Door het vuur

H28.

Wolfs

'Je kunt dit doorlezen en daarna hier onderteken.' Klikte ik met de pen en schoof het samen met de verklaring naar de Niels toe. Niels slikte, pakte het papier op van tafel en liet zijn ogen over de lappen tekst glijden. Stilletjes keek ik toe en hoorde Eva de verhoorkamer binnen lopen. Ze schoof een beker koffie naar me toe, legde kort haar hand op mijn schouder en ging op de plastic stoel naast mij zitten. Nadat de jongen het document helemaal doorgelezen had, pakte hij de pen op van tafel en zette zijn handtekening op het lijntje. De pen en de verklaring werden terug geschoven en Eva pakte het op. Ze stopte de papieren in de map en verdween met de spullen in haar handen de gang op.

'Wat gebeurt er nu met me?' Vroeg Niels angstig. 'Je wordt voorgeleid.' Gaf ik koeltje en relaxt antwoord. De jongen snoof en sloeg zijn armen over elkaar. Ik hield mijn hoofd een beetje schuin en keek, diep in gedachten naar de jongen.
Het was Niels. Niels en Freja waren goede vrienden en werkte jaren lang samen. Freja zorgde voor de Zweedse business, en Niels sprong voor haar in wanneer ze plotseling in Nederland nodig was en zij niet kon komen. Hij had verklaard dat Freja voor zaken wel eens naar Nederland kwam. Hij ging dan altijd met haar mee naar afspraken en vertaalde voor haar als ze iets niet kon verstaan. Het was een goed werkend team. Ze hadden een grote omzet en hadden een mooie monopolie in Stockholm en omgeving. Jaren lang leken beiden kanten probleemloos met elkaar samen te werken, totdat Youri plotseling en onterecht volgens Freja, zijn prijzen verhoogde. Freja was het er niet mee eens en wilde niet voor minder werken. Helemaal niet nu er extra grenscontroles in Duitsland, Denemarken en Zweden zijn.

Niels was die avond voor haar bij gesprongen en kwam, in de eerste instantie, voor haar op. Totdat Youri de prijzen en haar aanwinst in het gesprek liet vallen. Wat nou bleek, was dat Niels al jaren lang voor een hongerloon (om het zo maar even te zeggen) gewerkt had. De ruzie sloeg om. Hij en freja maakte nu flinke ruzie, toen Youri een deal onder woorden bracht. Niels zou Freja's plaats in nemen. In tegenstelling tot Freja wilde hij best voor dat bedrag werken. Bovendien sprak hij Zweeds en kende hij al haar contacten. Een prima vervanging. Zo gaat dat in dat wereldje.
Freja was zo boos geworden dat ze dreigde naar de politie te stappen. Ze was een risico wat ze beiden niet durfde te nemen. Niels was uiteindelijk degene die haar vermoorde. Al haar spullen en bewijs werd weggenomen en de sporen weden gewist. Ze zou hen niet meer verraden. Dachten ze.
Dat ze een briefje bij zich droeg met Youri's naam er op, was dan ook een grote shock. Hun plannen vielen in duigen en zo verdwijnen ze nu uiteindelijk allebei voor meerdere jaren achter de tralies.
Het was een goede opgeloste zaak. Waar ik alleen niet bij kon, was dat Niels zomaar zijn beste vriendin kon vermoorden.

'Wat!' Stootte Niels boos naar buiten. Ik had hem al die tijd diep in gedachten aangekeken. Iets wat op zijn zenuwen begon te werken.
'Weetje waar ik gewoon niet bij kom.' Negeerde ik zijn vraag en toon. Niels zweeg. 'Ik begrijp gewoon niet hoe je een goede vriendin, zo koelbloedig in haar rug dood kan schieten.' Ging ik verder. Niels snoof en haalde mompelend zijn schouders op. 'Wat zou jij dan doen?' Mompelde hij. Verontwaardigd keek ik hem aan.
'Weet je niet hoe duur het is om vandaag hier in Nederland te studeren. Ik heb toren hoge rekeningen, sta ver in de min en heb ook studie die me een rib uit mijn lijf kost. Ik had dat geld nodig.' Sloeg hij boos zijn handen op tafel. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik kon niet ontkennen dat ik hem ergens wel een punt moest geven. Maar gaf hem hier natuurlijk absoluut hier niet de rede toe. Nogmaals, hoe kun je zomaar je beste vriendin doodschieten.

'He, zeg dan! Wat zou jij dan doen.' Herhaalde hij zichzelf met geheven stem. Door mijn vraag was hij aardig opgefokt. Ik wist dat hij zichzelf nu ook afvroeg, hoe hij het zomaar had kunnen doen. En dat frustreerde hem.

Ik haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Maar ik ga niet in wiet handelen en zeker niet iemand vermoorden.' Antwoorde ik koeltjes. De jongen rolde met zijn ogen en lachte. Grappig vond ik het echter niet. 'Kijk waar je nu zit jongen. Je gaat straks voor meerdere jaren de bak in. Was het, het nou echt waard?' De jongen haalde zijn schouders op. 'Ik heb nu tenminste een zekerheid van een dak boven mijn hoofd en brood op de plank.' 'Maar een vriendin, studie en veel baanmogelijkheden ben je kwijt.' Had ik er weer wat tegen in. 'Ja, daar moet ik inderdaad gelijk in geven.' Knikte hij. 'Maar ik had er ook gewoon mee weg kunnen komen.' Zakte hij in wat onderuit in zijn stoel en keek me koeltjes aan. Ik beet op de binnenkant van mijn wang. Waarom ik me zo druk zat te maken om die jongen wist ik niet. Ergens kon ik het gewoon niet hebben hoe makkelijk hij er mee overweg ging. Door de nieuwe omstandigheden zag hij de ernst van de situatie niet meer. En dat vrat me op.

'Soms moeten we bij het maken van keuzes dingen opofferen. Stel,' Boog de jongen voorover en zette zijn handen samengevouwen onder zijn kin. 'Stel nou dat jij moet kiezen. Aan de ene kant heb je je oude vertrouwde simpele leventje. Met misschien een vrouw, een paar kinderen en of een hond. Maar daarbij heb je nog een berg aan vaste lasten en ook nog grote rekeningen open staan. Met dat mager ambtenaars loontje van je kan je dat natuurlijk niet betalen. En zo dreig je dan ook binnen zoveel jaar op straat te staan.'

Ik lachte en rolde met mijn ogen. Hij maakte er een mooi verhaal van maar het deed me vrij weinig. '
Maak nu maar je punt.' Wilde ik het al afkappen, maar Niels stak zijn hand op. 'Je staat dus binnen zoveel jaar op straat en dreigt ook je kinderen te verliezen. Niemand wil zijn kind kwijt raken, en een leven binnen de muren van een één of andere instantie is dan ook het minste wat je ze toewenst. Niet?' Keek hij me vragend aan. Ik zweeg.
'Nee, dat wil je net.' Vulde hij zelf al in. 'Heb jij eigenlijk kinderen?' Begon hij off topic. Ik snoof. 'Maak nou maar je punt.' Bromde ik en sloeg mijn armen over elkaar. Ik kon het makkelijk zelf afkappen, opstaan en weg gaan. Maar ik ergens was ik wel benieuwd waar dit heen geen. Hij wist me te boeien.
'Ja, ik denk het wel hé. Zo aan je reactie te zien.' Constateerde hij lagend.
'Je punt.' Herhaalde ik met geheven stem. 'Ja, ja, ja. Oké waar was ik gebleven. Kinderen in instanties enzo...oja.' Humde hij. 'Dus. Je dreigt op straat te staan maar krijgt deze ene kans die alles oplost maar tegelijkertijd wel ontzettend veel van je vraagt. De kans dat je je oude leven verliest is groot, en alles wat je doet is ook niet helemaal legaal. Maar het helpt je wel uit je schulden.' Knikte hij overtuigend. 'Kan je het je voorstellen?' Keek hij me vragend aan. Ik maakte mijn ogen los uit de zijne en liet mijn blik naar het tafelblad zakken. Ik deed mijn best om zijn woorden verder buiten te sluiten en te vergeten, maar ze bleven terug komen. Ik kon niet ontkennen dat ik me in dit opgemaakte verhaal kon plaatsen. Of het echt zo passend was, of dat ik mijn eigenverhaal zich er om heen vormde wist ik niet precies. Maar het raakte me wel. Ik moest kiezen. De gevangenis zou Fleur 's dood worden en ik kon gewoon niet zitten en toe kijken. Ooit op een dag zou het te laat zijn en valt er niets meer te doen. Ik moet iets doen. Waarschijnlijk iets illegaals. Iets wat tegen de wet is. De wet waar ik al jaren lang samen met Eva onder gewerkt heb. Zou ik dat kunnen. Kon ik haar zomaar laten stikken voor die kleine kans om Fleur in veiligheid te brengen. Het was een gok. Een hele grote roekeloze gok. De kans dat het zou lukken was dan ook miniem en Eva zou ik in ieder geval kwijt raken. Ik wist het niet wat ik moest doen, en dat vrat al dagen aan me.

'En, wat zou jij nou doen?' Ik keek op en keek hem recht in zijn ogen aan. 'Je kunt je kinderen en vrouw toch niet zomaar laten stikken.' Voegde hij nog toe aan zijn verhaal. Ik zuchtte. Het was werkelijk een vermoeide zucht. Ik wist het niet. Ik had geen idee wat ik zou doen. Ik kan Fleur niet daar laten zitten en Eva niet de rug toekeren. Ik kan zonder allebei niet leven. Hoe ben ik ooit van plan om over deze kwestie heen te komen. Ik schoof verbouwereerd mijn handen in het haar. De schelle lag van de verdachte liet me uit mijn zorgelijke wanhoop ontwaken. 'Weet je het niet jongen?' Lachte hij. Boos keek ik hem aan. De boosheid deels naar mezelf gericht omdat ik zijn verhaal zo ver heb laten komen.
'Nee, ik weet het niet maar...' 'Zie je. Eigenlijk zo gek nog niet wat ik gedaan heb.' Viel hij er tussen. Ik schudde mijn hoofd. Niet dat ik hem gelijk gaf. Ik schudde mijn hoofd van afkeer. Boos zette ik mijn handen op tafel en keek de jongen nijdig aan. 'Het is een mooi verhaal maar ik heb geen vrouw, meerdere kinderen en of hond. Dus de kans dat ik voor z'n blok kom te staan is er niet.' blafte ik. 'En wat ik zou doen...' Ik liet een rust vallen en boog wat meer naar voren toe. 'Wat ik zou doen, ik zou het goede doen. Welke kant dat op mag gaan, in de criminaliteit of niet, zou me een worst wezen. Maar twee dingen weet ik wel. Ten eerste, ik zou zeker weten dat ik er in slaag. Dat het lukt. En ten tweede, de meest belangrijke reden. Ik ga er zeker niet iemand voor vermoorden!' Boog ik nog wat dichterbij en keek hem vuil in zijn ogen aan. 'Ik zou het juiste doen.' Sloot ik het af, haalde mijn handen van tafel en liep zonder de jongen nog een blik waardig te geven het verhoor uit.