Daha önce hiç kaybolmuş bir çocuğa denk gelmemiştim. Oldum olası çocukları hiç sevmemişimdir, ama kayıp bir tanesi farklıydı.
O yürüyorken kapanma saatimiz gelmişti.
"Üzgünüm evlat, kapalıyız." dedim ceketimi giyerken.
"Babam öldü." dedi, nefes nefeseydi ve yanaklarında gözyaşları belirmeye başladı.
"Ah, hayır. Ne oldu?" diye sordum önünde çömelerek.
Durumun üstesinden nasıl geleceğimi bilemeyerek ellerimi onun omuzlarına koydum.
"Baban şimdi nerede?"
"Evde."
"Ev nerde?"
"129 Acre Sokağı."
"Orayı çok iyi biliyorum, oradan buraya kadar koştun mu?"
Başıyla onayladı.
"Onun öldüğüne emin misin?"
Tekrar onayladı.
"Tamam, şimdi tekrar oraya dönelim ve size yardım edeyim."
O geri çekildi ve başını salladı. "Hayır, baba öldü!"
"Her şey güzel olacak, söz veriyorum."
Dükkanın dışına çıktığımızda isteksizce elimi tuttu.
"Merhaba, acil durum nedir?" hattın ucundaki kadın sordu.
"Merhaba, bir çocuklayım. Babasının öldüğünü söylüyor."
"Pekala, adres nedir?"
Köşeyi döndük ve çocuğun evini önünde ışıkları yanıp sönen araçlar gördüm.
"Görünüşe göre birisi yardım çağırmış, vaktinizi çaldığım için özür dilerim."
"Sorun değil." dedi kadın ve hat kesildi.
İyice yaklaştık ve çocuk elimi daha sıkı tuttu.
"Endişelenme evlat, her şey düzelecek."
İlerlelemeye devam ettik. Paramedik ve polis ekipleri komşularla konuşuyordu. Ön kapıya yaklaştık.
"Annen içeride mi?" diye sordum.
Yine başını sallayarak onayladı.
"İçeri gir ve onu gör, bahse girerim nerede olduğunu merak ediyordur."
Ve aniden ilerledi, binanın içinde gözden kayboldu.
"Neler oluyor?" bir polis memuru yaklaştı ve bana sordu.
"Bayım, buradan gitmek zorundasınız. Burası olay mahalli."
"Üzgünüm, yolunuzdan çekiliyorum, üzgünüm."
Bir komşu yaklaştı ve ön bahçede, bir kaldırımın üstünde durakladı.
"Bugün ve bu yaşta gerçekleşebilecek en üzücü şey..." dedi ve kederle başını salladı.
"Kalp krizi her an olabilir, bir dakika burdasın, ertesi dakika yoksun." diyerek onu teselli etmeye çalıştım.
"Kalp krizi değildi, aranan küçük çocuk adamı bıçakladı."
Buz gibi kesildim. Rengim attı.
"İyi misiniz?" diye sordu adam.
"Bayım?"
"Ahh..." bütün diyebildiğim bu oldu.
O zaman evin içinden bir kadın çığlığı duydum. Ne olduğunu biliyordum.
Çocuk kapının önünde belirdi, t-shirtü kırmızıya boyanmıştı.
"Annem öldü." dedi.
