Kian & Maria

30

Hierboven zie je Kian♤♡♢♧
Maria
Kian's gezicht staat helemaal blij, hij krijgt een traan in zijn ogen en knuffelt me. Volgens mij gaat hij niet huilen om het vliegen met een vliegtuig, maar het gebaar.

"Kom aan boord!" Zegt de jongeman en hij houdt de deur voor ons open.

Ik pak Kians hand en we stappen het vliegtuig in.

Kian kijkt zijn ogen uit in het kleine vliegtuigje en hij houdt stevig mijn hand vast.

We krijgen een soort van koptelefoon en daarna wat aanwijzingen.
Na de aanwijzingen gaan we opstijgen.

De piloot, die echt superknap is, is in ieder geval een goede piloot.

Kian kijkt me aan en kust me. We kijken naar de landschappen onder ons.

"Wauw, dit is zo enorm gaaf," zegt Kian blij, hij kijkt uit het raam.

Kian knijpt nog steeds in mijn hand, hij ziet er heel opgewonden uit, hij zit op het puntje van zijn stoel uit het raam te kijken.

Ik pak mijn mobiel en maak snel een foto van Kian en daarna vanuit mijn raampje naar beneden.

We vliegen boven een meer waar een aantal mensen op kanoën, ik kijk naar Kian. Hij heeft het puntje van zijn tong uit zijn mond hangen.

Ik begin te lachen, Kian kijkt om; "wat?"

"Je zit op het puntje van je stoel en het puntje van je tong hing uit je mond," zeg ik en ik geef een kusje op Kians wang.

"Nou, Maria, ik vind het echt niet leuk dat je me uitlacht," zegt Kian beteuterd.

Ik strijk met mijn hand langs zijn wang; "ik lach je niet uit. Ik lach je toe," zeg ik tegen Kian.

Ik kijk weer uit het raam, naar de mooie wolkenwereld, waar de zon altijd schijnt, naar de mooie landschappen die voorbij komen.

Na een tijdje vliegen gaan we naar huis.
We lopen hand in hand naar het station en er heerst stilte.

Kian koopt twee kaartjes en we lopen naar de trein.

Ik leg mijn hoofd op Kians schouder en val al snel in slaap.

De volgende morgen...
Ik word wakker en ik zie een dienblad naast mijn bad op het nachtkastje staan.

Er staat vers geperst sinaasappelsap en een bolletje met filet americain met ei en ui.

In het midden ligt een brief, er staat een rood hart op en met zwarte letters staat mijn naam in dat hart geschreven.

Allerliefste Maria Waters,

Omdat jij mij gisteren hebt verrast ga ik jou vandaag verrassen.
Wil jij om 12:00 bij het groene bankje in het park zijn?

Liefs van Kian

Ik glimlach.
Kian die wil altijd meteen iets liefs terugdoen.
Ik pak het bolletje van het bord en neem er een grote hap van.

In een woord.

Heerlijk.

Als ik het ontbijt op heb, loop ik in mijn pyjama naar beneden om het dienblad en het servies op te ruimen.

Daarna loop ik naar boven om me op te frissen.
Ik borstel mijn haar door en ik krul het.

Daarna doe ik er wat haarlak in zodat het blijft zitten.

Ik doe lichtjes mascara op mijn ogen en maak mijn wenkbrauwen wat donkerder met mijn eyebrowset. De haartjes die niet naar mijn zin zitten epileer ik.

Op mijn lippen doe ik lichtjes wat rode lippenstift en ik lak mijn nagels ook rood.

Daarna trek ik een zwarte broek aan met donkergroene dr. Martens en een wit-zwart streepjesshirt en een spijkerjasje met stoffen mouwen.

Ik doe mijn appeltjesparfum op en loop dan de trap af naar beneden.
Kian is er niet meer, hij is blijkbaar aan het voorbereiden.

Ik stuur Olivia en Eloise een appje.

Groep: The Pinguin Club

Olivia: welterusten xx
Eloise: welterusten babes

Vandaag

Ik: Kian heeft een verrassing voor me, ik had natuurlijk een verrassing voor hem en het was superleuk.

Ik stuur de foto van Kian die op het puntje van zijn stoel zitten en zijn tongpuntje uit zijn mond heeft.
Ik krijg meteen een reactie.

Olivia: Kian, die schat, hij lijkt echt op een jongetje van vijf jaar.
Ik: Inderdaad, diep van binnen is hij 5 en niet 21 :)
Olivia: Daar heb je gelijk in.
Eloise: Wat een schatje

Ik zie dat het kwart voor twaalf is en ik loop het huis uit. Ik draai de deur op slot en pak mijn fiets.

Snel fiets ik naar het park en zet de fiets neer bij het groene bankje.

Kian zit op het bankje en kijkt geamuseerd naar me.

"Daar ben je," zegt hij en hij pakt mijn hand.

We lopen naar het park-podium waar een heleboel mensen zich hebben verzameld.

Eloise en Olivia staan er ook bij, net zoals Ivy, Boaz, Alex, Kayne, Raphael en mama.

En nog een heleboel onbekende mensen.

Kian trekt me mee het podium op en iedereen begint te klappen.

Hij pakt de microfoon die iemand aan hem geeft en begint te spreken door de microfoon.

"Hallo allemaal, echt heel fijn dat jullie allemaal zijn gekomen," begint Kian.
"Dit is Maria, een hele lieve, schattige, soms enorm arrogante en knappe meid."

Ik merk dat ik rood word.

"En Maria is mijn allerbeste vriendin. En het is niet een vriendin, maar míjn vriendin," gaat hij langzaam verder.

"Maria heeft enorm veel mee gemaakt en is depressief geweest dóór mij. Ze heeft haar beste vriendin verloren dóór mij en ze is naar Nederland gegaan dóór mij. Er zijn zoveel dingen door mij die haar leven kapot hebben gemaakt en daarom ben ik ook enorm blij dat ze toch voor mij heeft gekozen."

Iedereen klapt weer en ik voel me nog roder worden. Nerveus frunnik ik aan een draadje bij mijn spijkerjasje.

"En ik wil Maria nooit meer kwijt, echt nooit meer. Ik dacht dat ik haar voor altijd kwijt zo zijn toen ze naar Nederland vertrok. Het afscheid was triest, diep triest. Het beeld van Maria's lege en verdrietige ogen, en gezicht staat nog steeds op mijn netvlies gebrand.
Ik dacht dat ik mijn leven had verpest, toen ze in Italië was voor vakantie hebben we veel lol gehad en is kon ik haar mijn meisje noemen. Ik ben voor haar speciaal naar Nederland verhuist.
Ik heb hier elke donderdagavond mijn stapavond gemaakt en Maria gaat nooit mee, ik kom vaak aangeschoten of dronken thuis en dan zegt ze; 'no way dat jij bij mij gaat liggen' dus ik ga altijd netjes naar de logeerkamer.
En nu ik bij Maria ben en besef hoeveel ik van haar houd, heb ik een hele bijzondere vraag voor haar, een vraag die je niet vaak wordt gesteld in je leven. Een vraag die de rest van je toekomst bepaalt," zegt Kian.

Ik merk dat ik krijtwit word. Kian gaat me ten huwelijk vragen. Ik weet het zeker!

"Lieve Maria Joëlle Waters," begint Kian. Langzaam gaat hij op zijn knieën.

"Wil jij met mij trouwen?"

De tranen staan mijn ogen, ik ben te overweldigt om wat te zeggen.
Ik voel als verstijft.

Toch pers ik er een heel klein woordje uit.

"Ja."