ze hebben mijn ouders en oma." Verbaast kijkt hij haar aan. "Hoe weet je dat?" "Je hoorde het hem zeggen, hij had een betrouwbare bron en hij zei dat sommige alles voor hun familie over hebben. Het stond ook in de aantekeningen van die map." "Je gaat je niet vrijwillig uitleveren." Zegt hij boos. "Wie weet was het puur een dreiging, ze gaan echt wel weer weg en zoeken dan gewoon ergens anders verder." Ze schrikt van zijn reactie. "Ja hallo. Het gaat hier wel om mijn familie die waarschijnlijk nog in leven is. En je hebt hem zelf horen zeggen dat ze na die achtenveertig uur de hele school op zijn kop zouden zetten, ik kan me niet veroorloven dat en nog meer gewonden vallen dankzij mij." Gaat ze tegen hem in. "Nog meer gewonden door jou?" Vraagt hij verbaast. Nora zucht. "Ik heb wel eens iemand het ziekenhuis in geslagen." "Je hebt wat!" Hij had nooit gedacht dat Nora geweld zou gebruiken. "Wat moet je anders doen als ze je bedreigen met een mes." Woede kwam in Jasons ogen te staan. "Heb je daar die sneden van?" "Nee." Is haar antwoord. "En hou er nu over op." "Nee dat doe ik niet." zegt hij boos. "Ik wil je begrijpen." Zegt hij weer op een normale toon. "Als ik je mijn levensverhaal vertel hou je er dan over op?" Vraagt ze geïrriteerd. "Als jij belooft dat je jezelf niet zomaar uitlevert aan die idioten die naar je op zoek zijn." "Nora twijfelt even. "Dat kan ik niet beloven maar ik zal afwachten wat er gebeurt, als ze wel binnenvallen en er gewonden kunnen vallen dan pas zal ik mij melden." Jason houdt zijn kaken op elkaar, mee eens is hij het niet met haar beslissing maar daar zal hij zich overheen moeten zetten. Hij knikt. Nora zucht en begint haar verhaal te vertellen.

"Zoals je weet heb ik de eerste paar jaar gewoon bij mijn ouders gewoond. Mijn ouders zijn ontvoert en toen ben ik blijkbaar naar een pleeggezin gebracht, ik kan de tijd dat ik daar verblijf niet meer herinneren en het is ook niet lang geweest. Er stond in dat document dat ik daarna verdwenen was. Ik neem aan dat ik door mijn eigen oma ontvoert ben, als je dat zo kan noemen. Bij mijn oma was ik gelukkig, al op een jonge leeftijd kwam ik erachter dat ik krachten had. Ik zat in bad en kon het water laten zweven. Mijn oma heeft mij toen geleerd om het te beheersen en een aantal andere basis dingen geleerd. Ik was ongeveer acht toen mijn oma op een dag was verdwenen. Een aantal dagen heb ik op haar gewacht tot ze terug zou komen maar dat deed ze niet. Toen nam ik een beslissing en begon de ellende." Ze kijkt even naar Jason die een bevestigend knikje geeft. "Ik ben met een rugzakje de straat op gegaan en ben wat gaan zwerven. Ik kwam in contact met verschillende bendes en hangjongeren. Ik verdiende mijn geld door drugs en alcohol voor hun door te verkopen want niemand zou een klein meisje voor drugshandel aanhouden. Dit ging een aantal maanden goed tot ik betrapt werd door de politie. Die brachten mij vervolgens naar het weeshuis. Op zich had ik het goed daar, ik kreeg eten, had een dak boven mijn hoofd en mocht naar school. Op school was ik altijd het buitenbeentje, ik praatte niet veel, liep achter met de stof en voelde mij altijd anders. Dat merkte de andere kinderen wel en al gauw was ik het mikpunt van flauwe grappen en irritante pesterijtjes. Mij boeide het niet zo veel, ik focuste mij op mijn school werk en al gauw had ik de achterstand ingehaald en stond als beste van de klas. Het was alleen nog maar meer rede om mij te irriteren. Ik dacht dat het op de middelbare school zou veranderen." Nora lacht even troosteloos. "Ik zat er geweldig goed naast. Het begon nog onschuldig maar al gauw werden het bedreigingen. De enige rustige plek was het weeshuis nog, maar daar kwam ook verandering in. De meeste van mijn leeftijd waren al geadopteerd of zaten in een pleeggezin maar er kwam nooit iemand voor mij. De kleine kinderen vroegen altijd waarom ik er nog was en ook hun maakten flauwe grappen. Ik begon iedereen steeds meer en meer te geloven en de haat voor mezelf was enorm." Ze last even een pauze in. "Ik was twaalf toen ik mezelf voor het eerst sneed." Het komt eruit met een zucht. "Ik deed het op mijn heup, het was minder zichtbaar en ik kon er dus ook geen stomme opmerkingen over krijgen." "Waarom?" Jason had haar onderbroken en keek haar nu vragend aan maar Nora bleef star voor zich uit staren. "Waarom niet? Iedereen haatte me, degene die van mij hielden waren weg. Ik had altijd pijn, mentaal van de pesterijen en fysiek van de klappen en het andere geweld wat ik op school of erbuiten wel kreeg. De pijn die ik voelde als ik het mes door mijn huid heen sneed voelde goed. Het was mijn pijn. Het leidde mij af van de andere pijn en ik had het zelf in de hand. Het was het enige waar ik en alleen ik controle over kon hebben.

Het snijden werd elke keer erger. Op een dag na school stond er een groep jongens mij op te wachten en bedreigde mij. Ze begonnen met slaan en schoppen en ze zeiden dingen over mijn ouders. Dat was de druppel. Ik werd woest en begon in het wilde weg te slaan. Ik sloeg er één het ziekenhuis in met een gebroken kaak. Zelf was ik er ook erg aan toe. In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat ik mezelf sneed. Ik was toen dertien. Ik kwam bij een psychiater terecht. Ik veranderde van school en even leek alles weer de goede kant op te gaan. Maar al gauw begon het getreiter en geweld weer, net als het snijden. Ik was veertien toen ik een overdosis pijnstiller had genomen. In het ziekenhuis hadden ze mijn maag leeggepompt en zo ben ik aan de dood ontsnapt. Weer ging het een tijdje goed maar het pesten kwam terug, twee keer zo hard. Ik at weinig, sliep slecht, altijd slecht gehumeurd, kwam nauwelijks buiten,spijbelde en zat alleen nog maar in de bibliotheek. Op mijn vijftiende was ik er klaar mee. Ik besloot zelfmoord te plegen, maar juist als ik het mes door de huid van mijn keel wil snijden dringt een stem door mijn hoofd. Mijn oma's stem heeft mij van de dood gered. Aan de ene kant een opluchting en aan de andere kan ook niet. Ik strafte mezelf door me te storten op school en haalde alleen nog maar achten en hoger, het snijden ging ook gewoon door het werd zelfs erger. Op mijn zestiende kreeg ik een uitnodiging van deze school en ik nam het aan. Het was de ideale manier om het weeshuis te verlaten en ergens opnieuw te beginnen.

Het is even stil. Jason laat allen in zich werken en beseft dat deze school haar redding is geweest. "Wanneer sneed je jezelf voor het laatst?" "De dag van mijn vertrek van het weeshuis." "Dus je doet het niet meer?" Ze schud glimlachend haar hoofd. "Ik voel me thuis hier." Is haar antwoord. "En ik ben gelukkig, met jou." Zegt ze. Na de hele tijd voor zich uitgestaard te hebben kijkt ze hem weer aan. Haar ogen kijken hem liefdevol aan. "Ik ben gelukkig met jou." Zegt Jason. Hij zoent haar. "Er is toch niks veranderd tussen ons?" Vraagt Nora tussen de zoenen door. Hij shudt zijn hoofd "Ik hou nog meer van je dan gisteren en het wordt met de dag meer." Nora glimlacht. "Ik hou meer van jou dan ik ooit van iemand gehouden heb."

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

OMG IK HEB HET HELE VERHAAL AFGESCHREVEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! HET ZIJN 40 HOOFDSTUKKEN!!!! IK ZAL VEEL MEER UPDATEN MAAR NATUURLIJK MOET IK HET EERST NOG CONTROLEREN!!!!!!!

Als ik alles heb gecontroleerd zal ik beginnen met herschrijven en dan kijk ik of ik het naar een uitgever kan sturen!!!! Natuurlijk hou ik jullie op de hoogte.

xxxx Een overenthousiaste geflipte Isaa.