Door het vuur

H3.

Wolfs

Het zat me niet lekker. Haar gezichtsuitdrukkingen en hoe ze heel de avond al mijn blikken ontweek. Het zat me niet lekker hoe ze er mee omging. Hoe makkelijk ze er over deed en hoe ze het hele gebeuren gewoon onderdrukte alsof er helemaal niets gebeurd was.
Nu liep Eva wel vaker voor haar gevoelens weg. Ik had deze reactie eigenlijk wel kunnen verwachten. Ze heeft haar mond voorbij gepraat. Toen ik haar de code gaf had ik niet werkelijk door wat de betekenis er van was. Voor mij waren het gewoon willikeurige woorden in een zin geplaatst. Gewoon een code. De code die Eva razendsnel in moest typen.
In het begin begreep ik ook niet waarom ze niet naar me luisterde. Ze huilde en vroeg me naar de code die ik haar zojuist gegeven had. Waarom typte ze die gewoon niet in. Later pas begreep ik waarom. Ze zei dat ze ook van mij hield.
Ze dacht dat ik gefaald had. Dat ik de code niet gevonden had en op het aller laatste moment wilde bekennen dat ik van haar hield.
Ze zei het terug, 'Ik hou ook van jou' en zei daardoor te veel. Ik mocht dit niet weten. Het was een van haar diepste geheimen. Die ik stiekem eigenlijk wel wist. Nu ik het zeker weet zal alles gaan veranderen. We kunnen er niet langer meer om heen, of er voor weg lopen. Dat realiseerd Eva zich zelf ook. Ze heeft te veel gezegd en schaamt zich nu voor haar woorden. Dat kon ik zien.
Ik slikte, tuurde in het donker naar de vrouw voor me en wreef met mijn hand over haar scheenbeen. 'Als er iets is kom je dan naar me toe?' Eva knikte. Overtuigd was ik niet. Ik stond op, liep naar de zijkant van het bed en ging op de rand zitten. 'Ook echt komen dan hé.' Ze glimlachte flauw en liet haar blik vallen. In het weinig licht dacht ik te zien dat ze gehuild had. Haar wangen waren donkerder geleurd dan de andere delen van haar gezicht en haar ogen leken vochtig.
Op dat moment kon het me allemaal even niet meer schelen. Ik boog naar haar toe, sloeg mijn armen om haar heen en drukte haar dicht tegen me aan. Ik wilde haar aanraken. Ik wilde haar lichaam tegen dat van mij voelen. Het gaf me enigszins steun. Het deed me goed om haar weer in mijn armen te hebben. Ik was zo bang vandaag. Het mocht niet waar zijn dat ik haar zou verliezen. Die klootzak, Fonteijn had verdomme gelijk. Ik geef veel om haar. Zo veel, té veel. Ik hou van haar zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb.

Na een tijdje zo gezeten te hebben. Met mijn armen stevig om haar heen, mijn hoofd in haar haar verborgen en haar gezicht op mijn borst, wilde ik haar weer los laten. Haar armen lagen al die tijd bewegingsloos op het matras naast haar. Haar lichaam dat ik zo stevig vast hield, was slap en zwaar. Net alsof ik een zak zand in mijn handen hield. Ze vond het wel best. Als dat niet zo was had ze mij zeker van zich afgeduwd. Maar fijn vond ze het ook niet. Ze liet het gebeuren, wachtte tot ik klaar zou zijn en haar weer los zou laten. Of dat dacht ik tenminste, want net toen ik haar los wilde laten klemde ze zich stevig aan mij vast. Pas toen merkte ik dat mijn overhemd aan mijn borst plakte. Ze had gehuild. En snik ontsnapte er uit haar mond en troostend gaf ik een kus op haar kruin. Eva's schouders schokte en stilletjes huilde ze in mijn armen uit. Ik wist niets te zeggen en zei daarom maar niets. Woorden waren nu niet nodig. Ze had meer aan de armen om haar heen.

Na een poosje liet ze me los en liet zich terug op het matras vallen. Het was genoeg. Ze had zich lang genoeg kwetsbaar open gesteld. Ik trok de deken over haar heen en liet mijn hand door haar haren gaan. 'Als er wat is kom dan naar me toe.' Herhaalde ik mijn eerder gezegde woorden. Eva knikte deze keer met meer overtuiging en verborg haar gezicht in de deken. 'Slaaplekker.' Wenste ik haar toe en stond op.

Vloekend sloeg ik de wekker uit en kwam zuchtend overeind. Ik had de wekker al twee keer eerder uitgezet, maar moest er nu toch echt uit komen. Ik sloeg mijn benen over de rand van het bed, rekte me uit en wreef in mijn gezicht. Ik had slecht geslapen, Lag zeker het grootste gedeelte van de nacht wakker en had de rode cijfers van mijn wekkerradio voorbij zien springen. 23:05, 00:55, 01.35, 3:55. Ik had de hoop om nog iets van slaap te kunnen vatten deze nacht al opgegeven, toen ik uiteindelijk gelukkig toch in slaap gevallen was.
Fris geschoren en gewassen kwam ik de keuken in. De geur van verse koffie kwam me tegemoet. Ik nam een slok van de klaargezette koffie en spoelde de vieze ochtend smaak in mijn mond weg. Aah, de koffie was veel beter dan gister. Dacht ik in mezelf en ging aan de keuken tafel zitten. 'Goedemorgen.' Kwam Eva de trap af en ging tegenover me zitten. 'morge.' Momplde ik terug en keek naar de bezweette vrouw voor me. Aan haar kleding was te zien dat ze net gerend had. Haar ochtend rondje, wist ik.
'Ik snap echt niet dat je daar 's ochtends energie voor heb.' Mompelde ik en onderdrukte een opkomende gaap. Ik zou er 's middags al niet eens energie voor hebben. Laat staan de ochtend.
Eva haalde haar schouders op. En nam een slok van haar flesje water. Door heel dat gedoe van gister hoefde we vandaag pas een uur later op het werk te zijn. Ik bleef graag wat langer in bed liggen, maar Eva vond dat altijd zonde. Dat uurtje extra zou haar ritme in de war schoppen. Had ze me wel eens verteld. Liever begon ze gewoon de normale tijd en was dan een uurtje eerder in de middag vrij. Mij maakte het niet echt uit. Ik hield van een vrije middag maar net zo goed van uitslapen.

'Heb je nog een beetje geslapen?' tot mijn verbazing knikte ze. Iets wat ik eigenlijk niet gedacht had. Tenzij ze loog, om van het onderwerp af te stappen. Dat kan ook nog. 'Oh, das mooi.' Ze knikte. 'Ik heb amper geslapen.' Zei ik eerlijk. Waarom ik dat precies zei wist ik niet, maar het trok wel Eva's aandacht. Ze liet haar flesje zakken en keek me aan. Ik ontweek haar blik en nam om de tijd te rekken, een hap van mijn broodje. Denkend aan wat ik zou zeggen kauwde ik op het eten in mijn mond.
'De beelden blijven voor mijn ogen flitsen. Jou opgesloten in die auto, en ik in de vrijheid daarbuiten. Dat veel te koele gezicht van Fonteijn, het glas wat hij leegdronk en het sterven wat daarna volgde. Ik denk er continu aan.' Verklaarde ik slechts de helft van mijn gepieker toen mijn mond leeg was. Eva draaide de dop op het flesje, terwijl ondertussen mijn gedachten door raasden. Het eindeloos staren naar de dichte deur, wachtend op Eva, op de trap in de hal. Haar binnenkomst. Haar vragende en niet begrijpen de blikken. Haar verlegenheid, onzekerheid, schaamte en verontschuldigende gezichtsuitdrukking. Het stond allemaal op mijn netvlies gebrand en achtervolgden me heel de avond.ik kon nergens anders aan denken. Alleen aan Eva.
'Vervelend om dat te horen. Maar het komt wel weer goed. En maak je nou geen zorgen om mij.' Zei Eva, stond op en gaf een klopje op mijn schouder. Ik glimlachte flauw.
Terwijl Eva de ontbijtspullen opruimde at ik de rest van mijn broodje op. Ze veegde de kruimels op haar bordje en ruimde het beleg wat ik niet meer zou gebruiken, op. Ik pakte haar arm beet toen ze terug uit de keuken kwam lopen en verbaasd bleef ze staan. Ik keek op. Eva keek me vragend aan. Waarom ik het deed wist ik niet. Ik wilde iets zeggen, maar wat ik wou zeggen was ik al weer vergeten. De woorden waren door mijn gedachten gevlogen en net zo snel ook weer voorbij gevlogen. Ik wist niet wat ik wilde zeggen. Eva stond te wachten op woorden die niet meer zouden komen. Mijn hand omvormde nog steeds haar onderarm en wachtend keek ze me aan. 'Dat van gister...' begon ik stamelend. Eva trok haar arm los en schudde haar hoofd. 'Ik wil het er niet meer over hebben. Kom je zo ik wil niet weer te laat komen.' praatte ze zichzelf uit het onderwerp en liep de keuken uit.