Best Mistake

Chapter 12

Mia's Pov

Βαριόμουν πολύ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Η μοναξιά μου την σπάει. Δεν κάνεις τίποτα. Το να είσαι μόνος σου σε ένα δωμάτιο κλεισμένος δεν είναι και ότι καλύτερο. Είναι σαν βασανιστήριο. Μία φυλακή. Αναμνήσεις σου έρχονται και πονάς. Σου ανοίγουν τις πληγές ξανά και ξανά. Αρνητικές σκέψεις. Φόβοι σου έρχονται. Μπερδεύεσαι. Δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Φοβάσαι. Νιώθεις αδύναμος. Αλλά δεν είσαι. Είσαι δυνατός. Δυνατός είναι αυτός που ανέχεται τον πόνο. Τον έχει συνηθίσει. Αντέχει τους άλλους. Τα αντέχει όλα. Μπορεί να είσαι ένας από τους πιο πληγωμένους ανθρώπους και φίλε...χαμογελάς ακόμα! Γιατί κάποιοι στο δίνουν...ξέρουν ότι το αξίζεις. Σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα. Σου μαθαίνουν να πετάς με κομμένα φτερά. Σου μαζεύουν τα κομμάτια σου. Από τις σκέψεις με έβγαλε το κινητό μου το οποίο δονίστηκε.

"Συνάντησε με στο πάρκο στις 9."

Το μήνυμα μου θύμησε τον άγνωστο. Και αν είναι αυτός; Μόνο που δεν είναι όνειρο. Δεν απάντησα. Θα πάω όμως. Πήγα να φάω με τους γονείς μου. Η ώρα πήγε 4. Έπεσα για ύπνο.

~~~~~~~~

Ξύπνησα. Δεν ήθελα να σηκωθώ. Είδα την ώρα. 7:30. Σηκώθηκα με το ζόρι και πήγα να κάνω μπάνιο. Αφού τελείωσα πήγα στην ντουλάπα και διάλεξα ρούχα. Ένα ψηλόμεσο τζιν με πολλά σκησίματα, μία μαύρη μπλούζα που φαινόταν λίγο η κοιλιά και τα σταν σμιθ. Έφτιαξα τα μαλλιά μου, έβαλα μάσκαρα και έφυγα από το σπίτι λέγοντας στην μαμά μου ότι πάω μια μικρή βόλτα. Η ώρα ήταν 9 και 10. Οοο άργησα. Άρχισα να τρέχω και έφτασα στο πάρκο μέσα σε πέντε λεπτά.

Cameron's Pov

Ήμουν στο πάρκο στις 9. Στο βάθως είδα μια κοπέλα. Η Τζο; Τη δουλειά έχει αυτή εδώ;

"Κάμερον! Χαίρομαι που ήρθες"

"Τζο τι θες;"

"Να σου μιλήσω."

"Για ποιο πράγμα;"

"Κοίτα μετά από το φιλί.. σε ήθελα και ακόμα σε θέλω."

"Τζο...ειλικρινά. Δεν με νοιάζει."

"Οοο έλα Καμ αφού ξέρω ότι το θες και εσύ."

Ένα διαβολικό χαμόγελο εμφανήστικε στα χείλη της και χωρίς να το καταλάβω με άρπαξε και με φίλησε.

"Καμ;"

Άκουσα μία γυναικία φωνή. Απομάκρυνα την Τζο και γύρισα να δω ποια ήταν. Δεν το πιστεύω...η Μία. Έτρεξα προς το μέρος της αλλά αυτή απομακρυνόταν και φαινόταν λαχανιασμένη.

"Μία περίμενε."

"Τι θες Κάμερον;" με κοίταξε αγριεμένη.

"Να σου εξηγήσω."

"Δεν είμαι ηλίθια. Ξέρω τι συμβαίνει."

"Όχι δεν ξέρεις!" την έπιασα από τον καρπό του χεριού της για να μην φύγει.

"Άσε με!" όχι...

"Όχι μέχρι να με ακούσεις!"

"Δεν έχω να ακούσω τίποτα από εσένα Ντάλλας!" μου φώναξε.

"Δεν σε αντέχω!"

"Εμένα δεν αντέχεις;"

"Ναί! Εξάλλου τι να σου εξηγήσω; Δεν σου ανήκω." "ψεύτη" είπε η συνήδησή μου. Οοοοοχου σκάσε και εσύ! Δεν της ανήκω! Δεν μου είναι τίποτα!

"Έχεις δίκιο. Μπορείς να με αφήσεις επιτέλους;!" Είχε βουρκώσει...δεν το πιστεύω.. τι έκανα;

"Όχι.." της είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

"Είσαι λάθος...το μεγαλύτερο λάθος!" το να είσαι μακρυά μου είναι λάθος...

"Μία..."

"Δεν σου είμαι τίποτα. Δεν μου είσαι τίποτα. Φύγε μακρυά μου!" τράβηξε το χέρι της και έφυγε μακρυά μου. Από τα μάτια μου κύλησαν δάκρυα και τα σκούπισα απευθίας. Όχι...δεν θα κάτσω να σκάσω για μια κοπέλα. Έρχονται πάντα καλύτερες. Ποιον κοροϊδεύω είναι η καλύτερη..

Mia's Pov

Έφυγα τρέχοντας και πήγα σπίτι. Τα πάντα γύρω μου είχαν θολώσει. Έφτασα σπίτι άνοιξα την πόρτα και τρέχοντας πήγα πάνω στο δωμάτιό μου. Έκλαιγα με ληγμούς πάνω στο κρεβάτι μου. Δεν πιστεύω ότι μου είπε αυτά τα λόγια. Με πλήγωσε τόσο πολύ. Δεν περίμενα να βγουν τέτοια λόγια από το στόμα του.

"Δεν μου ανήκεις."

Τον μισώ. Νόμιζα πως ενδιαφερόταν για εμένα αλλά έκανα λάθος. Νόμιζα πως ήταν διαφορετικός...πως δεν ήταν σαν τους άλλους. Αλλά είναι. Δεν θέλω να τον αντικρίσω. Η φάση είναι ότι μένει δίπλα μου. Κοίταξα από το παράθυρο. Είδα τον Κάμερον να με κοιτάζει και έκλεισα την κουρτίνα. Πήρα τηλέφωνο την Στεφ. Έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον. Ωχ..ξέχασα την συνάντηση με τα παιδιά. Ρώτησα την Στεφ και μου είπε ότι ακυρώθηκε και μεταφέρθηκε για την Τρίτη. Έκλεισα την κλίση με την Στεφ και μου ήρθε μήνυμα.

"Άνοιξε την κουρτίνα..."

Ήταν από τον Κάμερον. Του απάντησα με ένα όχι. Δεν θέλω να τον δω.

"Όπως θες."

Απάντησε... δεν είχα όρεξη να μιλήσω. Απλά ξάπλωσα και περίμενα να με πάρει ο ύπνος. Δεν με έπερνε...είχε πάει 2:00. Αϋπνία είναι σαν να σου λέει ο εαυτός σου "και τώρα οι δυο μας.".

~~~~~~~~~~~

Τι γύρευε εκεί η Τζο;
Τι θα κάνει η Μία με τον Κάμερον;
Θα μάθουμε στο επόμενο κεφάλαιο :*
Ευχαριστώ για τα votes☆
Σας λατρεύω ♡