UZUN AMA SEVERSİNİZ FNAF İLE İLGİLİ 3 BÖLÜMLÜK YAPARIM HERHALDE
Herkesin,üzerinde durduğu değerli çocukluk anıları vardır. Büyümeden önce, bu hikayelerin gerçek anlamda kabuslar olduğunu fark etmezsiniz.
Geçtiğimiz günlerde okulumdaki son yılımı da tamamladım ve memleketimde geçireceğim son yaz tatilin tadını çıkarmaya karar verdim. Bütün parti ve yaz eğlencelerinin kolejde düzenlenmesi kulağa tuhaf geliyor. Ayrıca bu, bu tür eğlencelerden keyif alabileceğim son yıldı, ancak geçen yıl bunları deneyimlemiştim ve söyleyebilirim ki bu benim tarzıma uygun değil. Annemler artık çocukluğumu geçirdiğim evi nadiren kullanıyorlar,sadece her yılın başlangıcında 1 yada 2 aylığına. Bu yüzden bir süreliğine burada kalmaya karar verdim. Annemler bana "Faturaları ödediğim sürece" onlar için problem olmayacağını söylediler, bana uyardı.
Bir yıldır memleketime uğramamıştım, dolayısıyla bir manavda kurye olarak çalıştığım işimi kaybettim. Şehrin etrafında gezerek yada internet üzerinden bir iş bulmak için çok tembel olduğumdan gazete ilanlarına başvurmaya karar verdim. Gazetenin iş ilanları sayfasını çevirdim. Bebek bakıcılığı, hayır. Böcek ilaçlamacılığı, ı-ı. Gazete kuryesi, olmaz. Oldukça ilginç bir tanesini bulana kadar yaklaşık 5 dakikalık bir araştırma yaptım. Bu çocukluğumun favori mekanlarından birinde, Freddy Fazbear's Pizza'da bir işti. Freddy's harika bir mekandı, annem beni ne zaman babam şehirde olmasa, yada özel bir ödülü hakedecek kadar uslu durduğumda götürürdü. İşin kötü yanı, bu ilan geceleri çalışacak bir güvenlik görevlisi içindi. İdeal konumum değildi, ama Freddys'i reddedemezdim.
İlanı anında kalemimle daire içine aldım ve pizza salonunu aradım. Bana, işi bir mülakata katılmadan alabileceğimi söylediler. Bana sadece ismimi sordular, Mike Schmidt, ve yaşımı, 23. Daha sonra bana bu sonbaharda başlayabileceğimi söylediler, daha açıklayıcı olmak gerekirse Kasım'da. Biraz şaşırmıştım, bu sonbaharda? Burada çalışmak hakkında yeniden düşünmeye başladım, ancak kolejdeki işimden kazandığım bütün para aklıma geldi. Kasım'a kadar, önümüzdeki birkaç ay için yetecek kadar param vardı. İşi almaya karar verdim. Neşeyle "Evet!" dedim, çocukluğumun en iyi mekanlarından birinde çalışacağımı bilerek, ve bu iş günümden hiç zaman almıyordu. Uyumak için merdivenlerden aşağı, eski odama gittim, bu yaz ve önümüzdeki kış rahat olacağımı bilerek.
Ertesi gün, eski kasabamda küçük bir tur atmaya karar verdim. Ana caddeden aşağıya doğru iyi bir yürüyüşten sonra, parka doğru gittim, hatta Freddys'i bile geçtim. İçeri girmek istemedim, çünkü insanların yetişkin birini, yanında bir çocuk olmadan tek başına bir çocuk eğlence mekanına girmesini tuhaf bulacağından emindim. Basitçe, bir pedofili gibi gözükecektim.
Kasabadaki en kalabalık caddelerden birinde yürürken, bir gazete manşeti gördüm, tepede büyük harflerle: "5 Çocuğun Cinayet Dosyası Tekrardan Açılıyor" yazıyordu. Daha fazla bakmak istemedim, ancak makaleyle eşleşen fotoğraf, Freddy Fazbear idi. Şaşkındım, bir kopyasını alıp okumaya karar verdim. Sözde, bir adam Freddy Fazbear gibi giyinmiş ve çocukları öldürmek için ayartarak ailelerinden uzaklaştırmıştı. Şok olmuştum ve bunu yapan kişiden iğrenmiştim.
Sonraki birkaç ay pek olaylı geçmedi. Hiçbir çocukluk arkadaşım benim yaptığım gibi eve geri dönmedi, benim burada olduğumu bilmelerine rağmen. Bazı eski akrabalarımın ve ebeveynlerimin beni ziyaret etmek hakkında düşündüklerini gördüm, ama beni yalnız bıraktılar. Heck, beni sadece eski sevgilisiyle yine birlikte olmak için kullandığını farkettiğim bu güzel kızla iki kere dışarı çıkmıştım bile. Bunlar haricinde özel bir şeyler yapmamıştım. Sadece kanepemde uzanarak TV şovları ve film seyrediyordum.
Kasım gelene kadar her şey böyle geçti. Açıklayıcı olmak gerekirse Kasım'ın sekizi. O gün işteki ilk günümdü. Az bir miktar param kalmıştı ve yeniden bir gelir kaynağı elde etmek iyiydi.,
GECE #1
Pazartesi gecesiydi ve pizza salonuna doğru yola çıkmak üzereydim.Aynı anda hem heyecanlı hem de kaygılıydım. Heyecanlıydım çünkü çocukluğumun favori mekanlarından birinde işe başlıyordum, kaygılıydım çünkü bütün gece burada kalacaktım. Gecenin geri kalanında zinde olmak için bütün gün uyumayı planlıyordum ama uyuyamadım. "İyi" dedim kendi kendime. Üzerinde çok fazla düşünmedim.
Freddys'e vardığımda dışarıda bir adam beni bekliyordu.
"Merhaba, siz buranın sahibi misiniz?" diye sordum.
"Öğrenmek isteyen kim?" diye cevap verdi
"Mike Schmidt, gece bekçiliği için buradayım." dedim.
"Ah, evet! Nasıl unutabilirim ki? Başka kim gecenin 12'sinde burda olurdu ki?" dedi kıkırdayarak.
"Mahalle takibi,ha?" diye ekledim, sessizce gülerek. "Bana temel görevleri gösterecek kişi sen misin?" diye devam ettim.
"Şimdi, ben buranın sahibiyim, tahmin ettiğin gibi. Sana sadece bir çift anahtarı bırakmak için buradayım. 'Danışmanın' güvenlik odasına bir not bıraktı. Hadi bakalım!" Bana anahtarları verdi.
"Unutma, vardiyan daima gece on ikide başlar ve sabah altıya kadar devam eder. Anladın mı?" dedi, sesi endişeli geliyordu.
"Evet, tabiki de!" şeklinde cevapadım.
"Güzel. İyi geceler evlat. Sakın bunu berbat etme, yoksa kovulursun!" dedi ve arabasına doğru yürüdü.
"İyi geceler!" dedim, ancak beni duyduğunu düşünmüyorum.
Sonra mekanın kapısını açtım.Şanslıyım ki benim için açık bırakmıştı. Daha sonra, anahtarları aldım ve mekanı gözlemledim. Büyük bir nostalji duygusu beni dev bir dalga gibi vurmuştu. Annem ve arkadaşlarımla parti masalarında oturup pizza yediğimiz ve Freddy ile bandoyu şarkı söylerken izlediğimiz günleri hatırladım. Daha sonra sahneye baktım, ordaydılar! "Freddy, Chica ve Bonnie." Bu isimleri tekrar ezberimden okumak ne kadar da güzeldi.
Çocukluk anılarımı tekrar yaşadıktan sonra, binanın geri kalan kısmını güvenlik odasını arayarak gezdim. Binanın arka tarafında olacağını düşünmüştüm, öyleydi de. İçeride kimse olmadığından emin olmak için göz attım. İçeriye doğru yürürken vantilatörün sesinden bir miktar rahatsız olmuştum. Kapatmayı düşündüm, ancak odanın ne kadar sıcak olduğunu farkettim. Başka bir seçeneğim yoktu, açık bıraktım. Ayrıca her birkaç saniyede bir gelen küçük bir "bip" sesini farkettim. Bir mesaj makinesinden geldiğini anladım. Oynatma butonuna bastım. Bir ses duyulmaya başladı, şaşırmış ve hayretler içindeydim. Bu benim "danışman"ım mıydı?
"Merhaba? Merhaba, merhaba? Ah, selam! Ben Freddy Fazbear's Pizza'nın eski güvenlik çalışanı. Umarım ki bu mesajı dinliyorsunuzdur, size ne yapmanız gerektiğini açıklayacağım. Şuan, buradaki son haftamı bitiriyorum, bu yüzden benim işimi alıyorsunuz. Saatlerimi gece çok geç saatlerde ayakta kalmak zorunda olmadığımdan beri 8-11:30 arası değiştirdim. Üzgünüm, bu artık senin işin! Şimdi, ahh, temel görevlerini anlatmama izin ver, böylece ilk haftanı tamamlayabilirsin. Şimdi, masanın üzerinde bir tablet olması gerek." Masanın üzerine baktım ve adamın haklı olduğunu gördüm. Gri, süslü bir kapla beraber bir tablet vardı. Onu alıp açtım.
"Onu gördüysen aç. İlk görmüş olman gerek şey, ana gösteri sahnesi ve bir haritanın üzerindeki bir sürü kare buton. Bu kare butonlar, sürekli kontrol etmen ve bir şeyin içeriye girmediğine emin olman için gerek bütün kameralar. Bu harita aynı zamanda Freddys'in bütün düzeninin krokisi, böylece eşyaların nerede olduğuna dair iyi bir fikir elde edebilirsin. Şimdi, ne düşündüğünü biliyorum. Aklı yerinde olan kim bir çocuk eğlence mekanına sızar ki? Buradaki problem insanlar değil, animatronikler(animasyon robotları). Bilirsin, Freddy ve dostları." Şaşkındım. Bütün kameralara dokunup binada bir şey var mı diye kontrol ettim. Hiçbir şey yoktu.
"Bundan neyi kastediyorum," devam etti, "animatronikler geceleri biraz acayipleşiyor. Bir sebepten dolayı geceleri bir çeşit serbest dolaşma modunda bırakılıyorlar ve bütün binayı dolaşıyorlar. Eskiden bunu sabah da yapabiliyorlardı, ancak o zamanlar "Bite of 87"(bir animatronik) vardı. Neyse, fazla derine inmek istemiyorum ancak bana insanın frontal lob olmadan hayatta kalabilmesinin ne kadar ilginç olduğunu söylemem için izin ver." Az çok korkmaya başlamıştım, kameraları bir kere daha hiçbir şey bulamamak üzere kontrol ediyordum.
"Şimdi gideceğim. Şimdi, karakterler burada, seni gördükleri zaman bir çalışan olarak görmeyecekler çünkü şuan gece. Seni kostümleri üzerinde olmayan bir "iskelet" olarak görecekler. Bu burada, Freddys Fazbear Pizza'da kurallara aykırı olduğundan seni zorla bir Freddy Fazbear kostümüne tıkıştırmayı deneyecekler. Bu o kadar da kötü olmayabilirdi, kıyafetler elektronik aletler ve kirişlerle dolu olmasaydı. Yani, amm, anlarsın, bu biraz rahatsızlığa yol açabilir, ve, amm, ölüme. Vücudunun birdaha gün ışığını görebilecek maskeden dışarı fırladıkları zaman dişlerin ve gözlerin olacak." Cidden şok olmuştum. Ne yapacağımı bilmiyordum. Kamerayı bir kere daha kontrol ettim ve Bonnie artık sahnenin üzerinde değildi. Diğer kameraları kontrol ettiğim sırada korku ve kaygıyla dolmuştum. Bonnie'nin seyirci kısmında oldğunu gördüm. Çok korkmuştum, ve adamın daha sonra ne dediğin dikkatle dinlemeye başladım.
"Sadece endişelenecek hiçbir şeyin olmadığını söylemek istiyorum! Kulağa korkunç gelebilir, evet, ama cidden! İyi olacaksın! Şimdi, karakter sana biraz fazla yaklaşırsa ne olacağını açıklamama izin ver. Yanında, her kapı için butonlar var. Biri kapıyı kapatmak, öbürü de ışıkları açmak için." Denedim. Haklıydı, kapılar ve ışıklar komutla beraber açılıyor ve kapanıyordu. Kameraları bir kere daha kontrol ettim ve Bonnie'nin hemen yanımdaki koridorda olduğunu gördüm. Daha da yaklaşırsa kapıyı kapatmak için hazırlandım. "Işıkları bir karakterin burda olup olmadığını görmek için sıkça kontrol et. Çok endişelenme, ancak bir karakteri görürsen kapıyı kapat. Gittikleri an onları açabilirsin. Ayrıca, 'Korsan Körfezi' denen yerdeki özel bir karakter üzerinden gözünü ayırma. Eğer kamera çok uzun süre açık yada kapalı kalırsa karşılık veriyor gibi görünüyor. Endişelenme, iyi olacaksın. İlk gün çocuk oyuncağı olacak. Kameraları kontrol et ve, ah doğru, şarjının bitmediğine emin ol. Her gece sadece belirli bir miktar alacaksın. Bütün cihazları kullanmak daha fazlasını harcar. Yani... iyi muhafaza et! Yarın konuşmak üzere, iyi geceler!"
Mesaj bitti. Kameralarımı kontrol ettim ve yeterince emindim, burada bir şarj yüzdesi vardı. Bana %80 şarjımın olduğunu söyledi. Vay be, %20 beş dakika içinde tükenmişti. Belki de bu zamana kadar bütün ekranları açık bıraktığım içindir. Kötü bir fikir olmalı. Başka ne dedi, Korsan Körfezi'ndeki özel bir karakter? Çocukken bu mekanı hiç duyduğumu hatırlamıyorum. Korsan Körfezi'ni bulana kadar kameraları kontrol ettim. Burada bir perde vardı, ancak kapatılmıştı. Bunu iyiye işaret olarak algıladım.
Daha sonra hala burada olup olmadığını görmek için Bonnie'nin olduğu koridoru kontrol ettim. Burada değildi. Sonraki, bana en yakın kamerayı kontrol ettim ve burada da değildi. Şaşırmıştım. Bölgeyi terkedemezdi. Daha sonra şu kapı ışıklarını kontrol etmeye karar verdim. Sağ tarafta hiçbir şey yoktu. Şüphe duydum ve sol tarafıda kontrol ettim. Bonnie buradaydı... bana bakıyordu. Kapı butonuna yapabileceğim en sert ve hızlı şekilde vurdum. Dehşete düşmüştüm, ancak onların bana zarar vermeye çalışan gerçek insanlar olmadığını hatırladım, onlar sadece robottu. Sakinleştim, ve Bonnie'nin gölgesini yada herhangi bir şeyi görebilecek miyim diye ışık butonuna bastım. Bonnie'nin burada olduğunu gösteren herhangi bir şey yoktu. Kuşkuyla kapıyı açtım ve sürpriz bir şekilde, Bonnie burada değildi.
Gece hemen hemen bunun gibi geçti. Bonnie birkaç kere daha bana yakınlaştı ve ve Korsan Körfezi'ndeki perde biraz aralandı, ama burada bir şey görmedim. Chica ve Freddy sahnede kaldılar, neyse ki, ve geceyi yedekleyeceğim %14 şarj ile tamamladım. Onların beni öldürmeye çalıştığı şeklindeki korkularımın üstesinden geldim ve basitçe onların sadece oyun oynamaya çalıştıklarını düşündüm. Freddys'ten ayrılıp eve gittim ve tüm gün uyudum, bitkin düşmüştüm.
