Door het vuur

H42.

Eva

Zacht geroezemoes en getik van toetsenborden vulde mijn oren. Ik ademde diep in en uit, rechtte mijn rug en liep zelfverzekerd de kantoortuin door. In mijn handen hield ik een dossier. In mijn broekzak zat de Usb-stick. Alle gevonden informatie had ik bij me. Klaar en gereed om af geven.
Ik had nog een tijdje over nagedacht. Gewoon om er zeker van te zijn dat ik de juiste keuze zou maken. Ik wilde niet dat ik later spijt zou krijgen. Ik moest de juiste keuze maken en zal daarvoor Wolfs moeten verraden. Dat was het beste.

Het gangpad dat tussen alle bureaus en tafels doorliep, eindigde bij de dichte deur van Mechels haar kantoortje. Ik klopte drie keer aan, zette een stap achteruit en wachtte op een reactie. Al gauw hoorde ik bevestigende ja en duwde de deur open. Mijn baas, mevrouw Mechels kreeg ik als eerste in het zicht. Ze zat op de bureaustoel achter haar bureau en keek me vragend aan.

'Ik heb nieuwe informatie wat betref Wolfs.' Liep ik naar binnen maar wist algauw niets meer te zeggen toen ik het inmiddels welbekende rijksrecherche koppel, in het kantoortje zag staan.
'Wat doen zij hier?' Vroeg ik verbaasd en liet mijn ogen over het tweetal glijden. De twee rechercheurs wisselde meerdere blikken met elkaar en met mijn baas, waarna Caspers zijn mond opendeed. 'De officier van justitie is vanochtend vroeg om het leven gekomen.' Onthuts keek ik hem aan, deed mijn mond open om iets te zeggen maar sloot hem even later weer toen ik er niets uit kreeg. 'De heer Bols was op weg naar het werk neergeschoten en overleed kort daarna in het ziekenhuis.' 'En de dader?' Bracht ik stamelend naar buiten. Aangedaan door het nieuws. Bols was dan wel een gluiperd maar dit had ik hem zeker niet toegewenst.
'Die hebben we met behulp van camera beelden opgepakt en zit nu vast op het bureau. Ze bekend verantwoordelijk te zijn voor de bedreigingen en aanslagen van de afgelopen maanden.' 'Ze?' Viel ik er verbaasd tussen en keek voor een verklaring naar mijn baas. Mechels knikte kort, vouwde haar handen op het bureau samen en keek me aan. Rouw speelde zijn rol. Ze was duidelijk meer aangedaan door dit nieuws dan ik was. Het zat haar hoog. Ik zag het.

'Zé is Mevrouw Bols.' Begon Mechels schor, Schraapte haar keel en ging verder. 'De OvJ en zijn vrouw lagen in een echtscheiding. Na een flinke ruzie over de voogdij, nam Marianne Bols haar kinderen mee de grens over naar een vakantiehuisje in Duitsland. Door en brand, na oorzaak van een gaslek, waren de kinderen om het leven gekomen. Marianne zag de heer Bols verantwoordelijk voor de dood van hun kinderen. De bedreigingen en zijn uiteindelijke dood waren een manier om hem... te straffen.' Koos ze haar laatste woorden zorgvuldig. Waarschijnlijk Marianne's woorden citerend. Ik slikte en keek de twee rechercheurs bedenkelijk aan. Helena Hoogewind staarde onafgebroken naar de vloer en Meneer Caspers keek bijtend op mijn lip naar buiten. Ze verzwegen nog iets. Iets werd mij niet verteld. Ik zuchtte. Ik hoopte niet dat alle rechercheurs van de rijksrecherche zo doorzichtig zijn. Vanaf het begin af aan was ik het niet met hun werkwijze eens geweest. Toen kon ik het nog wel hebben, maar nu werd het echt storend. 'Er is nog meer hé, is er niet?' Keek ik mijn baas aan. Ik zag haar slikken waarna ze kort knikte.

'Er is iets wat je moet weten over de avond van Fleur's ontsnapping.' Ik voelde mijn adem stokken in mijn keel en trok verstomd mijn wenkbrauwen op. 'Nadat ik je opgeroepen had waren er door de beveiliging twee lichamen in het appartement gevonden.' De badkamer. Schoot er gelijk door mijn hoofd. Alleen in die ruimte brandde licht. De rest was donker en verlaten.
Ik rilde bij de herinnering aan die avond. Ik wist dat iets niet haaks was. Er hing een akelige sfeer in de lucht en een ijzige stilte. Iets klopte er niet, en onbewust had ik toen al z'n vaag vermoeden wat. '
Waarom is dit mij nooit verteld.' Viel ik er ontzet tussen. Had ik hier niet gewoon recht op om het te weten? 'Er is jouw niets verteld omdat het geclassificeerde informatie was. Jij had het recht niet om het te weten en bovendien was daar geen reden toe.' Ik lachte sarcastisch en rolde met mijn ogen. Ik vond dit helemaal nergens op slaan. Geen reden toe, ammehoela. 'Ik had daar zelf kunnen liggen, maar dat was blijkbaar geen reden om het me te vertellen.' Vroeg ik beduusd. 'Het is zoals het gelopen is. Er zijn fouten gemaakt. Dat weten we. Alleen kunnen we het nu niet meer terug draaien...' 'Hoe kan het eigenlijk dat de officier van justitie zomaar dood geschoten is?' Onderbrak ik mijn baas. 'Had de heer Bols geen extra bescherming meer?' Keek ik alle drie één voor één aan. Ongemakkelijk wankelde het paar heen en weer en probeerde mijn blik te ontwijken. 'De bedreigingen waren al een tijdje gestopt en daarnaast was er geen aanleiding meer om hem extra te beveiligen.' Stamelde Horstman. Ik verstikte me en rolde wederom met mijn ogen. Me niks aantrekkend van mijn baas die me storend aan keek. 'Zeker omdat Jullie hoofdverdachte en vast ook enige verdachte in Brazilië zit, niet?' 'De heer Wolfs had een ijzersterk motief en daarnaast werkte dat gedoe wel verdacht goed in zijn voordeel.' Ging meneer Caspers er tegen in. Duidelijk niet gediend van mijn toon maar dat maakte mij niet uit. Ik ging er gewoon weer twee keer zo hard tegen in. Hij had ongelijk en ik vond dat hij dat moest weten ook.
'Die aanslag werkte helemaal niet in zijn voordeel. Sterker nog, het werkte hem juist tegen. Het was de bedoeling geweest dat ik die avond na het werk, thuis zou komen en hem achterna zou gaan. Alleen had die aanslag heel het plan door de war geschopt. Wolfs was dagen met zijn plan bezig geweest. Dat het op dezelfde dag viel was slechts toevallig een onhandige samenloop van omstandigheden.' Ging ik er weer met geheven stem tegen in. Ik kon het gewoon niet hebben dat ze zo slordig te werk waren gegaan. Door die tunnelvisie van hen is uiteindelijk wel de Ovj om het leven gekomen. Iets wat mogelijk voorkomen had kunnen worden. Als Wolfs en ik die zaak hadden, dan hadden we hem heel anders aangepakt. Dan hadden we de verantwoordelijke voor de dreigingen op tijd opgepakt en de zaak positief, het is maar wat je positief kunt noemen, af kunnen sluiten. Wij zouden het veel en veer beter kunnen doen.

'Ik heb hier trouwens nog informatie wat betreft mijn vluchtroute.' Gooide ik het mapje dat ik al die tijd nog in mijn handen had voor Mechels op het bureau neer. 'Wat?' Keek ze verbaasd op. 'Lees maar.' knikte ik en nam op mijn gemakje plaats in de stoel. Mijn baas trok het mapje naar zich toe, sloeg het open, haalde de papieren er uit en liet ze door haar handen gaan. 'Ik weet dat dit nu niet het beste moment is, maar omdat er haast bij is, wil ik het nu toch geven.' Mechels knikte kort en bestudeerde aandachtig de spullen. Mevrouw Hoogewind was achter Mechels gaan staan en hield vragend de nieuwe chinese folder omhoog. 'Het wachtwoord. ' verduidelijkte ik, maar werd daardoor juist nog verbaasder aangekeken. Op dat moment herinnerde ik de Usb-stick in mijn kontzak. Ik viste deze er uit en legde hem voor me op het bureau. 'Om de inhoud te openen heb je een wachtwoord nodig. Het wachtwoord is bestelling nummer 7 en 20. Bami met saté, Wolfs weet dat dit mijn lievelingseten is.' Glimlachte ik flauw en wees de omcirkelde cijfertjes op de bestellings folder aan. Hoogewind knikte kort en stak de Usb in de computer.

Uitgebreid en zo gedetailleerd mogelijk vertelde ik hen over mijn uitgezette vluchtroute. Ik vertelde hen over de datum en tijd, de plaats, land en de vliegtickets daar naar toe. Ik vertelde hen alles wat ik wist over Wolfs. Niets werd nog achtergehouden. Ze moesten dit weten.

'Waarom wilt Wolfs dat je naar Zweden komt, waarom perse dat land?' Keek Caspers op van zijn beeldscherm. Waarschijnlijk opkijkend naar het vliegticket.

Ik haalde even diep adem en voelde 6 ogen nauwkeurig mijn handelingen volgen. Ik glimlachte eventjes. Blij met het feit dat ik eens is een keer meer wist dan hen. Ik had nu de touwtjes in handen en zij wisten niets.

'Een week na die zaak van het dispuutshuis waren Wolfs en ik op de motor weg geweest. Wolfs wilde graag naar het drielandenpunt omdat hij het nog nooit gezien zou hebben. Alleen of dat nu de werkelijke reden was of dat hij toen al plannen had, weet ik niet zeker. Maar het feit blijft dat dat wel onze eerste en enige date was. Realiseer ik me nu. Natuurlijk is een ontmoeting hier in Vaals te riskant is het blijkbaar Scandinavië geworden. Mogelijk door onze laatste zaak waaraan we gewerkt hadden.' 'Het slachtoffer was een Zweedse.' Verduidelijkte Mechels voor de rijksrecherche. Ik knikte en liet mijn ogen over Mevrouw Hoogewind glijden. De vrouw zat in een stoel en keek vermakelijk naar haar beeldscherm. Genietend van deze voorgekauwde informatie die ik hen aangeboden had. De informatie die hen naar een voortvluchtige ex collega zou leiden. Ex vriendje. De man die een paar maanden geleden nog zijn dochter uit de gevangenis had bevrijd. Mijn partner.

'Goed werk van Dongen.' Keek ze op en keek me dankbaar aan. Licht blozend knikte ik en onderdrukte een achterdochtige glimlach. 'Jullie begrijpen natuurlijk nu wel dat ik er graag bij zou willen zijn als hij aangehouden word. Ik wil niet dat hij denkt dat ik laf ben, of zo iets. Hem wel verraden maar niet opkomen dagen.' Hoogewind wisselde een korte blik met haar partner en knikte. 'Dat begrijpen we en dat zal geen probleem moeten zijn.' Ik knikte kort. Blij met hun antwoord. Precies zoals ik gehoopt had. Het ging de goede kant op.

'Maar vertel.' Begon Caspers en leunde schuin voor me, tegen het bureau aan. 'Zonder jouw hulp waren we nooit achter deze informatie gekomen. Waarom heb je uiteindelijk gekozen om het met ons te delen? Ik bedoel, je had ook er gewoon stilletjes tussen uit kunnen glippen. Niemand die hier van af zou weten.' Wederom knikte ik en glimlachte flauw. 'Dat had ik inderdaad kunnen doen ja maar Ik hoef Wolfs niet meer. Hij heeft het verpest en is echt te ver gegaan. Ik ben klaar met hem.' Antwoorde ik zijn vraag. Kort maar hopelijk duidelijk genoeg. Ik kon namelijk nog een heleboel over die man kwijt. Ik wilde dat dit gedoe zou stoppen en dit leek me de beste oplossing.

'Als hij straks opgepakt is kan ik eindelijk weer rustig verder leven. Door deze informatie te delen en te helpen hem de gevangenis in te krijgen, kan ik hem vergeten. Dan kan ik mijn dubbele gevoelens op één lijn krijgen en weer verder met mijn leven.' Alles zou dan hopelijk weer normaal worden. Ik moest deze informatie met hen delen. Dat was het beste.