de vier elementen voltooid

hst. 20. De droom.

Hst. 20. De droom.

Jason word wakker van bewegingen in het bed, door het zwakke maanlicht die door het raam naar binnen schijnt ziet hij dat Nora is opgestaan. Ze klampt zich vast aan de bedrand alsof ze niet in staat is te lopen. Jason wil vragen wat er aan de hand is maar ziet dat ze haar ogen heeft gesloten. Ze slaapwandelt. Zonder veel geluid te maken stapt hij uit bed. "Papa?" Fluistert Nora. Jason zegt niks. "Mama?" Angst klinkt in haar stem. "Nee!" Schreeuwt ze dan uit. "Neem ze niet mee." Dan is Nora stil. "Oma?" Klinkt het dan. Ze staat nog steeds vastgenageld aan het bed, zweet glinstert op haar voorhoofd. "Oma! Nee! Niet gaan! Laat haar los!" Nora laat het bed los, stapt naar voren en graait in de lucht. Dan word het haar teveel en ze zakt door haar knieën. Jason die haar goed in de gaten hield vangt haar op. Hij legt haar weer terug in bed. Ze lijkt nu rustig te slapen dus hij waagt het erop om even naar de badkamer te gaan om een glas water en vochtige washand te pakken.

Nora zit rechtovereind in bed als Jason de badkamer uit komt gelopen. "Gaat het?" Vraagt hij haar. Ze vertrouwt haar eigen stem niet helemaal en knikt. Hij geeft haar het glas water en komt bij haar in bed zitten. "Dankje." Zegt ze schor. "Doe je dat vaker?" Verbaast kijkt ze hem aan. "Wat doe ik vaker?" "Slaapwandelen." Ze schud haar hoofd. "Nee. Ik had wel een nachtmerrie." "Waar ging het over?" Vraagt hij weer. "Mijn ouders." Nu pas merkt Nora dat ze het snikheet heeft. Ze veegt het zweet van haar hoofd. "Hier." Zegt Jason terwijl hij de vochtige washand geeft. "Dankje." Ze pakt het aan en haalt hem over haar gezicht. "Mijn ouders zijn ontvoert." Zegt ze resoluut. Jason kijkt haar aan. "Hoe weet je dat zo zeker?" "Ik droomde het. Ze hadden mij naar bed gedaan en toen werden ze ontvoerd. Daarna heeft mijn oma voor mij gezorgd tot zij ook ontvoerd werd." "Waarom hebben ze jou niet meegenomen?" Nora weet het antwoord op deze vraag ook niet.

Het is stil. "Jason?" Fluistert Nora. "Ik ben bang." Tranen stromen over haar wangen. Het enige wat hij nu nog kan doen is haar vastpakken en in een omhelzing trekken. Ze huilt tegen zijn blote borstkas en stort haar hart uit. "Wat als ze mij komen halen of mijn ouders zijn dood of ze worden gemarteld wat als ze me zoeken wat doe ik dan ik weet het niet meer ik weet het allemaal niet meer waarom kan ik niet gewoon normaal zijn." Jason wiegt haar wat heen en weer. "Shhh, rustig maar. Ze komen je niet halen en zo wel. Dan moeten ze eerst langs mij. En het is juist goed dat je niet normaal bent, dat zou alleen maar saai zijn." Nora kijkt op, een flauw glimlachje laat merken dat het weer goed is. "Sorry voor mijn uitbarsting." Jason schudt zijn hoofd. "Daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Daar ben ik voor." Hij drukt een kus op haar voorhoofd. "En nu weer slapen het is al half vier." Ze zucht en laat zich achterovervallen in het kussen.

Aan zijn ademhaling merkt Nora dat Jason slaapt. Zelf kan ze de slaap niet vatten. De beelden van haar droom staan nog op haar netvlies geschreven. Ze is vastbesloten haar ouders en oma op te sporen.