Door het vuur

H36.

Eva

'Dit.' Zette Caspers zijn vinger op een bewijszak. 'Zijn de sleutels van zijn motor. Die is voor jou ergens neergezet. En weet je waar we hem gevonden hebben?' Ik bleef stil. Het drielandenpunt volgens de brief. Dit wisten ze zelf ook wel. 'Op het drielandenpunt.' Gaf hij uiteindelijk zoals verwacht, zelf antwoord op zijn vraag. 'De sleutels hingen aan dit prikbord.' Schoof hij vervolgens een foto van de vindplek naar me toe. Ik herkende het prikbord in de keuken. De sleutels hingen aan een klein haakje met een geel gekleurd briefje er boven. Motor sleutels, stond er op. Overbodig vond ik. Ik wist hoe zijn sleutels eruitzagen. 'Jij kent de sleutels he?' Maakt hij op van mijn blik. Ik knikte emotieloos. 'Weet jij dan waar deze sleutel van is?' Hield hij een klein sleuteltje aan de sleutelbos voor zich uitgestoken. Wederom knikte ik. 'Die is van zijn wapenkluis. Ik neem aan dat jullie die al opengebroken hebben.' De gezichtsuitdrukking die rond zijn gezicht verscheen vertelde mij van niet. Ik glimlachte flauw. Ik betwijfelde het of ze überhaupt wel wisten waar hij stond.
Na de precieze plek duidelijk omschreven en de sleutel aan een agent overhandigd te hebben, trok Meneer Caspers de bak met bewijs naar zich toe. Hij rommelde door de bak en liet verschillende zakjes bewijs en foto's door zijn handen gaan. Ik kon niet zien wat hij precies had, maar blijkbaar was het aardig wat en dat zat me niet lekker.

'Een kaart.' Werd een stuk opgevouwen papier naar me toe geschoven. Ik liet mijn blik zakken en liet mijn ogen over het stuk papier glijden. Het was een kaart van Duitsland waarop delen van zuid Limburg en België te zien waren. De grenslijnen waren extra dik overgetekend en op plek waar ze kruisten stond met pen drielandenpunt extra dik geschreven. Vanaf daar was een route uitgetekend die naar Düsseldorf Airport leidde. Een route die ik nooit heb kunnen volgen voor een vliegtuig dat ik nooit heb kunnen halen. Het was niet eerlijk. Ik heb niet eens de kans gekregen.
Boos keek ik op. 'Wat.' Bromde hij en stak vervolgens het bijbehorende vliegticket in de lucht. 'Ik kan het niet mooier maken dan het is. Het is zuur ik weet het. Hier is trouwens dat vliegticket waarmee je zou vliegen. Het was zelfs al voor je ingecheckt. Brazilië, hebben jullie dat soms samen uitgekozen?' Ik zweeg. Ik wist er geen juist antwoord op te bedenken en hield maar wijselijk mijn mond. Ik werd toch niet geloofd. 'Slim ook.' Ging Meneer Caspers er verder op in om ook maar iets los te peuteren. 'Het is een mooi land, het heeft geen uitwisselingsverdrag met Nederland en het is ook nog makkelijk om onder te duiken. Het was goed geregeld. Alleen is het wel vervelend dat hij nu daar op jou staat te wachten, terwijl jij nog steeds hier in Nederland zit. ' Ik zakte wat onderuit in mijn stoel en zuchtte diep.
'Hoe vaak moet ik het nog zeggen dat ik niets van die vluchtroute af wist, en dat ik NIET medeplichtig ben?' 'Tot het tegendeel bewezen is.' Zette hij zijn handen op tafel en keek me met samengeknepen ogen aan. Er moest en zou iemand voor dit incident opdraaien. Dat had ik inmiddels wel door. En ergens begreep ik het ook wel. Hoe kon een politieagent zomaar een gevangene uit de gevangenis bevrijden en vervolgens ook nog op vrije voeten is ook. Als de pers dit zou horen, dan zaten ze er meteen op. Iemand moet hiervoor opgepakt en veroordeeld woorden. En die iemand zou ik zijn.

Zuchtend zakte mevrouw Hoogewind in haar stoel onderuit en vouwde Caspers zijn handen samen op tafel. 'luister. Maak het jezelf gewoon makkelijk en geef het toe. Je kunt hier niet meer onderuit.' Ik voelde de woede in me op komen. Het frustreerde me. Het vrat me vanbinnen op. Ik ben onschuldig, heb niks met Fleur 's ontsnapping te maken en ze moeten ophouden met dit te vragen.
Hevig schudde ik mijn hoofd. Mijn benen zwiepte ik van elkaar en zette ze stampend op de vloer. Ik boog lichaam voorover en keek de twee rechercheurs voor me, één voor één recht en kwaad in hun ogen aan. 'Ik ontken dit. Ik heb hier niets mee te maken. Ik was heel de dag in Amsterdam. De heer Bols kan dit bevestigen. Als ik werkelijk, volgens jullie, van dit plan afwist, waarom was ik er dan niet gewoon tussen uit geglipt? Waarom bleef ik zo lang in dat safe house? Waarom zorgde ik dan niet dat ik bereikbaar was? Kom op zeg. Ik ken de politie en alle technieken. Ik weet wat ik doe.' Het was waar. Als ik dit plan uitgestippeld zou hebben, zou alles extra goed geregeld zijn. Dit plan van Wolfs had te veel gaten en liet naast dat, een heleboel bewijs na. Ik zit hier nu wel door hem. Als hij niet zulke grote fouten had gemaakt zat ik nu misschien wel in Brazilië. Misschien. Want ik twijfelde er nog altijd aan of ik wel echt gegaan zou zijn. Om eerlijk te zijn ben ik ontzettend boos en teleurgesteld in hem. Hoe heeft hij dit in hemelsnaam kunnen doen en mij alleen in deze bende achter kunnen laten. Wat dacht hij eigenlijk wel niet, dat ik hem zomaar zou vergeven, dat ik achter zijn keuze zou staan en hem steunen. Zou hij dat echt van mij verwachten? Ik weet het niet, en ik kan het hem nu ook moeilijk vragen ook.