de vier elementen voltooid

hst. 19. Hoop

Hst. 19. Hoop.

Na het hele document nog een aantal keer te lezen slaakt Nora een diepe zucht. Langzaam begint de informatie tot haar door te dringen. Hoe kan het dat ze haar wel een brief hebben gestuurd van deze school maar niks over haar weten. Nerveus begint ze aan haar nagels te bijten. Dan springt iets haar te binnen. Ze heeft altijd gezegd dat ze Nora Klooster was. Haar oma noemde haar altijd zo, per toeval had ze een keer haar echte naam gelezen in een fotoalbum van de familie. Ze kijkt nogmaals alle informatie door. Haar ouders en oma zijn dus niet officieel dood. Een sprankje hoop komt naar boven. Misschien leven ze nog! Misschien zoeken ze haar wel! Dan slaat de hoop om in angst. Misschien willen ze mij niet zien en zijn ze gevlucht. Of ze zijn dood. Ze slikt de brok in haar keel weg en springt uit bed. In de badkamer drinkt ze wat water. Als ze opkijkt in de spiegel vliegt een steek door haar hoofd. Beelden komen tevoorschijn, en een herinnering komt naar boven.

Roodbehuilde ogen, zwarte strepen mascara bedekken de schaafwonden op haar gezicht. Gebons op de deur. "Opgesodemieterd." Hoort ze zichzelf roepen. Bebloede vingers omklemmen het mes. De rode vloeistof drupt in de wasbak. Ze brengt haar hand naar haar keel, het mes drukt in de dunne huid. Ze telt af. Drie, Twee, één. Een stem galmt door haar hoofd. "Je moet jezelf beschermen als ik er niet meer ben." Dit heeft haar oma gezegd een paar dagen voordat deze verdween. Haar hand begint te trillen de knokkels trekken wit weg door de strakke greep. Dan verslapt deze greep en het mes klettert op de grijze tegels van de badkamervloer. Er word weer op de deur gebonsd. "Opschieten!" Klinkt er van de andere kant. Met nog steeds trillende vingers pakt ze het mes weer op en stopt deze terug. Ze haalt een hand door haar haren wat bloedstrepen achterlaat en kijkt in de spiegel. Het meisje in de spiegel staart terug. Haar lege ogen verraden geen emotie. Ze gooit een plens water in haar gezicht en probeert het bloed weg te spoelen. Voordat ze de deur open doet trekt ze haar shirt naar beneden bloedvlekken is het resultaat van deze actie. Zodra de deur van het slot af is word deze opengetrokken. Een meisje kijkt haar boos aan en stapt naar binnen toe. Net als ze op de gang staat word ze aan haar shirt getrokken. Het schuurt tegen de wonden aan. Rustig draait ze zich om. Het meisje wat de badkamer in was gegaan kijkt haar boos aan. "Er ligt bloed op de grond." Ze haalt haar schouders op. "Bloedneus." Is haar verklaring. Het meisje kijkt haar boos aan. "Wat jij wilt Nora, wat jij wil."

Zonder het te merken is er een traan op haar wang belandt. Met een ruw gebaar veegt ze deze weg. Geen tijd om te huilen nu. Ze pakt het mapje met papieren van haar bed en sluipt zachtjes de deur uit. Voor de deur van Jason blijft ze staan haar hand hangt in de lucht. Wel of niet kloppen? Wat als hij het niet leuk vind? Maar hij zei dat het mocht, toch? Vragen vliegen door haar hoofd maar dan vliegt de deur open. "Ik zei toch dat je altijd mocht komen." Mompelt Jason vanuit zijn bed. Beschaamd stapt Nora naar binnen. Ik zei het toch. Zegt een stem in haar hoofd. Jason sluit de deur weer en dan is het donker in de kamer. "Ehh Jason." Zegt Nora. "Ja schoonheid?" Ze voelt haar gezicht warm worden bij het woord schoonheid. "Kan er een licht aan?" Ze hoort hem wat rommelen en dan springt er en lampje naast zijn bed aan. Nu ziet ze hem zitten. Zijn haar zit in de war en hij draagt geen shirt. Nora schuifelt zachtjes dichterbij. "Ik heb het gelezen." Zegt ze om de stilte te verbreken. "Wil je erover praten?" Vraagt hij. Ze haalt haar schouders op. "Kom eens hier." Zegt hij als Nora roerloos blijft staan. Hij slaat het bed open. Ze kruipt het bed in en gaat tegen de muur zitten. Het is even stil voor Nora begint te praten. "Ze weten niks over mij." Verbaast kijkt Jason haar aan. "Hoe bedoel je?" Vraagt hij. Nora schuift het document op zijn schoot, hij pakt het aan en begint te lezen.

Even later is hij klaar met lezen. "Dus ze weten niks van je maar toch ben je hier?" Nora knikt. Bedenkelijk kijkt Jason voor zich uit. En wat weten ze van je ouders? Nora haalt haar schouders op. "Geen idee. Heeft iedereen een eigen document?" Jason schudt zijn hoofd. "Alleen belangrijke mensen hebben nog een officieel document. Die van de normale staan gewoon in de computer." "Wat is er zo bijzonder aan mij dan?" Vragend kijkt ze hem aan. "Waarschijnlijk omdat je ouders, ik bedoel grootouders allemaal elementen meesters waren." Hij krabt op zijn hoofd. "Is Water je enige kracht?" Nora kijkt hem raar aan. "Ja hoezo?" "Nou, kijk het zit zo." Legt hij uit. "Je erft je krachten van je ouders en soms grootouders. Er zijn er wel eens bij die allebei de krachten over nemen. Sommige zelf drie of vier. Meestal als iemand meerdere krachten heeft zijn het sterke krachten." Nora knikt dat ze het begrijpt en Jason gaat verder met zijn verhaal. "In jou geval heb je de kracht van je oma geërfd. Er zou een kans moeten zijn dat je ook de vuurkracht van je vader hebt geërfd maar dat je deze alleen nog niet gevonden hebt." Met open mond kijkt ze hem aan. "En dan?" Jason grijnst. "Dan, moet iedereen bang van je zijn want elementenmeesters zijn enorm krachtig." Nora lacht. "Ben jij bang voor mij dan?" "Ik niet." Zegt hij. "Niet een beetje?'Probeert ze. Hij grinnikt. "Nee."

Nora gaapt. "Moe?" Vraagt Jason. "Ja." Ze slaat het dekbed weg maar Jason pakt haar pols. "Wil je hier blijven?" Ze kijkt hem aan en lacht. Zijn ogen beginnen te stralen. "Oké." Geeft ze toe. Ze kruipt het bed weer in en gaat liggen. Ze staart even naar het plafond en gaapt weer. "Echt heel moe?" Vraagt Jason. Ze knikt. "Ook hiervoor?" Hij komt half bovenop haar liggen en geeft haar een kus. "Nee dat niet." Zegt ze zachtjes. "Mooi." Mompelt hij terwijl zijn mond de hare weer zoekt. Ze voelt zijn benen aan beide kanten en hij steunt met zijn handen naast haar hoofd. "Jason?" Mompelt ze tussen het zoenen door. "Mm, wat is er." Zegt hij terwijl hij haar begint te kussen in haar nek. "Heb je wel wat aan?" Hij kijkt haar recht aan en grijnst. "Mijn boxer." Ze giechelt. "Is dat grappig?" Vraagt hij haar. "Mwa, ik dacht even dat je niks aan had." "Kan geregeld worden." Hij knipoogt. Nora's ogen worden groot. "Nee, nee dat hoeft niet. Rustig aan." Hij lacht. "Alles op jou tempo." Hij geeft haar nog een passievolle zoen en gaat dan liggen. "En nu slapen." Nora grinnikt, nestelt zich in zijn armen en valt in slaap.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Een lang hoofdstuk omdat de vorige zo  kort was. (En het kwam toevallig zo uit XD)

xxx Isaa