Door het vuur

H40.

Eva

Ik sloeg het mapje dicht en keek kort mijn partner aan waarna ik hem de gang op volgde. 'Ik denk dat hij nog iets verzwijgt, denk je niet?' Rogier humde wat en ging me voor naar onze werkplek. 'Dat zou inderdaad kunnen ja. Het is heus niet de eerste keer dat een goede collega en vriend iets verzwijgt. Niet?' Keek hij me vragend aan en draaide zich om verder te lopen. Ik beet op mijn wang en volgde Rogier naar onze bureaus. Zwijgend namen we plaats waarna we ons beiden weer op het werk richtte.
Ik keek op toen ik de inmiddels wel bekende treed van Helene hoorde. Ik opzij en zag het rijksrecherche koppel mijn kant op komen. Helene Hoogewind en Remco Caspers. Hetzelfde koppel als zoveel maanden geleden. Waarschijnlijk nog steeds op de zaak.
'Is hij gevonden?' Keek ik verbaasd op. 'Van Dongen. Verhoor 2.' Negeerde ze mijn vraag. De toon klonk hard en dwingend en gelijk keken meerdere ogen mijn kant op. Ook die van mijn partner. Ik zuchtte even maar stond toch op en volgde gehoorzamend het koppel naar de verhoorruimtes.

Ik ging aan de andere kant van de tafel zitten en keek toe hoe het stel ging zitten. 'Weten jullie waar hij zit?' Vroeg ik hoopvol en tegelijkertijd beangstigend. Beide rechercheurs zwegen. Mevrouw Hoogewind sloeg een dossier open en Caspers legde een bewijszak op tafel. 'Deze Dvd is naar jou opgestuurd.' Begon hij het verhoor. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek verbaasd naar de glimmede dvd in de plastic zak. 'Vanuit de Verenigde Staten. New York om precies te zijn.' Ongelovig keek ik de rechercheurs aan. Zo dom was Wolfs toch niet om dingen op te sturen. Waarom zou hij. Ik zit er zeker niet op te wachten.

'Als hij in America zit waarom laten jullie hem dan niet oppakken.' 'Wil je dat dan?' 'Heb ik überhaupt wel iets te willen dan?' Praatte ik me onder de vraag uit. 'Nee. Niet veel.' Glimlachte Caspers vinnig. Ik onderdrukte een zucht en zweeg. De dvd in het zakje trok mijn aandacht maar ik vertikte het om er naar te vragen. Dat wilde ze. En ik wist zeker dat ze er dan op in zouden gaan. 'Ben je niet benieuwd naar wat er op staat?' Liet hij de zak door zijn handen gaan. 'Hij was aan jou geadresseerd.' Ik zweeg. 'Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig.' Richtte hij zich tot Hoogewind. 'Zullen we hem dan maar even bekijken dan?' Klapte ze de laptop open. Ik rolde met mijn ogen en keek ze ongelovig aan. Alsof ze hem zelf nog niet bekeken hadden. De dvd werd in de laptop gestopt en de schuifla werd dicht geschoven. De computer begon te zoemen en een dialoogvenster verscheen in beeld. Ik scande met mijn ogen over de bestandsmap maak kon tot mijn verbazing niets zien. 'Hij is leeg.' Concludeerde ik. 'Goed gezien.' klapte mevrouw Hoogewind de laptop dicht. 'Waarom stuurt Wolfs jou een lege dvd?' Wederom zweeg ik. Denkend over de vraag en denkend aan Wolfs. Na een tijdje stond Caspers boos op en sloeg met een klap zijn handen op tafel. 'Kom op van Dongen! Wat staat er op die dvd?'

'Niets dat zie je toch.' 'Waarom en wat moet er op staan? Waarom stuurt Wolfs een lege dvd naar jou op?!' Zijn stem was hard, en dwingend. Hij brulde nog net niet maar leek op het punt te staan om uit te barsten. Het was een toon die me liet rillen. Ik liet me niet makkelijk intimideren maar hem leek het aardig goed te lukken. 'Ik weet het niet. Hoe zou ik dat moeten weten? Misschien dat er gewoon iets mis is gegaan bij het branden.' Stootte ik naar buiten. Mevrouw Hoogewind snoof. 'Ik geloof er helemaal niets van.' Haalde ze de dvd uit het apparaat en stopte hem terug in de bewijszak.

'Heb jij contact met de heer Wolfs.' Vroeg Caspers. 'Nee.' Antwoorde ik kil. 'Als ik contact met hem zou hebben zouden jullie dat wel weten. Aangezien jullie mij dag en nacht in de gaten houden.' 'Hij stuurt anders wel post naar je op.' Gooide hij de dvd voor me neer. Nijdig keek ik van rechercheur naar rechercheur. Ik zuchtte diep zakte onderuit in mijn stoel en sloeg mijn armen over elkaar. 'Is dit alles en wil je me hiervoor aanhouden? Doe dat dan of laat me met rust. Ik heb namelijk nog werk te doen.' Een tijdje bleef het stil tot Hoogewind haar mond weer open deed. 'Neem je dvd mee.' Ik stond op, keek de rechercheurs afwachtend aan en pakte twijfelend de dvd van tafel. Op de gang schoof ik hem in mijn binnenzak waarna ik zo zeker mogelijk weer terug naar mijn werkplek liep.

De dag ging stroef voorbij. Zoals elke dag de laatste tijd stoef voorbij ging. Rond 6 uur kwam ik thuis aan en liep door naar de keuken. Ik draaide de oven aan, haalde een pizza uit de vriezer, dekte de tafel voor één persoon en schonk voor mezelf een vol glas chocomel in. Met het glas in mijn handen liep ik naar de tv. Het glas zette ik op het tv-meubel en viste de zak met de dvd uit mijn handen. Net toen ik de dvd in de dvd-speler wilde steken klonk er gepiep van de oven. Hij was voorverwarmd. Ik haalde de pizza uit de doos en schoof hem op het rooster in de oven. Ik had geen zin meer om uitgebreid te koken. Eergister en gister had ik al chinees gegeten en de lasagne kwam inmiddels mijn neus uit. Pizza was ok. Dat had ik nog niet zo vaak gegeten.

Ik liep terug naar de dvd-speler en drukte op het knopje zodat de schuifla open ging. Er zat nog een dvd in. Het was de film die Wolfs en ik als laatste gekeken hadden. De film die we al eerder gezien hadden maar op die avond niet helemaal af gekeken hadden. Ik grinnikte in mezelf bij die terugblik en kreeg heimwee naar dat moment. Na even naar de dvd in de schuifla gestaard te hebben, haalde ik hem uit het apparaat en legde hem op z'n kop, op het kastje. De opgestuurde dvd stopte hem in de dvd-speler en drukte op play. Er moest iets opstaan. Waarom anders stuurde Wolfs een lege dvd naar mij op. Ik drukte op verschilde knoppen en startte het apparaat meerdere keren op. Zonder succes. De dvd was gewoon leeg. Alsof hij hem zo, nieuw uit de verpakking, gelijk opgestuurd had. Teleurgesteld haalde ik hem er weer uit en sloot de dvd-speler af.

Op mijn knieën kroop ik naar de kast met dvd's om het hoesje van de film te pakken. Ik kon hem beter maar gelijk opruimen. Zelf had ik er een hekel aan lege dvd of cd doosjes. Toen ik de film in het plastic van het hoesje vast drukte, merkte ik een lichte bolling aan de voorkant.
Verbaasd klapte ik het hoesje verder open zodat de omslag en een ander stuk papier, voor me op de grond viel. Mijn hart begon sneller te kloppen en mijn handen begonnen te trillen. Een flauwe glimlach brak aan rond mij gezicht en haastig vouwde ik het papier open. 69.0600° N, 20.5486° E stond er in een vluchtig handschrift opgeschreven. Zijn handschrift.

Ik sprong op van de vloer en snelde naar de tafel toe. De laptop klapte ik open, logde in op het politie netwerk en startte de internet browser op. Net toen ik de coördinaten over wilde typen bevroren mij vingers boven het toetsenbord. Ik kon niet zomaar deze informatie googelen. Ik wist dat de rijksrecherche mijn internetverkeer in de gaten hield. Net zoals ze mijn post in de gaten hieleden en met mijn werkcomputer meekeken. Ik kon niets doen. Deze locatie opzoeken zou verdacht zijn. Vragen zouden komen, speculaties zouden bevestigd kunnen worden. Nee, ik kon dit hier nu niet opzoeken. Ik moest dit op de ouderwetse manier doen.

De laptop klapte ik weer dicht, stopte het papiertje in mijn zak en liep naar de boekenkast toe. Van de onderste plank haalde ik een oude atlas. Eentje die nog van Frank geweest was en die, zolang ik me al kan herinneren, nog nooit gebruikt is. De opkomst van het internet heeft het ons makkelijk gemaakt maar blijkt maar weer niet altijd in ons voordeel te werken. Het was maar goed dat ik de atlas bewaard had. Hij kwam eindelijk weer eens van pas.

Ik blies het stof van het kaft en sloeg de atlas op de wereldkaart pagina open. Mijn vingers liet ik over de lijnen glijden en volgde met mijn ogen nauwkeurig de lengte en breedte graden. Tot mijn verbazing kruisten mijn vingers elkaar in noord Scandinavië. Iets wat ik in de eerste instantie niet gedacht had. Nou kon ik niet de precieze locatie zien, maar ik had al z'n vaag vermoeden waar het kon zijn. Ik liet mijn ogen over de grenslijnen van Noorwegen, Zweden en Finland glijden en volgde ze naar het kruispunt. "Kom naar het drielandenpunt." Herinnerde ik me uit de eerste gevonden brief. De brief die uit mijn handen getrokken was en door de rijksrecherche tegen me gebruikt was. De brief die toen duidde op Vaals. De plek waar zijn motor en ander bewijsmateriaal gevonden was. De eerste vlucht mogelijkheid. De kans die ik gemist had.

Zuchtend schoof ik mijn handen in het haar en sloeg de atlas dicht. Duizenden vragen spookte door mijn hoofd waarvan een het aller duidelijkst klonk. Waarom daar? Wat moest Wolfs in godsnaam daar. Hij weet hopelijk toch wel dat die landen een uitleveringsverdrag met Nederland hebben. Zou hij nou echt zo dom zijn om daar naar toe te komen. Heeft hij werkelijk zoveel veel vertrouwen in me? Zo loyaal ben ik toch niet? Helemaal niet nu ik hem een heleboel kwalijk neem. Hij denkt zeker dat ik hem nooit zou verraaden. Ik lachte hardop en sloeg de atlas dicht. Dat zouden we nog wel zien. Misschien was ik dan wel toch niet te vertrouwen.