Best Mistake

Chapter 11

" ΣΤΕΦ! ΣΤΕΕΕΕΕΕΦ!"

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την Στεφ από πάνω μου. Ήταν όλα ένα όνειρο. Ένα απλό όνειρο...όπου κάποιος άγνωστος μου έδωσε μια συμβουλή..την οποία πρέπει να την ακούσω. Τα λόγια του ήταν περίεργα.

"Την καρδιά, τυφλή την λένε από έρωτα. Στο μυαλό πονηριά επικρατεί..εθισμένο στις νίκες είναι λένε. Και η αλήθεια από τα μάτια φαίνεται."

Τι εννοούσε; Από το στόμα του λόγια σημαντικά βγήκαν. Τα οποία θα μου φανούν χρήσιμα. Άμα καταλάβω το νόημα. Χρειάζομαι κάτι για να καταλάβω τι εννοεί.

"Έλααα πεινάααω πάμε να φτιάξουμε πρωινό! Είναι 11:30!"

"Οι γονείς μου;"

"Ήρθαν. Κοιμόσουν και δεν ήθελαν να σε ξυπνήσουν. Πήγαν κάπου...δεν μου είπαν που."

"Εντάξει πάμε κάτω."

Πήγαμε στην κουζίνα και φτιάξαμε τιγανίτες. Καθήσαμε στο τραπέζι και τρώγαμε σαν τις γουρούνες και μιλάγαμε.

"Ρεε δεν ξέρω τι να κάνω με τον Καμ.."

"Είναι απλό. Ακολούθα την καρδιά σου. "

Μετά από αυτά τα λόγια της...κατάλαβα τι εννοούσε ο άγνωστος. Έρωτας μεγάλος θα με χτυπήσει. Θα ακολουθώ την καρδιά και όχι το μυαλό. Το μυαλό όμως θα έχει πάντα δίκιο. Κάποιος θα μου λέει την αλήθεια και εγώ δεν θα τον πιστεύω. Πρέπει να προσέχω. Μεγάλα λάθη με περιμένουν. Ακούστηκε ήχος από την πόρτα. Οι γονείς μου ήρθαν.

"Γειά σου αγάπη μου" ήρθε η μαμά και μου έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι. Ο μπαμπάς δεν φαινόταν και τόσο καλά.
"Μαμά τι έχει ο μπαμπάς;" της είπα ψηθηριστά.

"Ένας φίλος του..τον πάτησε αμάξι και δεν είναι και τόσο καλή η κατάσταση του."

"Αααα...ας τον αφήσουμε να ηρεμίσει."

"Εγώ πρέπει να φύγω. Μία θα τα πούμε!" είπε η Στεφ φεύγοντας. Πήγα στο δωμάτιο μου για να διαβάσω. Βαριόμουν τόσο πολύ. Ευτυχώς που είχαμε λίγα για την Δευτέρα. Αφού τελείωσα ξάπλωσα στο κρεβάτι και κοιτούσα το ταβάνι. Σκεφτόμουν τον Καμ. Δεν ξέρω τι νιώθω. Μήπως είμαι ερωτευμένη; Γαμώτο... Νιώθει όπως νιώθω; Δεν ξέρω. Μακάρυ...

Cameron's Pov

Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Σκεφτόμουν τι θα γίνει με τον Κάρτερ. Δεν ξέρω που θα καταλήξει. Ο Νας είχε φύγει από τις 10:30. Είχε δουλειές ο ηλίθιος. Σκεφτόμουν την Μία. Είναι τόσο υπέροχη. Κοιτάς τα καστανά της μάτια και χάνεσαι. Ο τρόπος που κυκλοφορεί έξω. Η αυτοπεπείθηση της. Τα σαρκώδη χείλη της. Δεν μπορείς να αντισταθείς. Σε προκαλεί. Είναι διαφορετική. Δεν την ενδιαφέρει τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνη. Είναι απλά ο εαυτός της. Όταν νιώθει αμήχανα...με τρελαίνει. Το γέλιο της. Μου χαμογελάει και γελάω χωρίς λόγο...τόσο βλάκας. Αλλά δεν θα νιώθει κάτι. Τσάμπα κόπος. Δεν θέλω όμως να την ακουμπάνε. Δεν θέλω να την πλησιάζει κανείς. Δεν θέλω να την κάνουν να κλαίει. Το χρώμα των ματιών της είναι τόσο υπέροχο. Είναι κρίμα να γίνονται κόκκινα από το κλάμα. Θα είμαι πάντα εκεί να μαζεύω τα κομμάτια της. Και ας ματώσουν τα χέρια μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο παρελθόν. Έπαιζα με συναισθήματα. Το ίδιο έκανα και με την Τζο. Ο Κάρτερ την ήθελε. Είχαμε βάλει στοίχημα. Την φίλησα..αυτή με ήθελε και εγώ την άφησα. Ήμουν τόσο μαλάκας. Και αυτή η πουτάνα του σχολείου. Αυτός ο εαυτός μου κρύβεται ακόμα μέσα μου. Πολύ βαθιά όμως. Η Μία με άλλαξε. Νιώθω διαφορετικά μαζί της... δεν μπορώ να παίξω μαζί της..μου είναι τόσο δύσκολο. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ αληθινά. Δεν έχω πει γλυκόλογα σε κορίτσι. Συχαίνομαι τα πολλά γλυκόλογα. Αρκετή ζάχαρη. Για εμένα τα λόγια δεν μετράνε. Άμα θέλω να αποδείξω κάτι..το κάνω με πράξεις. Το κινητό μου δονήθηκε και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Συνάντησε με στο πάρκο στις 9. Πρέπει να σου μιλήσω."

Ο αριθμός ήταν άγνωστος. Απορούσα ποιος είναι. Απάντησα με ένα "οκ"
Σιγά μην πήγαινα.

~~~~~~~~~~

Ο Καμ στο παρελθόν δεν ήταν και τόσο καλός:/
Ποιός έστειλε το μήνυμα;
Τι θα γίνει στο πάρκο;
Το μεγαλύτερο ερώτημα...τι θα γίνει με τον Καμ και με την Μία;