Door het vuur

H20.

Wolfs

Ik trok de kamerdeur achter me in het slot en liep de lobby door, het hotel uit. Buiten pas haalde ik mijn telefoon uit mijn zak en keek naar de tijd.
Zeker twee uur was verstreken sinds Eva en ik boos uit elkaar gegaan waren. Al die tijd had ik niets meer van haar gehoord. Rustig was het wel, maar ik had haar aanwezigheid bij het gesprek gemist. Zelfs al zou ze in een slecht humeur naast mijn zijde staan. Dan nog voelt dat beter dan alleen werken. Ik miste haar kritiek op de zaak. Haar opmerkingen en of vragen die de stilte opvulde wanneer ik zelf diep in gedachten verzonken was. Ook miste ik de pit in het gesprek. De vaart waarmee de vragen gesteld werden en de hoeveelheid informatie die dat normaal zou opleveren. Ze is belangrijk en niet te missen.
Met de telefoon aan mijn oren liep ik naar de auto. Geduldig luisterde ik naar de toon die maar over bleef gaan maar niet opgenomen werd. Net toen ik de oproep weg wilde drukken hoorde ik haar stem.
'Eva.' Klonk er kil. Ik slikte, ze had gelukkig wel opgenomen.
'Ik ben klaar hier, hoe was het bij de patholoog?' Hield ik het zo kort en koel mogelijk.
'De patholoog had belangrijke nieuwe informatie.' 'Wat voor?' 'Vertel ik later. Ik zit nu te lunchen.' Hing ze op.
Verbaasd over hoe kort ze me had afgewimpeld haalde ik de telefoon van mijn oor. Ik keek naar de tijd en zag dat het inderdaad al tegen etenstijd aan liep. Echt trek had ik nog niet, ik had laat ontbeten. Maar om nu iets te eten zou wel verstandig zijn. Ik ontgrendelde de telefoon en zette het toestel weer aan mijn oor. '
Wat?!' werd er deze keer vrijwel direct opgenomen. 'Waar ben je aan het lunchen?' Even bleef het stil aan de andere kant. Vast nadenkend of ze mij haar lunch wel wilde laten verstoren, hoewel ik dat eigenlijk al een soort van gedaan had. 'Vrijthof.' Antwoorde ze en hing op.

Met een broodje en een beker koffie in mijn handen liep over het plein. Eva zat met haar rug naar mij toe op een bankje en at in alle stilte haar broodje op. 'Mag ik naast je komen zitten?' vroeg ik toch maar onzeker. Eva keek op. De blik op haar gezicht stond emotieloos. Kil, alsof het haar helemaal niets kon schelen. Ze haalde haar schouders op wat ik als een ja zag, en liet mezelf naast haar op het bankje zakken. Stilletjes peuzelde ik mijn broodje op en keek naar de duiven voor ons, die scharrelend over het plein liepen. Ze pikte de kruimels tussen de klinkers vandaan en waggelde in grote groep door elkaar. In de groep liepen zowel jonge als oude duiven. Gezonde duiven en verminkte duiven. Ik keek naar een tamelijk jonge duif die vooruit hupte en iets van de grond pikte. Zij was de jongste en het haasje. Meerdere duiven pikte naar haar hoofd, stal haar eten of jaagde haar weg. Ze lag niet goed in de groep maar bleef toch rond de andere duiven lopen. Iets wat ik niet kon begrijpen. Waarom liet ze zich door de andere duiven kwellen, en waarom moesten die andere duiven zo naar haar pikken? Zij kon er niets aan doen dat ze de zwakste en jongste was. Konden ze haar niet gewoon met rust laten. Was het feit dat ze de zwakste was al geen staf op zich.

Ik beet op mijn lip en gooide een stukje brood voor het beestje neer. Verlekkert pikte ze het op en hupte door op zoek naar meer eten. Ik had het wel geweten hoor. Als ik die duif was dan was ik ver weg gevlogen, veilig naar het buitenland. Dat zou alle problemen en pesterijen oplossen. Die andere duiven gingen echt niet veranderen. Net zoals ook de mede gevangenen van Fleur niet zomaar op zouden houden. Ik vroeg mezelf af hoe ver het nog zou gaan voordat het te laat was. En wat zou ik kunnen doen om het te stoppen. Ik keek opzij naar Eva die naar haar broodje keek en de laatste hap in haar mond stak. Ze kauwde op het eten en nam een slok water.

'Eva.' Begon ik onzeker. Ze keek me aan en haalde de fles van haar mond. De koude strakke blik op haar gezicht liet me doen rillen.
'Dat van gister...' slikte ik. Ze maakte haar ogen los uit die van mij en keek voor zich uit. 'Ik had me niet zo lam moeten drinken.' Eva knikte minachtend. Ze zei wel niets maar ik wist dat ze me nu het groot gelijk gaf. Eva hield er niet van, en dat wist ik dondersgoed.
'Ik wilde het niet maar had me laten gaan. Het gaat de laatste tijd...' De opkomende beelden van Fleur verschenen voor mijn ogen. Ik zag haar gehavende gezicht. De krassen op haar borst en het verband dat rond haar arm gewikkeld was. Ik zag de pijn en angst diep in haar ogen verscholen. Ver verdrukt en genegeerd. Ze was zwak, maar wilde niet zwak zijn. Zwak zijn was geen optie. Dat kon haar dood worden. Ik slikte en voelde tranen branden. Ik nam een slok van de hete koffie en borg mijn broodje op. Trek had ik niet meer. Ik zat vol.

Ik schraapte mijn keel en rechte mijn rug. 'Wat had de patholoog?' Vroeg ik. Mijn ogen op de duiven voor me gericht. Klaar met denken aan Fleur. Voor nu.
'Dit.' Hield Eva een dossier map in haar handen. 'De assistent van de patholoog had dit in haar kleding gevonden. Ze had die avond om half drie 's nachts een afspraak met Youri Haarsma.' 'Dus toch?' Eva knikte. Ik nam de map in mijn handen, sloeg het open en bestudeerde de kopie van het briefje. Veel stond er echter niet op. Alleen een naam, tijd en een aantal getallen waarvan ik geen idee had wat de betekenis was. Maar daar kon Youri ons vermoedelijk wel meer over vertellen.
'Als het in haar kleding zat, waarom was het de patholoog dan niet eerder opgevallen?' Eva zuchtte en tikte op de map. 'Dat staat er in. Het was hem ook helemaal niet opgevallen, maar toen zijn assistente haar kleding opvouwede kwam ze het tegen.' 'En het zat verstop...' 'In haar bh.' Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op. 'Wat? er zitten vakjes in bh's.' Vroeg ik soort van volledig of topic. De vraag dan ook eerder uit pure verbazing gesteld dan in het belang van de zaak. Eva grinnikte kort totdat ze zich realiseerde dat ze nog boos op mij was. Haar gezicht trok weer strak, ze pakte de map van mij over en sloeg het open.
'Sommige bh's.' begon ze met vertellen. 'Meestal goedkope push-up bh's, hebben een vulling die je er uit kan halen. Het briefje zat verstopt in het gedeelte waar normaal de vulling in zou zitten.' Verklaarde ze. Vertwijfeld knikte ik. 'De patholoog was het dus helemaal niet opgevallen.' 'Maar zijn vrouwelijke assistente wel.' Humde ik begrijpend. Eva knikte. Ik zuchtte en schudde verbijsterd mijn hoofd. Ik dacht dat ik alles onderhand wel wist, maar ik blijf me over vrouwen verbazen. Verborgen geld en zakjes wiet in tampon doosjes, en geheime kamers in Bh's. Of het nou perse iets Zweeds was, wist ik niet maar 'Ik zou vrouwen nooit gaan begrijpen.' Mompelde ik concluderend in mezelf. 'Dat klopt.' Knikte Eva. 'Dat heb ik ook al gemerkt.' Stond ze vervolgens op.
Haar woorden waren als een verwijt bedoeld. Ze had het over gisternacht. Het kon niet anders. Ik slikte. Eva gooide het verpakkingsmateriaal van haar lunch in een vuilnisbak en liep met de map onder haar arm, zonder nog iets te zeggen van mij weg. Verslagen bleef ik achter. Niet wetend wat te zeggen. Toekijkend hoe ze van me weg liep.