de vier elementen voltooid

Hst. 34. De ring.

Hst. 34. De ring.

"Breng haar naar de cel en ruim de lichamen op." Meerdere bewakers komen tevoorschijn vanuit het gebouw en het bos. Stevig maar niet perse pijnlijk word ze door Kris opgetild en meegenomen. Als ze lang haar oma komt rukt ze zich los. "Hé!" Schreeuwt hij. Ze knielt neer bij het lichaam van haar oma en negeert de bloedlucht. Voorzichtig voelt ze bij de dunne nek en daar is wat ze zocht. Ze maakt snel de hanger los en laat hem ongezien in haar zak glijden voordat Kris haar nu hardhandig vastpakt. "Je bezorgd me problemen." Sist hij haar toe. Boos kijkt ze hem aan.

Niet veel later zit ze in een andere cel. "Hier." Ze krijgt een oude deken en een stuk oud brood toegeworpen. Dankbaar kijkt ze hem aan. Kris gaat op een stoel zitten en haalt een mes uit zijn zak. Nora kijkt kauwend toe hoe hij met het mes zijn nagels begint schoon te maken. "Mag ik je mes?" Vraagt ze na een tijdje. Kris grinnikt, maar schuift dan het mes naar haar toe. "Voor je brood?" Vraagt hij. Ze kijkt hem met lege ogen aan en schud haar hoofd. Kris fronst zijn wenkbrauwen. "Wat dan?" Hem strak aankijkend begint ze haar broek een stukje naar beneden te schuiven. Langzaam beginnen de littekens en krassen zichtbaar te worden. "Ik word gestraft als je jezelf van kant maakt." Zegt hij als hij realiseert wat ze van plan is. Nora reageert niet, nog altijd kijkt ze hem strak aan maar hij kijkt naar het mes in haar handen. Ze zet het op haar heup en langzaam snijdt ze zonder een spier te bewegen. Eerst is er niet veel te zien maar dan kleurt het lijntje rood. Nogmaals snijdt ze zich. "Stop daarmee." Kris staat op en loopt naar de tralies toe. "Geef mij dat ding. Maar Nora geeft hem niet en snijd nog een aantal keer, steeds wat dieper. Net als Kris denkt dat ze stopt en het mes teruggeeft begint ze de andere kant van haar heup te bewerken. Ook hier komen sneden in. Na een tijdje drupt het bloed op haar broek en is het mes rood gekleurd. In een ruk trekt Nora haar broek over de krassen en dan geeft ze hem mes terug. Al die tijd heeft ze hem strak aangekeken en heeft haar gezicht geen emotie getoond. Ze pakt de deken gaat in de hoek zitten met haar rug naar hem toe en zachtjes beginnen te tranen te lopen tot het lijkt of al het vocht haar lichaam heeft verlaten. Ze graait in haar zak en haalt daar de ketting van haar oma uit haar zak, ze opent het medaillon en kijkt naar de foto aan de binnenkant. Het is een kleine foto van haar als klein kind. Met een klein glimlachje kijkt ze in de camera en in haar armen heeft ze haar lievelingsknuffel geklemd. Met en kleine glimlacht sluit ze het en hangt het sieraad om haar nek.

Na een lange tijd valt ze in slaap en vult haar hoofd zich met herinneringen en gedachtes. Beelden van vroegen en van de dagen dat ze hier zit vliegen door elkaar.

Jason, haar moeder, de bewaker die ze vermoord heeft, Xander, haar oma. De eerste keer dat ze haar krachten ontdekte, het moment dat ze haar knuffel kreeg van haar oma. Dan schrikt ze wakker en slaat zichzelf tegen het hoofd. "Nee toch?" Vraagt ze aan zichzelf. Dat kan niet waar zijn. Ze probeert zich die dag goed te herinneren. Het was toen ze nog maar net bij haar oma woonde. Ze ziet haar oma weer met het mes in de knuffel snijden terwijl ze het gesnik van Nora negeerde. "Je mag hem nooit kwijtraken." Had ze gezegd toen ze de knuffel teruggaf. Op de plek waar normaal een hart zit zat een dichtgenaaide snee. Met haar kleine vingers was ze eroverheen gegaan concluderend dat verder alles nog goed was. Nooit was ze haar knuffel aap kwijt geraakt. Ze kan nog goed herinneren dat ze had getwijfeld of ze hem mee zou nemen naar het college of achter zou laten, gelukkig had ze gekozen voor de eerste optie. Waarom zou haar oma dat gedaan hebben? En waarom heeft ze het niet gewoon aan Xander vertelt? Veel vragen spoken door haar hoofd zonder antwoorden. Ze trekt een conclusie. De enige manier om hier weg te komen is om hem naar de ring te brengen. Als het de ring is die in de knuffel is gestopt.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------