MTAVP II: The Return of the Heiress

■20■

An: I'm back! Wehehe. Bitter pa rin ako dahil hindi ako nakapunta sa concert ng exo kaya ilulunod ko muna ang sarili ko sa watty.

Btw, exam week kaya hindi ako naka ud agad. Pasensya na.

-May-

Marahan kong hinagod ang likod ni Amanda para mapakalma siya. Umiiyak na naman siya habang yakap pa rin ako. Maraming gumugulo sa isip ko ngayon. Paano siya napunta dito sa Crimson Valley? Bakit siya umiiyak?

"Amanda," sabi ko. Napatingin naman sa akin si Stephen dahil doon. Siguro ay nagtataka siya kung bakit kilala ko si Amanda eh wala naman akong naalala. Well, he'll know that I've regained my memories soon enough.

Alam kong matagal ko ng di nagagawa pero sinubukan ko pa rin. Kinausap ko si Stephen sa pamamagitan ng isip ko.

I remembered everything, hubby.

W--what?

Nanlaki ang mga mata niya at parang hindi pa siya makapaniwala sa narinig niya. Nginitian ko lang siya at pinaupo na muna si Amanda.

"Anong nangyari?" tanong ko kay Amanda. Nanatili namang tahimik si Stephen sa gilid. I should also ask him about this, but I'll ask Amanda first.

"I saw that--that--monster. P--pinatay niya si Jess!" sabi niya at umiyak na naman. Unti-unti ring tumulo ang luha ko sa narinig ko mula kay Amanda. Patay na si Jessica. Patay na ang isa sa pinakamalapit kong kaibigan. How the hell did that happened? What monster?

Tiningnan ko ulit si Stephen at mukhang may alam siya sa mga nangyayaring 'to.

"Magpahinga ka muna. Bukas na tayo mag-uusap," sabi ko sa kanya. Tumango naman siya at tumayo na kami. Sinamahan namin siya ni Stephen sa isang bakanteng kwarto para makapagpahinga.

"Don't worry, Amanda. You're safe here," sabi ng asawa ko sa kanya.

She nodded. But I can't help but worry. She is so scared, I can see it. Her normal, cheery and joyful self is gone. Whoever or whatever monster that is, I know we are dealing with something dangerous.

****

Pagkasarado ng pinto sa kwarto ni Amanda, agad akong hinatak ni Stephen. Kahit hindi niya sabihin, alam kong papunta kami sa kwarto namin. It just feels weird that I know everyrhing. I'm so used to having no clue about everything and now, I remebered every bit of it.

Pagpasok namin sa kwarto, hindi ko maiwasang mapangiti. The room is still the same after a year. It's the same old room that held so many memories. Nakita ko sa kama ang teddy bear na si Chichi. Maayos na nakapatong iyon sa king-sized bed. Tinago pala siya ni Stephen.

Agad ko itong nilapitan. I held it whilst smiling like an idiot. I remebered this stuffed toy.

"Y--you remembered?" He stammered and I just chuckled in return. He looked fazed and confused. This side of him is different from the highly king facàde that he used whenever he's facing his subjects.

"I remembered everything, hubby." He slightly flinched when i mentioned 'hubby'. Iyon ang tawagan namin. It's that silly nickname that I used to call him.

The next thing I knew, I was enveloped in a tight hug. Niyakap ko rin siya pabalik. The safest place is in his arms. Ang dami na naming pinagdaan pero heto pa rin kami ngayon. We still have each other. Maswerte ako sa kanya. Hindi siya sumuko sa akin kahit sobrang sakit na nangyari sa amin. Palagi kaming pinaglalaruan ng tadhana pero nandito pa rin kami at lumalaban.

Bumitaw na rin kami sa yakap. We bought look into each others eyes. Kahit hindi kami magsalita, parang naiintindihan pa rin namin ang sinasabi ng isa't-isa. We understood each other, no words can explain our bond. I look into his eyes and I can see different emotions.