de vier elementen voltooid

Hst. 38. Terug op school.

Hst. 38. Terug op school.

Na lang overleg is het Jason gelukt de dokters te overtuigen om Nora uit het ziekenhuis te ontslaan. Ze heeft een joggingbroek aan en een trui van Jason. Hand in hand lopen ze het ziekenhuis uit en een diepe zucht verlaat Nora's mond. Zwijgend stappen ze in een taxi. Nora laat haar hoofd op Jasons schouder rusten en staart voor zich uit. Niet veel later stopt de taxie voor de school en stappen ze uit. De gezellige sfeer die het grote gebouw had toen ze hier voor het eerst kwam is verdwenen en in de plaats daarvan is het verdriet te voelen. "Kan je het aan." Jasons blauwe ogen boren zich in de hare. "Ik hou van je." Zegt Nora. Dat was wat ze al die tijd wou zeggen. Jason lacht en zijn ogen twinkelen. "Nora, je weet niet half hoe zielsveel ik van je hou." Zegt hij en neemt haar in zijn armen. "Niet meer als ik van jou hou." Zegt ze. Zo staan ze even in een stevige omhelzing wat lastig is omdat haar arm in een mitella zit, tot Nora zich los maakt en naar de ingang staart. "Het moet maar." Jason neemt haar hand stevig vast en zo lopen ze naar de ingang. Jason opent de deur en de geur van schoonmaakmiddelen dringt haar neus binnen. "Wat is er hier gebeurd?" Wil ze het antwoord wel weten? "Nadat je beschoten was is het gevecht verder gegaan maar wij hadden al snel de overhand en toen ze ontdekten dat Xander echt dood was hebben ze zich helemaal teruggetrokken. Ze zijn gevangengenomen net als de directeur." "Hoe gaat het met de leerlingen en Shenna, Justin en Amy?" Haar ademhaling gaat weer sneller als beseft dat ze hun niet gezien heeft en ze misschien wel dood zijn. "Rustig maar, ze zijn oké." "Hoeveel doden?" "Rond de tien van onze kant." Mijn schuld. Gaat er door haar hoofd. Mijn schuld. Mijn schuld. Mijn schuld. "Het is niet jouw schuld." Zegt hij omdat haar ogen ver weg lijken te staan. "Ze vinden je een held, je hebt Xander vermoord." Ik ben een moordenaar. Ik verdien dit niet. Maar dat zegt ze niet hardop en ze knikt alleen maar. "We kunnen ze opzoeken." Weer knikt ze en ze volgt hem naar de kantine daar ziet ze wat ze beter niet had kunnen zien. Alle leerlingen die uit de ziekenzaal zijn zitten te lunchen. Gehavende gezichten, gebroken ledematen, blauwe plekken, littekens. "Nora!" Haar vrienden komen op haar afgerend. Amy zit onder de blauwe plekken en schrammen, Shenna loopt net als Nora met een mitella en een lelijke hoofdwond, als laatst komt Justin. Zijn been zit in het gips en ook hij zit onder de blauwe plekken en schaafwonden. Ze kijkt naar Jason en ziet nu pas dat ook zijn gezicht een aantal lichte blauwe plekken heeft, en dat is alleen nog maar zijn gezicht. Nu pas valt het haar op dat hij een pijnlijk gezicht trekt als hij zijn bovenlichaam beweegt. "T-trek je schirt uit." Stottert ze. "Nora?" Zegt hij haar verbaast. "Doe wat ik zeg." Schreeuwt ze. Ze heeft niet door dat iedereen naar haar staart met een blik van respect en medeleven. Langzaam trekt Jason zijn shirt uit. Een misselijk gevoel bekruipt haar als ze zijn borstkas ziet. Van zijn linkerborst naar rechterheup zit een diepe snee die gehecht is. Verder nog blauwe plekken. Tranen springen in haar ogen en dan rent ze de kantine uit regelrecht naar haar kamer. Ze negeert de pijn in haar schouder en gooit met de klap de deur achter zich en draait deze op slot.

Ze rukt de mitella af en kleedt zich uit. Naakt staat ze voor de spiegel in de badkamer en schrikt zich kapot. Zelf is ze er ook niet goed aan toe. Haar haren zijn vet, ze heeft wallen onder haar ogen. Overal op haar lichaam zitten blauwe plekken en schrammen, haar arm heeft nog tandafdrukken van de bewaker en de wond op haar hoofd heeft een korst. Onderin uit haar kast haalt ze het mes wat ze jaren geleden uit de keuken had gestolen, er zitten nog altijd restjes bloed aan. Net zoals vroeger staat ze voor de spiegel en laat ze het mes zijn werk doen. Bij elke snee heeft ze een prikkelende pijn en hoe meer sneeën ze maakt hoe rustiger ze word. Dit is het enige vertrouwde, het enige waar ze niemand ander pijn mee doet, het enige wat ze in de hand heeft. Ze begint tegen zichzelf te mompelen. "Mijn pijn. Dit heb je verdient trut. Je had jezelf om moeten brengen toen je kon maar je bent laf. Veel te laf. Nu heeft iedereen pijn dus jij ook. Had me in die wc laten verdrinken toen je kon. Had me geslagen, geschopt, gesneden, me pijn gedaan. Dat is wat ik verdien. Overal waar ik kom komt pijn. Dood. Dood. Waarom ga je verdomme niet gewoon dood. Godver. Dood. Dood. Dood. Niemand houd van je." "Ik hou van je." Nora had Jason niet binnen horen komen en het mes valt uit haar handen en bloedspetters belanden op de grond. Daar staat ze dan, naakt en verminkt. Haar ogen staren leeg naar haar eigen spiegelbeeld. Langzaam zet hij een stap in haar richting. "Het is jou schuld niet." Nog steeds staart ze zonder emotie naar haar eigen gezicht. "Nora, praat tegen me." Zijn stem is wanhopig. "Waarom leef ik nog?" Hij schrikt van haar vraag. "Omdat je met een doel op aarde bent. Je hebt ons allemaal gered." "Dan is mijn doel toch klaar?" "Je hebt een nieuw doel." Langzaam komt er emotie terug in haar ogen. "Wat is dat dan?" "Je moet gelukkig worden." Een glimlach komt op haar gezicht. "Mag ik gelukkig worden met jou?" Jason slikt de brok in zijn keel weg. "Ja, dat mag." Zegt hij schor. Nora draait zich naar hem toe en zijn ogen staren haar liefdevol aan. Ze stapt naar voren gaat op haar tenen staan en geeft hem een licht kus op zijn mond. "Wil je mij gelukkig maken?" Vraagt ze zacht. Als antwoord geeft hij haar een kus die al gauw over gaat in een zoen die laat zien dat hij haar maar al te graag gelukkig wil maken. Jason maakt zich los en zet de douche aan, als deze warm is zet hij Nora eronder kleedt zich uit en komt er dan bij staan. Teder begint hij haar haren te wassen en haar in te zepen. Nora geniet van zijn zachte aanrakingen en ontspant. Nadat ze hebben gedoucht drogen ze zich af en brengt hij haar naar bed. "Kom je erbij?" Vraagt Nora slaperig. Jason knikt en kruipt bij haar onder de dekens en slaat zijn arm om haar heen. Nora nestelt zich in zijn armen en valt dan in slaap.