Door het vuur

H16.

Wolfs

Ik had mijn benen op de stoel gelegd en zat met mijn neus in boek aan de tafel. Eva zat aan de andere kant van de kamer op de bank. Haar aandacht had ze bij de laptop die op schoot stond. Af en toe gluurde ik over de rand van mijn boek. Dan keek ik toe hoe ze aandachtig het beeldscherm bestudeerde, of hoe ze een slok van haar thee nam en een nootje uit het schaaltje naast haar pikte.

'De vertaling is binnen.' Keek ze op en ving mijn blik. Geen idee hoe lang ik al naar haar keek. Kijken was het al niet meer. Noem het gerust maar staren, zo lang was het inmiddels al. Een zacht roze blos verspreide over haar wangen. Verlegen liet ze haar blik vallen en richtte haar aandacht weer op haar beeldscherm. 'Ze had een afspraak.' mompelde ze meer in haar zelf dan tegen mij. 'Wat voor?' Niet wetend haalde Eva haar schouders op. 'Dat staat er niet bij. Alleen Coffeeshop, 23:15, Haarsma.' 'Haarsma?' legde ik mijn boek weg en stond op van tafel. Eva knikte enkel, haar ogen strak op het beeldscherm gericht. Ik liep naar de bank toe en nam naast haar plaats. Eva draaide de laptop meer mijn kant op en liet me de vertaling van het notitieboekje zien. 'Haarsma, die heb ik in Amsterdam nog op het bureau gehad. Zit ie nu hier.' Mompelde ik in mezelf. 'blijkbaar.' Haalde Eva haar schouders op en opende het burgerregister. Ze typte de naam in en kreeg gelijk resultaat. 'Zo dat die nog buiten rond loopt.' Was haar eerste reactie bij het zien van de eindeloze lijst van strafbare feiten. In zijn jaren heeft hij zeker niet stil gezeten. Van verdenking op heling en diefstal tot dealing en joyriding. Zo te zien was hij op elk gebied thuis.
'Die Haarsma,' mompelde ik. 'Zit die niet altijd in coffeeshop Tuintje?' 'Zou best kunnen.' Haalde Eva haar schouders op. 'Het logo op het zakje wiet dat gevonden is, is van die zaak.' 'Dan zullen we morgen maar eens langsgaan.' Wist Eva al waar ik heen wilde. Ik knikte en Eva haalde het bestand met de vertaling te voorschijn. Ze parkeerde de laptop bij mij op schoot en kroop tegen dicht tegen me aan. Ik glimlachte terwijl ik genietend mijn armen om haar heen sloeg en kus op haar hoofd drukte. We hadden een relatie. Het was officieel en eindelijk kon dit.

Met grote passen volgde ik Eva die stevig voor me uit beende. Haar staart zwiepte op haar rug en het geluid van haar hakken kaatste op van de stoeptegels. Bij de coffeeshop aangekomen hield ze haar pas en trok de grote zware deur open. Ik volgde haar naar binnen en kreeg een sterke walm als een klap in mijn gezicht. Ik blies de laatste teug verse buitenlucht naar buiten en liet mijn longen vullen met een de muffe lucht van koffie, sigarettendamp en wiet. Ik zuchtte diep bij het benauwde klimaat hierbinnen. Eva schonk me een steljenietaan blik, waarna ze met een getrokken politie ID op één van de tafeltjes afliep. 'Eva van Dongen, Floris Wolfs recherche Maastricht.' Zei ze, zwaaide het politie ID voor zijn hoofd en borg het op. 'We willen je wat vragen stellen.' keek ze neer op de jongen die niks van ons aantrok en op zijn gemakje zijn jointjes draaide.
'Youri?' Vroeg ze om zijn aandacht. De jongen zei nog steeds niet. Keek niet op of om en zat ons gewoon straalweg te negeren. 'Youri Haarsma?' Herhaalde Eva zichzelf met geheven stem op een dwingende toon. Ik kon de irritatie in mijn partner voelen borrelen. Hij haalde het bloed onder haar nagels vandaan en niet alleen bij haar. Ik zette mijn handen met een klap op tafel en tok het dienblad met zijn zooi onder zijn neus vandaan. 'Wat moet je nou man?' Keek hij eindelijk en geïrriteerd op. 'Ow je hebt dus wel oren.' Mompelde Eva cynisch. 'Waar was je afgelopen dinsdag nacht?' 'Weet ik veel man, laat me met rust.' Griste hij het blad terug en begon onbeholpen aan het draaien van zijn joints. 'Is er iemand die wel weet waar je zat?' De jongen haalde nonchalant zijn schouders op. 'Kan iemand dat voor je bevestigen?' Geen reactie. 'Ken jij Freja Sørendsen' Struikelde Eva over de Scandinavische naam. Ik onderdrukte en glimlach en verborg deze onder een strenge blik naar de jongen gericht die geconcentreerd zijn ding aan het doen was. Weer zweeg hij en dat werkte behoorlijk op Eva's zenuwen.
'He!' Zette ik weer boos mijn handen op tafel, trok wederom het dienblad weer onder zijn neus vandaan en zette het buiten zijn bereik, op een andere tafel. 'Gast!' Hield hij boos zijn hand omhoog. 'Jongen.' Trok ik niks van zijn toon aan, en klapte hem, enigszins ietsje te hard voor een vriendschappelijk klopje op zijn rug.
'Er praat iemand tegen je. Wees eens beleefd, antwoord gewoon de vragen en kijk mijn collega aan als ze tegen je praat. Wil je.' klapte ik hem nogmaals op de rug en sloot me naast Eva aan. De jongen sloeg overdreven zijn armen over elkaar en zakte nonchalant in zijn stoel onderuit. Een houding die één en al irritatie en tegenzin uitstraalde. 'Wat.' Blafte hij dan ook naar buiten. Fijntjes keek ik hem aan. 'Waar was jij afgelopen dinsdag avond?' 'Hier. Nou goed.' 'Hoelang?' 'Tot twaalf. De zaak ging dicht en ik ging naar huis.' 'Wat deed je thuis?' 'Slapen.' Rolde de jongen met zijn ogen. 'En is er iemand die dat kan bevestigen?' 'Weet ik veel, mijn bed.' Snoof de jongen. Eva knikte en wisselde een korte blik met mij. Ik liep naar de andere kant van de tafel waar ik schuin tegen over hem, tegen aan leunde. Zijn donker bruine ogen volgde mijn handelingen maar bleven mij koel aan kijken. Ervaring waarschijnlijk. Wij waren heus niet het eerste recherche duo dat voor zijn neus stond.

'Hoe ken jij Freja?' herhaalde ik de eerder gestelde vraag. 'Geen idee. Ken haar niet.' Mompelde hij kort, mij recht in de ogen aan kijken. 'Ow.' humde ik. 'Ow?' Vroeg hij.' Zij kent jou namelijk wel.' lichte ik toe. 'Ow.' Humde hij weer. 'En je hebt geen idee hoe ze jou kent?' Youri schudde schouder van ophalend nee. 'Nee, echt niet?' vroeg ik weer en wisselde een korte blik met Eva. 'Nee dat zeg ik toch.' zuchtte de jongen geïrriteerd. Eva trok haar wenkbrauwen op en sloeg, om zichzelf een houding te geven, haar armen over elkaar. 'Waarom komen we dan jouw naam tegen tussen haar spullen.' Zijn naam was meerdere keren in het boekje verschenen. Alleen de werkelijke reden of een verklaring miste.
'Weet ik veel, moet je aan haar vragen.' Bromde hij. 'Ze is dood.' Zei ik koeltjes. 'Ow.' Humde hij emotieloos en maakte zijn ogen los uit de mijne.
Ik liet een stilte vallen en liet de informatie op hem inwerken. De jongen voor ons keek naar de groeven in het tafelblad. De uitdrukking rond zijn gezicht was ontspannen en relaxt. Zijn houding duidde er op dat het hem niet veel deed. Rustig gezegd niets.
'Was dat alles?' Keek hij vragend op. 'Ja, voor nu was dat alles.' Pakte ik zijn dienblad met zijn wied van de andere tafel en kwakte de troep voor hem neer. 'We komen nog wel een andere keer langs.' Draaide ik hem de rug toe en voelde Eva's ogen op mijn rug branden.

'Koffie?' keek ze me aan terwijl we naar de bar liepen. Ik schudde mijn hoofd. 'Liever niet. Ik wilde hier zo graag mogelijk weg.' mompelde ik zo zacht mogelijk. Eva grinnikte. Bij de bar ondervroegen we de barman en het andere personeel in de zaak. In tegenstelling tot Youri leken zij Freja wel te kennen. Het viel hun dan ook op, een prachtige blonde buitenlandse vrouw. Een klant die ze zeker niet zouden vergeten, hadden ze dan ook nadrukkelijk gezegd. Ze konden ons vertellen dat ze hier vaak, maar onregelmatig kwam. Soms kon ze maanden lang wegblijven en ineens weer een paar nachten aaneen aan de bar zitten. Zo zat ze de avond van haar dood hier nog met een man te praten. Wie die man was wisten de werknemers niet. Ze hadden hem nog nooit eerder gezien en hadden geen idee waar hij vandaan kwam.

Na nog wat rond gevraagd te hebben stapte we een klein uurtje later de frisse buitenlucht in. Ik trok de rist van mijn jas dicht en schoof mijn handen door mijn haar. Diep haalde ik adem en liet de koude lucht mijn longen binnenstromen. De wietlucht en de warmte die binnen hing had me een sterke koppijn bezorgd. Ik zat té lang daarbinnen en smachtte naar frisse lucht. 'Gaat het?' vroeg Eva bezorgd. Ik haalde mijn handen van mijn voorhoofd en keek Eva glimlachend aan. 'Ja hoor, het gaat al weer.' Stelde ik haar gerust en glimlachte gemoedelijk. Eva glimlachte terug, sloeg kort haar arm om me heen en liet me net zo snel weer los. 'Kom. We moeten nog een hele spanende film gaan kijken.' Duide ze op de camerabeelden en trok me mee naar de auto. Ik grinnikte en keek vermakelijk naar mijn vriendin. Míjn vriendin. Zuchtte ik. Het was nog raar en onwennig maar dat maakte mij niet uit. Het was officieel, en dat deed er toe.