Best Mistake

Chapter 22

Η πόρτα ανοίγει ελάχιστα ίσα ίσα για να δω ποιος είναι.

"Μπορώ;"

"Φυσικά."

Το χαμόγελο του φωτηνό. Ήταν χαρούμενος. Βέβαια ήταν χλωμός. Είχε να κοιμηθεί βράδυα. Αυτός που θεωρούσα αναίσθητο, δεν κοιμόταν τα βράδυα. Ναί αυτός. Είχε να φάει μέρες. Τα μάτια του ήταν πρυσμένα με μαύρους κύκλους. Τα μαλλιά του ακατάστατα. Παρόλα αυτά τα μάτια του έλαμπαν από ευτυχία μόλις αντίκρισαν το πλατύ χαμόγελό μου. Κάθησε δίπλα μου και μου άγγιξε το χέρι χαϊδεύοντάς το. Το άγγιγμα του ήταν απαλό. Έσπασε την σιωπή.

"Πώς είσαι;"

"Καλύτερα. Πότε θα βγω από εδώ;"

"Οι γιατροί θέλουν να σε κρατήσουν μια βδομάδα ακόμα για να δουν αν είσαι εντάξει."

"Πφφ ελπίζω να περάσει γρήγορα η βδομάδα."

"Θα περάσει. Θα είμαστε εμείς εδώ."

"Έχεις πάει καθόλου σχολείο;"

"Όχι..."

"Καμ..έχεις φάει καθόλου..;"

"Πριν λίγες μέρες..έφαγα μόνο ένα πιάτο."

"Καμ..δεν έχεις κοιμηθεί καν. Είσαι τρελός;"

"Για'σενα ίσως..ναί."

"Καμ...τα έχεις χάσει τελείως. Πρέπει να φας...έχεις χάσει κιλιά, έχεις χλωμιάσει."

"Μια ανησυχούσα για εσένα. Πώς θες να φάω και να κοιμηθώ;"

"Καμ..."

Τα είχε χάσει τελείως. Δεν ήθελα να γίνει έτσι για εμένα. Ένιωθε άσχημα. Κοίταζε το πάτωμα. Του άγγιξα τα μάγουλα με τα δυο μου χέρια και του σήκωσα το κεφάλι για να με κοιτάξει κατάματα.

"Καμερον...δεν ήθελα να γίνεις έτσι εξαιτίας μου.."

"Μια δεν φταις εσύ. Εγώ φταίω που σε άφησα."

"Καμ μην σκέφτεσαι έτσι..."

Δεν είπε τίποτα. Απλώς με κοίταξε. Έπαιζε με τα δάχτυλά του. Ένιωθε πολύ άσχημα. Δεν έφταιγε εκείνος. Δεν το ήθελε. Αυτός που με χτύπησε ήταν μεθυσμένος. Δεν σκεφτόταν καθαρά. Δεν έπρεπε να οδηγήσει. Όμως σημασία έχει ότι είμαι καλά. Οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να με σώσουν. Είμαι μόνο 17. Έχω πολλά να περάσω ακόμα. Τον κοίταξα. Ήταν τόσο γλυκός. Οι γωνίες του προσώπου του ήταν τόσο ελκιστικές.

"Καμ.."

Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε. Του χαμογέλασα γλυκά. Το ίδιο και εκείνος. Υπέροχος όπως πάντα. Φοβάμαι κάθε φορά να παραδεχτώ ότι είμαι ερωτευμένη. Όσο δεν το παραδεχόμαστε τόσο πιο πολύ έχεις μπλέξει με κάποιον. Έχεις μπλέξει τόσο άσχημα και δεν το έχεις καταλάβει εσύ ο ίδιος. Σου έχει συμβεί ποτέ αυτό; Δεν ήθελα να ανήκω σε κανέναν. Όλοι τους είναι ίδιοι. Ζητάνε τα γνωστά. Ψάχνουν την διαφορετική ενώ λένε σε όλες τα ίδια. Έχει καταντήσει βαρετό όλο αυτό. Έτσι και αλλιώς στις αίθουσες της πλήξης η ζωή κάνει κοπάνα. Ο Καμ με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Λοιπόν..σε αφήσω μόνη σου να κοιμηθείς. Φαίνεσαι κουρασμένη. Θα σε δω αργότερα."

Είπε και χαμογέλασε γλυκά. Του ανταπέδωσα και έκλεισα τα μάτια μου.

~~~~~~~~~~~

Επιτέλους φεύγω από αυτό το μέρος. Ένιωθα τόσο κλεισμένη. Ένιωθα τον Καμ να με κοιτάζει καθώς περπάταγε δίπλα μου. Πήγα στον γιατρό. Ήθελα να τον ρωτήσω κάτι. Μετά από μερικά λεπτά τον εντόπισα. Τον πλησίασα.

"Γειά σας!"

"Γειά σου μικρή! Φεύγεις βλέπω ε;"

"Ναι..θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι."

"Φυσικά ό,τι θες."

"Από τι ακριβώς χτύπησα."

"Σχετικά με αυτό..ελάτε λίγο μαζί μου."

Πήγαμε στο γραφείο του. Είχα άγχος. Κάθησε στη θέση του και έψαξε τα συρτάρια. Βρίκε έναν φάκελο. Αμέσως τον άνοιξε.

"Ο φίλος σου είπε ότι ένα αμάξι σε χτύπησε. Ο τύπος ο οποίος το οδηγούσε θεωρούταν μεθυσμένος. "

"Ναί.." είπε ο Καμ

"Οι αστυνομικοί του έκαναν αλκοοτεστ. Έδειχνε ότι ήταν φυσιολογικό το όριο του."

Τα έχασα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Τα πόδια μου έτρεμαν. Δεν καταλαβαίνω.

"Τι-τι εννοείτε;"

Με κοίταξε στα μάτια. Η αλήθεια και η ειλικρίνια κυριαρχούσε στο βλέμμα του.

"Εννοώ ότι δεν ήταν ατύχημα. Ήταν ένας σκοπός. Ήταν σκοπός του να σας βλάψει."

~~~~~~~~~

Τατααααααααν
Κορίτσια συγνώμη που αργώ πολύ μα ανεβάζω παρτ.
Αλλά έχω πολύ φορτωμένο πρόγραμμα τις τελευταίες μέρες.
Έχουν πέσει πολλά διαγωνίσματα.
Ελπίζω να σας άρεσε το παρτ♡

Vote☆💘

Σας λατρεύω💞♡